بیوگرافی مهرناز دبیرزاده +عکس اینستاگرام
مهرناز دبیرزاده نوازنده تنبک و سازهای کوبه ای آموزش تنبک را از سن ۱۴ سالگی زیر نظر آقایان مرتضی طیبی و استاد ارژنگ کامکار آغاز کرد.
مهرناز که یک خواهر دوقلو دارد که او هم سنتورنواز خوبی ست در طول دوران فعالیت حرفه ای خود، علاوه بر کارهای آموزشی در زمینه آموزش سازهای کوبه ای (بخصوص تنبک) و انتشار منابع آموزشی در این زمینه سابقه همکاری با گروههای چهل دف, یوشیج، دریای راز؛ ایران زمین؛ مهتاب رو پلاریس و… را داشته است.
مهرناز دبیرزاده یکی از پایه های ثابت جشنواره تکنوازان جوان بود و موفق شد در سالهای ۸۰ و ۸۱ و ۸۶ و ۸۷ در فهرست نوازندگان تقدیر شده قرار بگیرد.
instagram mehrnaaz dabirzadeh
مهرناز دبیرزاده فعالیت خود را در زمینه سازهای کوبه به تنبک محدود نکرد و علاوه بر سازهایی نظیر دایره و دایر ترکی به آموختن سازکانگا زیر نظر سعید صارمی و همایون نصیری مشغول شد. خانم دبیرزاده علاوه بر فعالیت در زمینه آموزشی و انتشار چند اثر آموزش سازهای کوبه ای (بصورت مشترک و جداگانه) در قالب آلبوم و مجموعه های مدرسی؛ به همکاری در زمینه اجرای موسیقی متن در چند فیلم و سریال و کار صحنه ای تئاتر (من جمله مرغ باران به کارگردانی پری صابری و آهنگسازی ارسلان کامکار) و ترانه های محلی (به کارگردانی محمدرحمانیان و آهنگسازی فردین خلعتبری بپردازد) .
مهرناز دبیرزاده و نوید افقه
یکی از جالبترین آثاری که خانم دبیرزاده در ضبط و انتشار آن مشارکت داشته آلبوم کیژه به کیژه است که در ادامه به معرفی کامل آن خواهیم پرداخت:
آلبوم «کیژه به کیژه» با آهنگسازی یمین غفاری و اجرای گروه موسیقی یوشیج و خوانندگی ولی اله شهاب منتشر و روانه بازار موسیقی کشور شد.
این آلبوم شامل هشت ترانه با گویش سمنانی می شود که توسط گروه موسیقی یوشیج اجرا و توسط شرکت آوای باغ هنر راهی بازار موسیقی کشور شده است.
این برای اولین بار است که آلبومی با گویش سمنانی منتشر می شود.
مهرناز دبیرزاده و یمین غفاری (عکس بالا) مهرناز دبیرزاده و خواهرش (عکس پایین)
، آلبوم موسیقی “کیژه به کیژه” با ترانه‌هایی با گویش سمنانی و مجموع اشعاری از رحیم معماری، محمد حسن جواهری، عظیم حاج رمضانی نصرت‌الله نوح سمنانی و محمدرضا طاهریان در ۹ قطعه منتشر شده است.
قطعه نخست از این آلبوم با “موسم بیقراری” آغاز میشود و با قعاتی چون “کلوچ”، “کیژه به کیژه”، “پینکی دیمی دلی”، “وختی مو گل دره”، “آهای آهای بهار”و “ور” ادامه پیدا میکند و با قطعه “سیوایی” به پایان می‌رسد.
در دفترچه معرفی آلبوم “کیژه به کیژه” یمین غفاری آهنگساز در توضیح قطعات این آلبوم چنین آورده است: در اولین تلاش برای به موسیقی کشیدن گویش سمنانی شاید مهمترین دغدغه برایم گزینش مایه بود، و بعد از آن بستری که از فضای تصنیف سازی سنتی فاصله گرفت. اما در عمل پیچیدگیهای گویش سمنانی و محوریت قدرتمند ردیف باعث شد به آنچه که در ذهن دارم نرسم. اما سعی کردم قواعد ترانههای محلی ایران را در نظر داشته باشم.
ترانههای “پینکی دیمی دلی، وختی موگل دره، در آواز بیات ترک هر کدام با دو جمله در درآمد و جامه‌داران ارائه می‌شوند، ترانه اول با یک فاصله چهارم شروع میشود و ترانه دوم بر روی درجه سوم شور (شاهد بیات ترک) آغاز می‌شوئ. هر دو ترانه تا درجه ششم شور و حرکت می‌کنند.
سیوایی به معنی جدایی، در دشتی ساخته شده‌است و دو گوشه درآمد و عشاق(اوج) با توجه به اشعار آن مورد استفاده قرار گرفته است. در این ترانه گوشه درآمد با دو واریاسیون ارائه شده و در انتها با یک جمله کروماتیک در شور فرو می‌آید.
