بیوگرافی فرزان عاشورزاده (تکواندو کار المپیکی) +مصاحبه

او در سال ۹۳ آن چنان خوش درخشید که فدراسیون جهانی لقب سونامی تکواندوی ایران را برای او انتخاب کرد. بعد هم در پایان سال با نظرسنجی های بسیاری از سایت ها فرزان به عنوان مرد سال ورزش ایران انتخاب شد. عاشورزاده علاوه بر اینکه تکواندوکار موفقی است، ورزشکار بااخلاقی هم هست. درک درستی از خواسته هایش دارد و پشتکار بسیاری برای دست یافتن به آن ها. آن چه در ادامه می خوانید، حاصل گفت و گوی ما با فرزان عاشورزاده است؛ کسی که قطعا در آینده بیشتر از او و موفقیت هایش خواهیدشنید.

از این که در ۱۸ سالگی به یک ستاره در تکواندوی ایران تبدیل شدی، چه حسی داری؟

خب این نظر لطف شماست، ولی لطف خدا شامل حالم شد که با این سن و سال کم این موفقیت ها را به دست بیاورم و به گفته شما و دیگر عزیزان ستاره تکواندو بشوم.

اصلا چه شد که سراغ تکواندو رفتی، از چند سالگی شروع کردی؟

من تکواندو را از شش سالگی شروع کردم در شهر سلمانشهر مازندران. رو به روی خانه مان باشگاهی بود که به پیشنهاد مادرم به آن جا رفتم و در رشته تکواندو ثبت نام کردم. سال های اول علاقه آن چنانی به این رشته نداشتم و بیشتر برای سرگرمی و تفریح می رفتم. بعد از چندین سال فعالیت در استان و بعد هم مسابقات کشوری به اردوی تیم ملی نوجوانان راه پیدا کردم و الان هم که در بزرگ سالان فعالیت می کنم.

در همان شش سالگی که تکواندو را شروع کردی، فکر می کردی روزی لقب سونامی تکواندوا یران را به تو بدهند؟

خب اوایل به این جاها فکر نمی کردم. ولی همیشه هدف های بزرگی برای خودم داشتم و می خواستم یک روز قهرمان بازی های آسیایی و قهرمانی بشوم، ولی فکر نمی کردم به این زودی اتفاق بیفتد. خدا خیلی کمکم کرد که موفقیت هایی را که خیلی از ورزشکاران چندین و چند سال برای آن زحمت می کشند، من در عرض یک سال یا کمتر به دست بیاورم. افتخاراتی که شاید یک ورزشکار در طول عمر ورزشی اش بتواند به چند تا از این عناوین دست پیدا کند.

چطور فرزان عاشورزاده ای که در رده نوجوانان موفق به کسب مدال نمی شود، یک باره در رده بزرگ سالان این چنین می درخشد؟

خب من به قول شما در رده نوجوانان نتوانستم مدالی بگیرم، ولی همین مدال نگرفتن هم به من انگیزه داد. حمایت های پدر و مادر، خانواده ام و مربی ام خیلی به من روحیه داد که بتوانم در رده سنی بزرگ سالان به صورت جدی تمرین کنم و به اهدافم فکر کنم. به لطف خدا کم کم دارم به اهدافم دست پیدا می کنم. امیدوارم بتوانم همین روند را ادامه بدهم و این طور نباشد که موقتی باشد. می خواهم با توجه به شرایط سنی که دارم، افتخارات زیادی برای کشورم و خانواده تکواندو به دست بیاورم.

کیفیت تکواندو ایران را چطور می بینی؟

من نظر خوب و مثبتی روی لیگ تکواندو ندارم. چون طی یک سال اخیر سطح کیفی تکواندو خیلی افت کرده و ملی پوش ها هم امسال خیلی کمتر در لیگ شرکت کردند. من خودم به شخصه در لیگ برتر فعالیت نمی کنم. این ها همه به ضرر خانواده تکواندو و تیم های ملی است. چون اکثر بازیکن های جدید به بچه های ملی پوش رقابت ندارند. به خاطر همین من از نظر کیفی سطح لیگ تکواندو را زیاد بالا نمی دانم. حتی به نظرم جام نقش جهان (لیگ دسته یک) رقابت های جذاب تری نسبت به لیگ برتر دارد.

