برگزاری کنفرانس پرداخت ایران توسط تراپین (شرکت انگلیسی صهیونیستی)
آیا انگلیسی‌ها پروژه تسلط بر عملیات بانکی کشور را تدارک دیده‌‌اند؟
حساسیت نهادهای مختلف بر این پدیده و هم راستایی جناح های مختلف در این موضوع باعث شده است تا همراهان داخلی این شرکت انگلیسی – صهیونیستی، راه کارهایی برای نجات او پیدا کنند؛ راه کارهایی که حتما از چشم نهادهای امنیتی دور نبوده و نمی‌تواند سرپوشی بر برگزارکننده اصلی این رویداد باشد. غافل از اینکه اصل واقعیت پیش از این توسط همین همراهان داخلی بارها در سایت ها و کانال های تلگرامی بر ملا شده است. و سایت تراپین مستقر در دبی نیز بازگو کننده همه واقعیت هاست.
دنیای مجازی مواهب زیادی دارد یکی اینکه هیچ واقعیتی را به سرعت نمی توان عوض کرد و رنگ عوض کردن تنها برای کسانی مثمر ثمر قرار خواهد بود که از کم و کیف عصر فناوری اطلاعات بی خبر باشند. اما اینکه مدعیان نوآوری در قلب تهران چگونه چنین رسوایی را در عصر فناوری اطلاعات مرتکب می شوند، چیزی جز تلاش برای حضور بیگانگان در مقاصد طراحی شده آنها نیست. آنانی که مدعی اند با برگزاری یک رویداد می خواهند نوآوری و پیشرفت را به ارمغان آورند، رفتار قهقرایی اتخاذ کرده اند و رنگ دیگری به خود گرفتند. مگر رنگ واقعی آنها چه ایرادی دارد؟ هویت اصلی آنان چه اشکالی دارد؟ اگر ایراد دارد چرا صادقانه از مسیر انحرافی خود انصراف نمی دهند و اگر ایرادی ندارد چرا از هویت و کار خود در پاسخ به رسانه ها دفاع نمی کنند؟ اما امروزه عمق آگاهی عمومی، مانع از این می شود که بتوانند ننگ نفوذ را با رنگ های داخلی سرپوش بگذارند.
ماجرا چیست؟
در گزارش های مفصلی که اشاره می شود (در پایین مطلب) و ایمیل های متعددی که تاکنون از دبی به شبکه بانکی و شرکت های داخلی و خارجی ارسال شده است (نمونه های ذیل) نشان میدهد که پشت این رویداد از صفر تا صد شرکت انگلیسی – صهیونیستی تراپین است و در این راه مساعدت برخی افراد ایرانی نیز با هر قیمتی بهره می گیرد.
به عنوان نمونه به این سایت ها، سایت تراپین و عامل رسانه ای ایرانی () در ماه های اخیر توجه کنید و یا در گوگل به فارسی و انگلیسی کنفرانس “پرداخت ایران” را جست و جو کنید تا همه واقعیت روشن شود.
در این پوستر غیر از نام تراپین نام هیچ همکار و شرکت ایرانی به چشم نمیخورد و با افتخار نام آن در سمت راست پوستر برجسته شده است. اما پوستر ۲۰ آبان این رویداد را که باز توسط عامل رسانه ای داخلی منتشر شده است را ملاحظه میکنید که تغییراتی درباره برگزارکننده این کنفرانس در آن رخ داده است.
در این پوستر مجری یک شرکت ایرانی معرفی شده که با همکاری تراپین بنا دارد چنین رویدادی را برگزار کند. بعید نیست که بعد از این گزارش نام همکار (شرکت تراپین) نیز در پوسترهای بعدی حذف شود!
———————————————————–
تراپین؛ کمپانی انگلیسی
«هلدینگ تراپین» (Terrapinn Holdings) یکی از همین کمپانی‌هاست که رویدادهای تجاری مهم در سطح جهان را سازماندهی می‌کند و روی راهبرد، نوآوری و خلاقیت تمرکز دارد. این کمپانی در سال ۲۰۰۴ به‌عنوان یک کمپانی فراملی در انگلیس پایه‌گذاری شد و به‌سرعت دفاتر خود را در نیویورک، سنگاپور، سیدنی، دبی و ژوهانسبورگ برپا کرد. جدول زیر اطلاعات کمپانی تراپین و ۱۰ شرکت تابعه آن و میزان درآمدهای آنها در کشورهای دیگر را نشان میدهد.