ترانههای “آهای آهای بهاره” و “کلوچ” در آواز افشاری هستند، ترانه اول دارای دو مله است اول درآمد افشاری که با یک پرش پنجم شروع میشود و در ادامه با ورود به گوشه جامه داران و حرکت تا درجه هفتم دو جمله را معرفی میکند. اما ترانه دوم بافت سنتی‌تری نسبت به ترانههای قبل دارد و بعد از معرفی درآمد و جامه داران به فضای عراق هم سری می‌زند و با توجه به معنی شعر فریاد نهایی ترانه را در عراق ارائه میکند.
ترانه “ور” در آواز اصفهان و از قالب ردیف کمی فاصله دارد، این ترانه در دانگ دوم اصفهان و از درجه پنجم آغاز میشود، دارای دو جمله بوده و در انتهای ملودی خواننده بر روی درجه پنجم و با یک احساس تعلیق به پایان می‌رود، این تعلیق تلاشی برای نشان دادن سرمای زمستانی در کویر است.
ترانه “کیژه به کیژه” در دستگاه ماهور است، که در گوشه درآمد و خاوران ساخته شده، اما در انتها با یک فرار از فضای ابتدایی به آواز اصفهان رفته و نتیجه‌گیری نهایی را در آن مایه معرفی میکند و در انتها هم به مبدا باز می‌گردد.
حسنا پارسا نوازنده کمانچه، ارغوان اتابکی ویولن آلتو، بگانه حسینی نیا ویولن، تنبک مهرناز دبیرزاده، محمد زادعبدالله تار، امیرسام سرلک پیانو، سارا احمدی دف، علی امیدی ژابیز، سوگند نیکو همخوان، احسان ذبیحی فر، کمانچه و کمانچه آلتو، مجتبی زمانی سنتور، شاهرخ غزنینی کمانچه و قیچک، سعید فهیمی نی، از جمله نوازندگانی هستند که در این آلبوم یمین غفاری آهنگساز و نوازنده تار و سه تار را همراهی کرده‌اند.
یمین غفاری آهنگساز این آلبوم دلیل انتخاب گویش سمنانی را دغدغه خود برای گزینش مایه نامید و گفت: شاید مهمترین دغدغه برایم گزینش مایه بود، و بعد از آن بستری که از فضای تصنیف سازی سنتی فاصله گرفت، اما در عمل پیچیدگیهای گویش سمنانی و محوریت قدرتمند ردیف باعث شد به آنچه که در ذهن دارم نرسم، اما سعی کردم قواعد ترانههای محلی ایران را در نظر داشته باشم. وی افزود: ترانه های «پینکی دیمی دلی»، «وختی موگل دره»، در مایه بیات ترک، هرکدام با دوجمله در درآمد و جامه دران ارائه می شوند، ترانه اول با یک فاصله چهارم شروع می شود و ترانه دوم بر روی درجه سوم شور (شاهد بیات ترک) آغاز می شود، هر دو ترانه تا درجه هفتم شور حرکت می کنند. «سیوایی» به معنی جدایی، در دشتی ساخته شده است، و دو گوشه درآمد با دو واریاسیون و گوشه عشاق (اوج) با توجه به اشعار آن مورد استفاده قرار گرفته است، در انتها با یک جمله کروماتیک در شور فرود می آید. ترانه های «آهای آهای بهاره» و «کلوچ» در مایه افشاری هستند، ترانه اول دارای دو جمله است اول در درآمد افشاری که با یک پرش پنجم شروع می شود و در ادامه با ورود به گوشه جامه دران و حرکت تا درجه هفتم دو جمله را معرفی می کند. اما ترانه دوم بافت سنتی تری نسبت به ترانه قبل دارد و بعد از معرفی درآمد و جامه دران به فضای عراق هم سری می زند و با توجه به معنی شعر فریاد نهایی ترانه را در عراق ارائه می کند. ترانه «کیژه به کیژه» در دستگاه ماهور است که در گوشه های درآمد و خاوران ساخته شده اما در انتها با فرار از فضای ابتدایی به دستگاه اصفهان رفته و نتیجه گیری نهایی شعر را در آن مایه معرفی میکند و در انتها هم به مبدا باز می گردد. ترانه «وَرَ» در آواز اصفهان و از قالب ردیف کمی فاصله دارد، این ترانه در دانگ دوم اصفهان و از درجه پنجم آغاز می شود دارای دو جمله بوده و در انتها ملودی خواننده بر روی درجه پنجم پایان می باید و با یک احساس تعلیق به پایان می رود، این تعلیق تلاشی برای نشان دادن سرمای زمستانی در کویر است. اما ترانه «موسمی بیقراری» کمی متفاوتتر است، فضای ابتدایی در درآمد ماهور بوده ولی با اشاره بیش از حد به درجه سوم،که تداعیکننده دشتی است. در ادامه گوشه عشاق و بعد از آن ورود به دستگاه شور از درجه ششم ماهور، و با گوشه خاوران به مبدا باز می گردد. این فضا که از به هم پیوستن دانگ ماهور و دو دانگ پیوسته شور از درجه سوم ماهور ایجاد شده است فضای جدیدی را معرفی می کند.