گویا لیگ تکواندو از نظر اسپانسر هم با مشکل رو به روست. این طور نیست؟

بله، با توجه به افتخاراتی که تکواندو در رقابت های مختلف برای کشور کسب می کند، باید اسپانسرهای بزرگی هم به سمت آن بیایند. ولی متاسفانه ما باز هم شاهد آن هستیم که سرمایه گذاری در لیگ برتر تکواندو خیلی کم است و هم چنان کمبود اسپانسر داریم.

با انتخاب ملی پوشان از طریق رقابت های انتخابی موافقی؟

قطعا. واقعا این انتخابی ها فیلتر خوبی برای نیروهای جدید است و انگیزه ورزشکارانی را که بیرون از اردوهای تیم ملی فعالیت می کنند، بالا برده است. هر سال برای تیم های ملی انتخابی هایی برگزار می شود که این انتخابی ها انگیزه بچه هایی را که خارج از اردو هستند، بیشتر و بیشتر کرده است. هر کسی که شایسته باشد و ارزش کاری اش بالا باشد، می تواند در انتخابی ها شرکت کند و اگر شرایطش را داشت، به عضویت تیم ملی درآید. افرادی هستند که از همین انتخابی ها وارد تیم ملی می شوند و واقعا مثمرثمر هستند.

تو در اینچئون و رقابت های قهرمانی آسیا و… طلا گرفتی. چه چیزی باعث شد در قزاقستان و جام جهانی مکزیک به طلا نرسی؟

رقابت های جام جهانی  مکزیک به صورت تیمی بود. ما در مسابقه ماقبل فینال رو به روی میزبان قرار گرفتیم و آن ها هم به هر رویه ای بود، نگذاشتند ما به فینال راه پیدا کنیم و در نهایت بازنده شدیم و به برنز رسیدیم. ولی مسابقات پریکس قزاقستان به صورت انفرادی برگزار شد و من مدال نقره را به دست آوردم. باخت هم برای هر ورزشکاری لازم است. حریف چین و تایپه ای یکی از سخت ترین حریفانم در این وزن بود که قبل از رویداد بزرگ بازی های آسیایی با او مسابقه دادم و شکست خوردم، ولی همان باخت باعث شد در رویداد بزرگ تری مثل المپیک آسیایی اینچئون همین حریف را با امتیاز خوب شکست بدهم.

چیزی که در بازی های تو خودنمایی می کند، آرامش و اعتماد به نفسی است که حین مسابقه داری. این آرامش از کجا آمده؟ واقعا استرس نداری؟

استرس که برای هر ورزشکاری طبیعی است، ولی شاید استرس من خیلی کمتر است. این هم طی تمریناتی که داشتیم و شناخت هایی که از حریفانم داشتم، به دست آمده است. من قبل از مسابقه با همه آن ها به صورت ذهنی مبارزه می کنم و با یک امتیاز خوب اول آن ها را در ذهنم شکست می دهم. برای همین با هیچ ترسی به روی شیاپ چانگ می روم و آن ها را شکست می دهم.

الگوهایت در زندگی و در تکواندو چه کسانی هستند؟

الگوهای زیادی دارم. سعی می کنم از هر ورزشکاری، چه در تکواندو و چه رشته های دیگر، الگوبرداری کنم. ولی در رشته خودم از نظر سبک مبارزه به مبارزات مهدی بی باک، مربی فعلی تیم ملی علاقه خیلی زیادی دارم. سبک مبارزات خودم هم مثل آقای بی باک است.

تو برای رسیدن به جایگاهی که الان داری، چه مشکلاتی را پشت سر گذاشتی؟

خیلی زیاد بوده. هر شخصی در هر جایی که فعالیت می کند، مشکلاتی داشته و هیچ کسی نیست که در زندگی بی مشکل باشد. من هم در زندگی شخصی ام قبل از این که به این جا برسم، مشکلاتی داشتم، حالا خیلی قابل بیان نیستند که بگویم.

مشکلات مربوط به ورزش چطور؟ مسئولان استان و فدراسیون تا به این جا حمایت های لازم را از تو داشتند؟

قبل از این که ملی پوش بشوم، کسی من را نمی شناخت که بخواهد از من حمایت کند. من در شرایطی تمرین می کردم که خیلی سخت بود. با اینکه در باشگاهمان قهرمانان زیادی هم داشتیم، ولی از طرف مسئولان استان بی توجهی بوده و هنوز هم هست. هم چنان مشکلات برقرار است، ولی باز شرایط طوری بوده که خدا کمکمان کرد که هم من هم باشگاهم بتوانیم عناوینی به دست بیاوریم که بتواند تا حدودی مشکلات را برطرف کند. ما در محدودیت ها فعالیت می کردیم.