شبکه عنکبوتی کمپانی تراپین که در نقاط مختلف جهان فعالیت دارد
دفتر کمپانی تراپین در خیابان اسپرینگ ۱۰۲، نیویورک
این کمپانی مجموعه‌ای از کنفرانس‌ها و نمایشگاه‌های تجاری را در موضوعات مختلف از جمله انرژی و منابع، فناوری‌های مبتکرانه، تجارت و سرمایه‌گذاری، علوم حیاتی، مدیریت، بازاریابی، املاک، خرده‌فروشی، سرگرمی، تلکام ها، رسانه، حمل‌ونقل و پشتیبانی برگزار می‌کند. حیطه گسترده فعالیت این کمپانی نشان از علاقه وافر آن به حضور دائم در حوزه‌های گوناگون و مهم و شناسایی فرصتها و تهدیدهای احتمالی و آگاهی از روندهای آتی و کسب اطلاع از آخرین پیشرفت‌های صورت گرفته در عرصه‌های علمی و صنعتی مختلف است. آتنا اونگ مدیر کنفرانس و رئیس پیشین دفتر کمپانی تراپین در اندونزی می‌گوید: «به‌عنوان مدیر کنفرانس، شغل من برگزاری کنفرانس‌ها و رویدادها بود و من از این طریق توانستم روندها را پیش‌بینی کنم و حدس بزنم که مسائل کلان به چه سمت و سویی درحرکت است. این کار من را با بخش‌های مختلفی آشنا کرد»
تراپین در حوزه‌های متنوع و متفاوتی در سرتاسر جهان فعالیت می‌کند
این کمپانی درواقع حلقه وصل شرکت‌ها و کمپانی‌های تجاری غربی، دولت‌های غربی (و به‌طور خاص انگلیس و آمریکا) و سیستمهای اطلاعاتی غربی با تصمیم گیران کلیدی کشورهای هدف در بخش‌های مختلف اقتصادی، تجاری و سیاسی است. این شرکت در پوشش برگزاری کنفرانس‌ها و ارائه راه‌حل‌های آموزشی در حوزه‌های مختلف توانسته در بسیاری از کشورهای آسیایی، آفریقایی و اروپایی با سیاستمداران، تجار، تصمیم گیران اقتصادی این کشورها پیوندهایی را برقرار کرده، از این طریق ضمن کسب منافع مالی فراوان به‌عنوان پلی مطمئن و امن به جذب نخبگان و مدیران ارشد کشورهای هدف بپردازد.
جالب این‌جاست که روزانه از خارج از کشور صدها ایمیل و تلفن به مدیران و کارشناسان بانک‌های کشورمان در این خصوص زده میشود.
برای اطلاع از جزئیات این برنامه انگلیسی، پیشنهاد می‌کنیم ادامه این گزارش را بخوانید.
کنفرانسی برای استفاده از روزنه‌های پسابرجام
ساعت‌ها در وب‌سایت‌های مختلف (مثلاً ) در حال شمارش معکوس هستند. ۲ آذر ۱۳۹۵ ساعت ۹ صبح قرار است کنفرانس و نمایشگاهی بین‌المللی با موضوع فن‌آوری‌های مرتبط با پرداخت بانکی و کارت‌های اعتباری در برج میلاد تهران آغاز به کار کند و تا ساعت ۵ بعد از ظهر روز بعد نیز امکان آشنایی بازدیدکنندگان با جدیدترین فن‌آوری‌های حوزه بانکی را فراهم نماید.
کنفرانس «پرداخت ایران» توسط یک شرکت انگلیسی به نام «تراپین[۲]» (Terrapinn) برگزار میشود[۳]. شرکت تراپین در شهرهای مختلفی
از جمله لندن، نیویورک و دوبی دفتر دارد[۴] و به طور تخصصی در حوزه
برگزاری نمایشگاه‌های «متمرکز روی استراتژی، خلاقیت و فن‌آوری» فعالیت می‌کند. این‌گونه
که به نظر می‌رسد، این شرکت برگزاری این کنفرانس را از طریق دفتر منطقه‌ای خود در دوبی
و عمدتاً به وسیله شخصی به نام «جوزف ریدلی» سازماندهی می‌کند (نام دوبی را به
خاطر داشته باشید؛ تا انتهای گزارش باز هم به این نام برخواهید خورد).
