بیوگرافی سارا روستاپور (خاله سارا) +عکس خانواده

خاله سارا ، مجری معروف برنامه کودک ، شهرت را دوست ندارد. او می خواهد به خاطر قلمش معروف باشد.

سارا روستاپور ، دوست قدیمی من ، خاله سارا ، محبوب خلیلی از بچه ها و جزو اولین خاله های تلویزیون بود. اگر این روزها برنامه اش را ببینید ، تفاوتش را با سایر برنامه سازان کودک حس می کنید ؛ فکر شده و از این هم مهم تر با حس و با عشق. گفت و گوی رها درباره همه چیز با هم داشتیم و او صادقانه پاسخم را داد. سارا روستاپور را باید فراتر از مجری و برنامه ساز کودک بدانیم.

خود را برای ما تعریف کن.

سارا روستاپور هستم تا قبل از اینکه پدرم نام فامیلی مان را عوض کند ما خانرومنانی بودیم که البته الان فامیلی ام را دوست ندارم. ۱۲ دی ماه امسال شمع ۳۲ سالگی ام را فوت کردم و وارد ۳۳ سالگی شدم.

چرا تو بیشتر خاله سارا هستی تا سارا ؟

مجله خبری لحظه نما:خود من خیلی درگیر این خاله بودن و درگیر تصویر نیستم و زندگی ام حول این محور نمی چرخد.

مگر می شود خودت را جدا از شغلت بدانی ؟

من خودم را خیلی مجری نمی دانم ، الان بیشتر درگیر بخش تحریریه و برنامه سازی هستم. رسیدن به شهرت از راه اجرا خیلی ایده آل من نیست. روز سوم که اجرا را انجام دادم از همان روز شروع به نوشتن متن کردم و بعد از گذشت یکسال برنامه را خودم تهیه کردم و این اتفاق برایم مهم تر بود. ضمن اینکه کار با کودکان را خیلی دوست دارم و علاقه عجیبی به آن ها دارم.

از هر چیزی که به تصویر و کار هنری مربوط است اگر بگذریم سارا دیگر در چه حوزه هایی می تواند کار کند ؟

خیلی به کارهای خیریه علاقه مند هستم نه برای این که بگویم فرد خیری هستم اما فکر می کنم اگر بتوانم این کار را انجام بدهم ، آرامش خواهم داشت. در دوره ای که از کودکیم درگیر بیماری بودم و حالا وقتی به بیمارستان می روم عکس آن دوران را با خودم می برم و به خانواده ها نشان می دهم تا به آنها بگویم که من هم این دوران را گذرانده ام. این جنس کارها را خیلی دوست دارم. در دوران مدرسه دانش آموز درس خوانی نبودم و وقتی تصمیم گرفتم رشته هنر را انتخاب کنم ، در دانشگاه سراسری قبول شدم و در نهایت فوق لیسانس کارگردانی نمایش عروسکی را گرفتم و الان بزرگ ترین آرزویم این است که تئاتر بازی کنم. برای تئاتر بازی کردن باید خیلی تلاش کنم. بازیگران تئاتر حرفه ای ما بسیار افراد خبره ، باسواد و ریشه داری هستند و به این آسانی که فکر می کنیم ، نیست. البته الان مدتی است که خیلی به عکاسی علاقه مند شده ام و این کار دنیای من را عوض کرده است . الان مدت یکسال است که دچار یک تحول درونی شده ام. من خیلی چیزها را فراموش نمی کنم اما سعی می کنم به تلخی هم از آنها یاد نکنم و از آن ها درس بگیرم. خودم را نمی بازم و به دنبال این هستم که جایی که آن آرامش را دارم پیدا کنم.

این آرامش الان کجاست ؟

الان در عکاسی کردن است. ممکن است یک قرار کاری مهم و حتی برنامه زنده داشته باشم و خیلی هم دیرم شده باشد اگر یک سوژه عکاسی ببینم در کمال خونسردی اول عکسم را می گیرم و بعد می روم. با موبایل هم عکاسی می کنم اما بعد از ادیت کردن عکس ها از آن ها لذت می برم.