این محدودیت ها و مشکلات مشخصا چه چیزهایی است؟

امکانات ورزشی محدود، سالن هایی که نداریم، شیاپ چانگ هایی که تعدادشان کم است و… این جور کمبود امکانات در ورزش های مختلف زیاد است، مخصوصا در شهرستان ما.

وضعیت درآمد یک تکواندوکار چطور است؟ راضی هستی؟

با توجه به رشته های دیگر بد نیست. نباید همیشه ناشکر بود، ولی با توجه به افتخاراتی که خانواده تکواندو به دست می آورد، به نظر من آن طور که باید حمایت نمی شود. در چند سال اخیر تکواندو افتخارات بزرگی به دست آورده، اما هنوز که هنوز است، نسبت به رشته هایی که این روزها توجه بیشتری به آن ها می شود، اصلا قابل قیاس نیست. واقعا از سوی مسئولین توجه کمی نسبت به تکواندو یا رشته ای مثل کشتی که سرگل رشته های ورزشی هستند، می شود.

اصلا تو در ورزش حرفه ای به دنبال چه چیزی هستی؟ پول یا شهرت؟

من دنبال هدفم هستم. هدفم هم این است که بتوانم روزی روی سکوی اول بازی های المپیک بایستم و باعث خوشحالی همه هموطنان عزیزم باشم. اگر بخواهم دنبال پول و شهرت باشم، به هیچ کدامش نمی رسم. من دنبال اهدافم هستم. آن وقت خودش در کنارش پول و شهرت و چیزهای دیگر را می آورد. من در درجه اول به ورزش حرفه ای ام توجه دارم.

روزی چند ساعت تمرین می کنی؟

تقریبا روزی نزدیک به شش ساعت در دو وعده ظهر و عصر تمرین می کنیم.

این همه تمرین و حضور در مسابقات مختلف و پرداختن به ورزش حرفه ای لطمه ای به تحصیلت نزده؟

چرا، لطمه که می زند.از درسم خیلی فاصله گرفت. ولی هر طور بود، دیپلمم را گرفتم. حالا تا چند وقت دیگر می خواهم وارد دانشگاه شوم و درسم را ادامه دهم. امیدوارم مسئولان هم کمک کنند تا در کنار ورزش به درسمان هم برسیم.

خب چرا می خواهی ادامه بدهی؟ تو که همین حالا هم موفق هستی.

یعنی بی سواد به موفقیت هایم ادامه بدهم؟ باید درس خواند، نمی شود بی سواد زندگی کرد.

وقتی طلای بازی های آسیایی را گرفتی، من در سلمانشهر بودم و دیدم تمام خیابان ها پرشده از عکس های تو. حتما در شهرت طرفداران زیادی داری و خیلی ها تو را می شناسند. از برخوردت با مردم خاطره ای هم داری؟

واقعا مردم شهرمان خیلی به من لطف دارند. من هم واقعا به همه آن ها علاقه مندم. آرزو می کنم شایسته همه این خوبی هایشان باشم. رفتار مردم با من انگیزه بیشتری به من می دهد که بتوانم موفقیت های بیشتری برایشان به دست بیاورم.

اگر می توانستی یک قانون را در تکواندو تغییر بدهی، چه چیز را تغییر می دادی؟

یک هوگو مشخص را برای همیشه قرار می دادم که دیگر آن قدر با هوگوهای مختلف مسابقه ندهیم. از یک مدل هوگو الکترونیکی برای همه رویدادها استفاده می کردم.

حالا اگر قرار بود در خودت تغییر ایجاد کنی، چه؟

هیچ چیزی را تغییر نمی دادم و همین روند را پیش می گرفتم.

پس از خودت کاملا راضی هستی؟

(می خندد). نه آدم ازخودراضی ای نیستم، ولی شرایطم را دوست دارم. شرایطم خوب است، امیدوارم بتوانم هر روز کامل و بهتر بشوم.

به غیر از تکواندو به ورزش دیگری هم علاقه داری؟

شنا را دوست دارم. با پسرعمه ام سهند علی بیگی که یک والیبالیست حرفه ای هم هست، تمرینات والیبال هم انجام می دهم.

اهل فوتبال نیستی؟

نه، من اصلا به فوتبال علاقه ندارم.