اطلاعات بیش‌تری را با مطالعه دقیق‌تر بروشور این کنفرانس می‌توان به دست آورد. برگزارکنندگان
نمایشگاه، در بروشور معرفی این مراسم، با اشاره به لغو تحریم‌های هسته‌ای علیه
ایران در آینده پیش رو، کشورمان را به عنوان بازاری ۸۰ میلیونی معرفی می‌کنند که
به طور خاص، ۱۷ میلیون نفر از جمعیت آن در تهران زندگی می‌نمایند. «۳۵ بانک، ۲۰
هزار شعبه، ۴۵ هزار دستگاه خودپرداز که انتظار می‌رود تعداد آنها به شدت افزایش
یابد، و ۴٫۲ میلیون دستگاه پوز که پیش‌بینی میشود تعداد آنها تا انتهای سال ۲۰۱۶
به ۵ میلیون برسد»؛ این‌ها وضعیتی است که از «فرصت بزرگ به‌وجودآمده در ایران» پیش
روی علاقه‌مندان به شرکت در این کنفرانس ترسیم میشود.
بازدیدکنندگان از این نمایشگاه می‌توانند آموزش ببینند که چگونه «ایران را به دنیا وصل و یک شبکه
پرداخت واقعاً مبتنی بر اشتراک ایجاد کنند» (که میان بانک‌های مختلف مشترک و قابل
استفاده باشد)، «تجربه جذاب و یک‌پارچه‌ای از پرداخت همه‌کاناله بسازند» (که همه
سیستمهای بانک‌های مختلف را به هم متصل نماید)، «از تحلیل مبتنی بر پیش‌بینی
استفاده کنند تا کاری بیش‌تر از صرفاً جمع‌آوری اطلاعات تراکنش انجام دهند»،
«موضوع امنیت، ریسک و کلاه‌برداری در عصر دیجیتال را حل کنند»، «نهایت استفاده را
از پرداخت‌های هم‌راه (موبایلی) ببرند»، و غیره.
هزینه بازدید نجومی برای شهروندان ایرانی
هزینه شرکت در این کنفرانس در ابتدا بسیار گزاف به نظر می‌رسد. افرادی که از همان ابتدا
می‌دانستند باید در این کنفرانس شرکت کنند، (به شرط آن‌که تا پیش از روز جمعه ۱۲
شهریور ۹۵ بلیت تهیه می‌کردند،) می‌توانستند با برخورداری از تخفیف ۴۰۰ دلاری برای
خرید یک یا دو بلیت، هر یک بلیت را ۱,۷۹۵ دلار (بیش از ۶ میلیون تومان) بخرند. این
مبلغ برای خرید سه بلیت یا بیش‌تر مشمول تخفیف بیش‌تر هم می‌شد: هر بلیت ۱,۲۱۵
دلار.
با این حال، الآن که تا برگزاری کنفرانس کم‌تر از یک ماه باقی مانده، برای خرید هر بلیت
باید ۲,۰۹۵ دلار (بیش از ۷٫۵ میلیون تومان) بپردازید. البته اگر بخواهید سه بلیت
یا بیش‌تر تهیه کنید، این مبلغ مشمول تخفیف میشود و می‌توانید هر بلیت را ۱,۴۱۵
دلار بخرید. این مبالغ که برای یک کنفرانس نجومی به نظر می‌رسد، به چه دلیل این
همه بالا تعیین شده‌اند؟ اولین دلیل، تخصصی بودن کنفرانس و مناسب بودن آن برای
مخاطبان خاص است. اما آیا دلایل دیگری هم وجود دارد؟
اگر به توضیحات فراتر از بروشور درباره این کنفرانس مراجعه کنید، متوجه خواهید شد که شرکت
در این کنفرانس صرفاً برای افراد عادی گران تمام میشود. حضور ایرانی‌های عادی در
این کنفرانس در بهترین شرایط به ازای هر نفر ۱,۴۱۵ دلار آب می‌خورد. این در حالی
است که اعضای شرکتهای غیربانکی ایرانی تنها ۳۰۰ دلار (در صورت خرید سه بلیت یا
بیش‌تر، ۲۷۰ دلار) هزینه پرداخت می‌کنند. جالب‌تر اینکه بانک‌های ایرانی برای
شرکت در این کنفرانس حتی یک سِنت هم لازم نیست پرداخت کنند[۵]. تا این‌جا مشخص شد که مخاطبین
اصلی این نمایشگاه، بانک‌های ایرانی هستند. اما سخنرانان و حامیان مالی کنفرانس چه
افرادی هستند؟
سخنرانان و حامیان مالی «پرداخت ایران»
در کنفرانس «پرداخت ایران» قرار است ۵۰ غرفه‌دار، ۶۰ سخنران، و ۱۰۰۰ شرکت‌کننده داشته باشد.