ممکن است روزی نمایشگاه هم برگزار کنید ؟

بله ، حتما می خواهم یک نمایشگاه عکاسی با موبایل برگزار کنم. فقط نگاه من است. اصلا عکس ها به صورت حرفه ای نیست.

چرا برنامه کودکی که تو می سازی با برنامه های دیگر فرق دارد ؟

برای این که من بچه ها را جدی می گیرم. من روی بچه هایی که الان در برنامه من هستند سرمایه گذاری کرده ام و کلی وقت برایشان گذاشته ام برای اینکه آرزوی کودکی خودم مجری گری و بازیگری بوده است و این بچه ها یادآور کودکی خودم هستند و می خواهم از راه درست آن ها را هم به آرزوی شان برسانم.

اگر این کار را از تو بگیرند چه اتفاقی می افتد ؟

خیلی سخت می شود. یک دوره این اتفاق را تجربه کردم ولی من آدمی هستم که یک جا نمی نشینم و حتما راه دیگری را پیدا می کنم. من در بدترین شرایط زندگی ام با توکل به خدا اگر دری بسته شود ، بازش می کنم. همیشه نمی شود مدعی شد که کارها را خودمان انجام می دهیم. قطعا حکمت خدا هم دخیل است. بدترین اتفاقات زندگی نهایت یک ماه من را درگیر می کند. فکر می کنم هیچ چیزی نمی تواند انسان را از حرکت رو به جلو نگه دارد.

آدم ها این روزها کمتر انگیزه دارند اما این انگیزه چیست که تو را حرکت می دهد ؟

ما اشرف مخلوقاتیم و زندگی یک فرصت طلایی است. باید به بهترین شکل از آن استفاده کنیم ، خطا کنیم و زندگی کنیم.

این ها شعار نیست ؟

نه اصلا. من به این ها فکر می کنم اگر گربه به دنیا آمده بودم ، چه اتفاقی می افتاد یا اگر آهو بودم باید همیشه فرار می کردم. پس از این فرصت استفاده می کنم و انگیزه ام به تعالی رسیدن است. اینکه اگر به ۷۰ سالگی رسیدم به جای ای کاش گفتن به کارهایی که دوست داشتم و انجام دادم فکر کنم.

الان در ۳۳ سالگی ای کاش داری ؟

نمی توانم بگویم ندارم. یک جاهایی در زندگی تصمیم های اشتباه گرفتم. اما باز فکر می کنم این اتفاق ها باید می افتاد.

خودت را سرزنش می کنی ؟

خیلی کم. سرزنش کردن مدت کمی است باید ادامه داد. من به شدت فرد دون گرایی هستم. اتفاق افتاده که من ۶ سال یک مسئله را در دل خودم نگه داشته ام. یک اخلاق دیگر من این است که یک دفعه گم و گور می شوم و می خواهم فقط برای خودم باشم و فکر کنم و پرونده مسائلی که به آنها فکر می کنم را می بندم. فرق ما با کسانی که فکر نمی کنند این است که من وقتی خودم را با همسالان خودم مقایسه می کنم به این نتیجه می رسم که من از آن هایی که فکر نمی کنند خیلی جلوتر هستم. دوستان من ناخودآگاه شبیه من هستند اما هستند کسانی که همسن من هستند اما آرمان های مان خیلی با هم متفاوت است و از این بایت خیلی خوشحالم.

بزرگ ترین ترسی که سراغت می آید چیست ؟

اینکه در هواپیما بمیرم. همیشه هم کابوسش را می بینم و فکر می کنم بر می گردد به دوران بمبارانی که در کودکی شاهدش بودم. من چهار سالگی ام را به خاطر دارم. بعئ از ایت از گربه می ترسم و در آخر از مرگ عزیزانم.

چه رویایی داری ؟

خیلی دوست دارم مادر بشوم و این حس را تجربه کنم.

چه خیالی در ذهن داری ؟

اخبار بدی که از کودکان می شنوم خیلی اذیتم می کند و نمی دانم چرا از کورکی سهمی ندارند و این من را خیلی آزار می دهد و من هیچ کاری غیر از دعا نمی توانم انجام بدهم. خیال خوب هم برایم یک زندگی آرام و بدون دغدغه است و دلم می خواهد با تلفن خاموش یک مسافرت خیلی طولانی بروم و این مسائل با من است تا زمانی که مادر بشوم و کارهایم را محدود کنم.