دنبال چه جور زندگی ای هستی؟

یک زندگی معمولی، یک زندگی که دغدغه زیادی نداشته باشم. به فکر چیزی بیشتر از چیزهایی که در زندگی ام هست نباشم. یعنی به فکر این نباشم که فلان چیز را ندارم و فلان چیز را دارم. دنبال یک زندگی آرام و بی سروصدا هستم، مخصوصا بعد از دوران ورزشی ام.

چقدر زمان برای تفریح داری؟

زمان که خیلی کم و محدود است، ولی همه این سختی ها را به جان می خرم که بتوانم افتخاراتی به دست بیاورم، بعدش حالا در کنار خانواده و دوستان به تفریح و سرگرمی هایم برسم.

مطالعه هم می کنی؟ آخرین مطلبی که خواندی، چه بوده؟

بله، مطالعه هم می کنم و آخرین چیزی که خواندم، جدیدترین بیوگرافی لیونل مسی بود.

تو که گفتی به فوتبال علاقه نداری.

به فوتبال ایران علاقه ندارم.

پس اگر به فوتبال خارجی علاقه داری، با این حساب طرفدار بارسلونا هستی؟

نه، کریستیانو رونالدو هم الگوی من است یعنی طرفدار رئال هم هستم؟ در مورد ورزشکاران بزرگ گفتم که همه الگوهای من هستند. به صورت آن لاین همیشه زندگی نامه هایشان را می خوانم و درس عبرت می گیرم. به درد زندگی ورزشی ام هم می خورد. آخرین هم بیوگرافی مسی بود که دیشب خواندم.

چه چیز در زندگی نامه مسی توجهت را جلب  کرد؟

این که بعد از سختی هایی که کشیده بود، به اهدافش رسید. برخوردها و رفتارهایش با مردم هم برایم جالب بود. از شخصیت و زندگی اش درس گرفتم و امیدوارم همه این ها در زندگی ام تاثیرگذار باشد و بتوانم ورزشکار خوب و بااخلاقی برای کشورم باشم.

بهترین و بدترین چیزی که تا به حال در مورد خودت شنیدی، چه بوده؟

من خیلی چیزهای خوب و خیلی چیزهای بد شنیدم. حالا کدامش را بگویم؟ البته من زیاد به حرف ها توجهی ندارم، چون شاید روی عملکردم تاثیر بگذارد. حرف ها که بوده، ولی من همه شان را فراموش کردم.

نظرت در مورد دهه هفتادی ها چیست؟ این چیزها که در موردشان می گویند، راست است؟

(می خندد) چی بگویم از دهه هفتادی ها؟ این هفتادی ها ما را بیچاره کردند. من خودم دهه هفتادی هستم، ولی این چیزهایی که در موردشان می گویند هم غلط است هم درست، در مورد دهه هفتادی ها نمی توانم حرف یزنم.

چرا؟

اگر حرف بزنم، انتقاد می کنند، اگر خوب بگویم، بقیه چیز دیگری می گویند. من سکوت می کنم، می گذارم هرکس نظر خودش را داشته باشد.

عید امسال چه برنامه ای داشتی؟

عید امسال چند روز از تعطیلات را در کنار خانواده بودم و هفته اول عید سر تمرینات برگشتم. ولی سعی کردم از همان مدت کوتاه تعطیلات هم به بهترین نحو استفاده کنم و یک روحیه خوب در کنار خانواده به دست بیاورم و برای مسابقات آماده بشوم.

شیرین ترین خاطره ای که از نوروز داری، چیست؟

خاطرات که همه شیرین بوده، ولی یک روز همه خانواده جمع بودند و من یکی از همین مواد انفجاری را روشن کردم و وسط خانه ترکاندم. هیچ کس انتظار این اتفاق را نداشت. این یکی از شیرین ترین خاطراتم بود.

در سال جدید چه مسابقاتی را در پیش داری؟

ما در سال ۹۴ چهار مرحله مسابقات گرند پریکس را داریم. بزرگ ترین رویداد تکواندو سال ۹۴ مسابقات قهرمانی جهان در کشور روسیه است که ما اردیبهشت ماه به آن مسابقات اعزام می شویم.

برنامه ات برای المپیک چیست؟ فکر می کنی سهمیه را بگیری؟

در حال حاضر جایگاه خوبی دارم، ولی ان شاءالله که همین روند را ادامه بدهم و با دعای خیر همه هم وطنانم بتوانم جزو نفراتی باشم که به طور مستقیم به المپیک می روند. امیدوارم روزی هم روی سکوی اول بازی های المپیک بایستم و این حس را تجربه کنم که در آن لحظه همه هم وطنانم مانند من خوشحال هستند.