در میان غرفه‌دارهای معرفی‌شده در وب‌سایت کنفرانس[۶] (که اغلب در زمینه فن‌آوری و
کارت‌های اعتباری فعال هستند)، نام خیلی شاخصی به چشم نمیخورد. با این حال،
بسیاری از سخنران‌ها برای همه ما آشنا هستند و حامیان مالی کنفرانس نیز جای بررسی
زیادی دارند.
در میان سخنران‌های کنفرانس، نام‌هایی مانند «ابراهیم حسینی‌نژاد» (مدیرعامل شرکت «پرداخت
الکترونیک سامان»)، «فرشاد نوشادی» (نایب‌رئیس بخش استراتژی الکترونیک بانک
«سامان»)، «مهدی نجاتی» (معاون توسعه سیستم‌ها و تکنولوژی بانک «خاورمیانه»)،
«مصطفی بهشتی روی» (عضو هیأت‌مدیره بانک «پاسارگاد»)، و «رضا طالبی» معاون فناوری
اطلاعات شرکت «رایتل» آشنا به نظر می‌آید.
البته «علیرضا صادقیان» (از بنیان‌گذاران «نت‌برگ»)، «مصطفی امیری» (از بنیان‌گذاران و
مدیرعامل «زرین‌پال»، زیرمجموعه شرکت «سامان‌سیستمز»)، «محمد مظاهری» (مدیرعامل
شرکت «توسن تکنو») و «هومن امینی» (بنیان‌گذار و مدیرعامل شرکت «هماپی») هم هستند
که قرار است در کنفرانس «پرداخت ایران» سخنرانی کنند.
سخنرانان خارجی کنفرانس هم شامل «غنی ازبکوف» (مدیرعامل «کپیتال بانک» قزاقستان)، «علی
مستنصر» (مدیر ارشد بازاریابی بانک «الفلاح» پاکستان)، «آلکساندر ماگمدف» (مدیر
ارشد بازاریابی بانک «یاندکس مانی»، از بزرگ‌ترین ارائه‌دهندگان خدمات پرداخت
الکترونیک در روسیه)، و «جیمز هایکوک» مدیر اجرایی شرکت «اداپتیو لبز» و نویسنده
کتاب «خداحافظ بانک‌ها» میشود، که البته این‌ها تمام سخنران‌ها نیستند.
فهرست حامیان مالی کنفرانس «پرداخت ایران» نیز جالب توجه است. دست‌کم سه شرکت ایرانی در
این فهرست خودنمایی می‌کنند. شرکت پرداخت الکترونیک «سامان کیش»، شرکت «توسن تکنو»،
و «شرکت اطلاعات فن‌آوری جهانی پارس (اینفوتک)». با این وجود، آنچه از این سه نام
هم جالب‌تر است، نام‌هایی مانند «اسپایر پیمنتس[۷]» و «جمالتو[۸]» هستند.
ایرانی‌های مشتاق ورود به ایران!
دو شرکت اسپایر و جمالتو، شرکت‌هایی غیرایرانی هستند، اما خیلی هم بی‌ربط به ایران نیستند.
اسپایر یک شرکت انگلیسی است که از میان اعضای هیأت آن، هم رئیس و مدیرعاملش «کاظم امینایی»
و هم رئیس بخش توسعه جهانی محصولات آن «کامران یزدان‌جو» ایرانی هستند[۹]. شرکت اسپایر مستقر در انگلیس
و اسپانیاست، اما اتفاقاً دفتری هم در دوبی دارد.
به نظر می‌رسد، آقای امینایی به ورود به بازار ایران و بهره‌مندی از فرصت‌های ایجادشده در آن بعد
از توافق هسته‌ای، علاقه زیادی دارد. وی در توصیف کنفرانس «پرداخت ایران» می‌گوید:
این کنفرانس «یک نقطه عطف واقعی برای ایران و گام رو به جلویی است که صنعت پرداخت
ایران منتظر بوده است.» جالب است بدانید، اسپایر در رتبه‌بندی حامیان مالی
کنفرانس، در کنار دو شرکت ایرانی توسن تکنو و سامان کیش، در بالاترین رتبه قرار
گرفته و تنها شرکت خارجی‌ای است که «اسپانسر پلاتینیومی» توصیف شده است.