تا حالا کسی ازت پرسیده ، تو که اینقدر بچه دوست داری چرا خودت بچه دار نشده ای ؟

بله ؛ همه می پرسند اما تا الان پیش نیامده که بچه دار شوم. برای یک زن لذتی بالاتر از مادر شدن وجود ندارد. حس از خود گذشتگی و بزرگ کردن یک انسان دیگر. باید مراقب باشیم تا آرزوهای مان را به کودکان مان تحمل نکنیم. آرزوهای آنها قطعا با ما فرق دارد. بعضی از پدر و مادرهای شاغل که این روزها خیلی زیاد هستند ، فقط بر اساس ما می توانیم بچه دار شویم ، بچه دار می شوند. پدر و مادرهایی که هر دو پزشک هستند اما کودک شان خیلی متفاوت است ؛ به این خاطر که این بچه به دست پرستار و مربی مهد بزرگ می شود و خانواده ها تعجب می کنن که چرا فرزندشان شبیه خودشان نیست.

تفریحت چیست ؟

رانندگی کنم ، موسیقی گوش کنم و فقط بروم

آخرین سفری که رفتی کجا بود ؟

یک ماه و نیم پیش با یک هم سفر خیلی خوب رفتیم شمال.

دوستان صمیمی زیادی داری ؟

نه ؛ دوستان زیادی ندارم چون تجربه به من نشان داده است که اول و آخر آدم ها برای خودشان هستند و اگر تو تمام وقتت را برای شان بگذاری در نهایت آن ها را که نداری خودت را هم از دست می دهی.

کسی هست که او را نبخشیده باشی ؟

نه ؛ من همه را بخشیدم به خاطر این که آدم ها مثل بالن می مانند. ناراحتی ها مثل کیسه شن هستند که مانع این بالا رفتن است. آن کس که بدی می کند در ابتدا به خودش بدی کرده است برای این که « هر چه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی ». من خیلی بدی دیده ام اما از کسی عصبانی نیستم. اشکال رفتاری خودم است که افراد را متوقع بار می آورم و تا حدی از خودم می گذرم که افراد خودشان را محق هر کاری می دانند و آن جاست که من از آن آدم می گذرم.

تلخ ترین شب زندگیت چه زمانی بوده است ؟

شب های تلخ زیادی داشتم که نمی توانم بگویم اما خیلی سخت صبح شد. من تنهایی این شب ها را فقط با خدا شریک می شوم. فقط خداست که می تواند انسان را آرام کند. خدا من را خیلی آزمایش می کند. با خودم فکر می کردم اگر باز هم به ۱۸ سالگی بر گردم ، باز هم همین مسیر را خواهم رفت.

سارای ۶۰ ساله کجاست ؟

اصلا عمر طولانی را دوست ندارم. دوست دارم در ۶۰ سالگی یک پیر زن بامزه باشم که دایم سفر می کنم نه اینکه در خانه بمانم و نوه هایم را نگه دارم. دوست دارم در آن سن عشق را تجربه کنم. دوست داشتنی که در ازای هیچ چیز نیست.

برای مسافرت کجا را انتخاب می کنی ؟

الان حج واجب را دوست دارم.

آدم ها را متوجه احساس عمیقت می کنی ؟

نه اصلا. معمولا احساسم را بیان نمی کنم.

اینکه خاله سارا هستی خوشحالی ؟

بله زیاد. من مدیون آزاده معیری و عروسک چرا هستم.

هر چه دوست داری بگو ؟

من پدر و مادرم را خیلی دوست دارم. خواهری دارم که ۹ سال از من کوچک تر است اما جاهایی به من کمک کرده که هیچ کس دیگری نمی توانست این کار را انجام بدهد. یک برادر و برادر زاده خیلی خوب دارم. هر چه دارم از خانواده ام دارم. از آن ها آرامش می گیرم.