مسابقات mma چیست؟ / رحم نکن، فقط بکش!

امیر علی اکبری کشتی گیر سابق تیم ملی با حضور در رقابت های هنرهای رزمی ترکیبی یا همان MMA خبر ساز می شود.

آخرین مسابقه ای که او برگزار کرد روز گذشته بود. او در توکیو به مصاف حریفی از آمریکا به نام تایلر کینگ رفت و این رزمی کار آمریکایی را ناک اوت کرد. پیروزی علی اکبری خبر مهم و خوشحال کننده ای برای ورزش دوستان ایرانی بود اما بسیاری نسبت به این رقابت ها و اصلا برگزاری آن اعتراض شدید دارند. این اعتراض چه در داخل و چه در خارج از کشور وجود دارد. اما دلیل این اعتراض چیست؟ فقط به صرف خشن بودن این رقابت ها اعتراض ها صورت می گیرد؟ خیر، این تنها دلیل نیست.

MMA چیست؟

هنرهای رزمی ترکیبی و یا همان MMA رشته رزمی ای است که شامل حرکات رزمی زیادی می شود. دو حریف می توانند با لگد و مشت به جان یکدیگر بیفتند. در سال ۱۹۹۳ برای نخستین بار به این ورزش عنوان هنرهای رزمی ترکیبی اطلاق شد.

اما برای ریشه یابی این رشته ورزشی باید باز هم به عقب تر برگردیم. در اوایل قرن بیستم هنرهای رزمی در کشورهای آسیایی مثل تایوان، ژاپن و چند کشور آسیایی دیگر رونق گرفت.

در سال ۱۹۸۰ برای نخستین بار رقابت های MMA در آمریکا راه اندازی شد. پنسیلوانیا میزبان نخستین دوره این رقابت ها بود. در سال های بعد دامنه برگزاری این رقابت ها به دیگر نقاط دنیا هم کشیده شد. فرم های جدیدی به آن اضافه و قوانینش نیز دستخوش تغییر شد. با تغییر قوانین MMA نیز محبوب تر شد اما محبوبیت آن هنوز به پای محبوبیت رشته هایی مثل کشتی و یا بوکس حرفه ای نرسیده است.

می گویند ۶۰۰۰ سال پیش چینی ها هنرهای رزمی ترکیبی را ابداع کردند. این هنرهای رزمی زیرشاخه های فراوانی پیدا کرد از جمله کونگ فو. اما MMA نیز بالاخره راه خود پیدا کرد.

مثل یک گلادیاتور بمیر

برای هنرهای رزمی ترکیبی می توان خیلی بیشتر از اینها صحبت کرد. می توان به ریشه آن اشاره داشت و به کشورهایی که بیشترین ورزشکار فعال در این رشته را دارند. می توان درباره جوایز نقدی و غیر نقدی این رقابت ها هم صحبت کرد و البته اشاره ای هم به قوانین این ورزش داشت. اما اینها اهمیتی ندارد. نکته ای بسیار مهم تر مد نظر است. درباره نماد این رقابت ها چه می دانید؟ نماد این رقابت ها گلادیاتوریسم است.

رزمی کارانی که وارد میدان مسابقه می شوند در واقع گلادیاتورهایی هستند که به جان هم می افتند.

گلادیاتوریسم های عصر جدید یک قانون دارند. آنها را در قفس می اندازند تا آنقدر یکدیگر را بزنند که یکی بمیرد. واقعا این قانون MMA است؟ یعنی مثلا در مسابقه امیر علی اکبری و تیلور کینگ اگر ورزشکار کشورمان موفق نمی شد کینگ را ناک اوت کند این دو آنقدر باید در قفس همدیگر را می زدند تا یکی بمیرد؟

شاید به همین وحشتناکی که ذکر کردیم نباشد اما بر اساس قوانین مسابقه یکی باید شکست بخورد. اگر یکی از دو ورزشکار حاضر در مسابقه حتی اگر دچار شکستگی های متعدد شده و خون از سر و رویش جاری باشد اگر بخواهد می تواند همچنان به مسابقه ادامه بدهد و کسی نمی تواند مانع از ادامه مسابقه شود. این شیوه مبارزه مربوط به قرن ها پیش است، یعنی زمانی که جنگجویان به شکلی غیرانسانی با یکدیگر نبرد می کردند. آدم ها را درون قفس می اندازیم و از اینکه یکدیگر را کتک می زنند لذت می بریم. این دیگر چیست؟ نه «فایترها» به قرون وسطی تعلق دارند و نه ما. پس چرا باید از پیروزی امیر علی اکبری در یکی از غیرانسانی ترین ورزش های دنیا خوشحال باشیم؟!

به خاطر یک مشت دلار

جوایز مالی رقابت های MMA قابل مقایسه با جوایز کلانی که در رقابت های بوکس حرفه ای و یا UFC داده می شود زیاد نیست اما باز هم مبلغ قابل توجهی محسوب می شود. سخت جان ترین رزمی کاران این رشته اگر تاب و تحمل مشت های مهلک حریفانشان را داشته باشند و در پیروز شدن نیز بی رقیب به نظر برسند می توانند در طول سال تا مرز ۵۰ میلیون دلار نیز درآمد داشته باشند. البته ورزشکاران این رشته در طول سال به دلیل آسیب های عمیقی که این مسابقات دارد در مبارزات زیادی شرکت نمی کنند. همین امیر علی اکبری از ابتدای سال ۲۰۱۷ تا به حال فقط در دو مسابقه شرکت کرده است. اما آنهایی که سخت جان تر و بی رقیب ترند در طول سال ممکن است تا مرز ۱۵ مسابقه هم شرکت کنند. به خاطر یک مشت دلار. البته دلارهایی که کم هم نیست، صبحت از میلیون ها دلار است… !