یکی دیگر از حامیان مالی کنفرانس، جمالتو است. این شرکت هم که دفاتر اصلی‌اش در فرانسه،
سنگاپور و آمریکا هستند، از یک عضو ایرانی در رده‌های بالای خود بهره می‌برد.
«حمیرا اکبری[۱۰]» عضو هیأت‌مدیره و هم‌چنین عضو کمیته‌های «حساب‌رسی» و «ادغام و مالکیت» شرکتی است
که دو دفتر در فلسطین اشغالی دارد[۱۱]. جمالتو البته دفتری هم در دوبی دارد.
خانم اکبری البته سابقه‌ای ۲۰ ساله در حوزه‌های مختلف مدیریتی در فرانسه دارد، از جمله
عضویت در هیأت‌مدیره[۱۲] و کمیته «حساب‌ها و حساب‌رسی» شرکت «وئولیا[۱۳]».
این شرکت فرانسوی نیز روابط خوبی با رژیم صهیونیستی دارد، تا جایی که نهادهای
اروپایی نیز این شرکت را به خاطر هم‌دستی با «ظلم ادامه‌دار علیه مردم فلسطین»
تحریم کرده و از امضای قرارداد با این شرکت خودداری کرده‌اند.
وئولیا هم‌چنین در ماجرای آلوده شدن آب آشامیدنی مردم در شهر فلینت آمریکا نیز که (از سال ۲۰۱۴
آغاز شد و تا امروز هم ادامه دارد و) موجب قرار گرفتن چندین هزار کودک در معرض
نوشیدن آب آلوده به سرب شد، تحت پیگرد قانونی دادستان کل ایالت میشیگان قرار گرفت.
نقطه اشتراک شرکت‌ها در دوبی
این شهر به نقطه مورد علاقه افرادی تبدیل شده که به
دنبال نفوذ (در بهترین شرایط) و براندازی (در بدترین شرایط) در ایران هستند. ایمیل‌های
هیلاری کلینتون که اخیراً توسط ویکی‌لیکس افشا شد، این واقعیت را به خوبی نشان میدهد
که هر جا نام دوبی می‌آید، بوی دردسر هم برای ایران می‌آید.
در این ایمیل‌ها، هر جا نام ایران آورده میشود، بلافاصله نام دوبی هم می‌آید: «کمک‌هزینه
آزادی اینترنتی»، «بخش ایران»، «اعضای دفتر منطقه‌ای دوبی»؛ «اصلاحات دموکرات در
ایران»، «برنامه ایران در USAID»، «اسلوبودان میلیچ، مستقر در دوبی»؛ «فعالیت‌ها در خلیج [فارس]»،
«فعالیت‌های متمرکز بر ایران» «دوبی». در گزارشی دیگر به موضوع این ایمیل‌ها
خواهیم پرداخت، اما موقتاً به نظر می‌رسد هر سرنخی یک سر دیگرش در دوبی است؛ همانند باند مافیایی نمازی‌ها که دفاتر منطقه‌ای و پوششی خود را برای ارتباط هرچه نزدیک‌تر با حلقه‌های داخل کشور در این شیخ‌نشین مستقر کرده بودند.
خدا وکیلی وقتی شما بخواهید کسی رو نابود کنید به هر بهانه ای اول برچسب امریکایی انگلیسی اسرائیلی رو بهش میچسبونید بعد هم یک مشت اراجیف رو سرهم میکنید تا مثلا ثابتش کنید!
تمام این نوشتار اگر ببخواهید راحت به نفع خودتون تغییرش میدید و وای بر روزی که به نفعتون نباشه!
قراره تو این مملکت اتفاقات خوب بیفته و باید به شبکه های مالی دنیا متصل بشیم> اینکه تا اسم هر شرکتی میاد اونو جاسوس و اسرائیلی بنامیم که دیگه کسی نمیمونه همه شرکتهای بین المللی همینجورین همه با هم ارتباط دارند! همش نیمه خالی رو دیدن کاری رو درست نمیکنه. ازین فرصتها اگر استفاده نشه به ضرر کشوره مگر اینکه تعدادی سودجو با این حربه همیشگی و دشمن تراشی و جاسوس بازی دست همه رو از همه چیز کوتاه کنند تا راه برای خودشون هموار بشه!
با همین روش یکی از مهمترین سیستمهای امنیتی رو به یک شرکت مثلا خودی بی لیاقت سپردیم که نتیجه اش کشته شدن ۴۹ نفر از هموطنانمون تو حادثه ریلی اخیر شد!
لعنت به سودجویان خیانتکار این کشور!