آقای رامبد جوان، فیلم «نگار» را برای همسرت ساخته ای؟!
روزنامه جوان، به نقد فیلم‌های «ماجان»، «نگار» و «من و شارمین» پرداخته و آنها را محصول سینمای بیمار کشور دانسته است.
«ماجان»، «نگار» و «من و شارمین» حاصل سینمای بیمار کشور هستند؛ «ماجان» فیلمکی به شدت سردستی و سرهم بندی شده، «نگار» فیلمی به شدت بی‌ارزش که رامبد جوان آن را تنها برای تقدیم به همسرش ساخته و «من و شارمین» یک جنگ ناموفق از انواع ژانرها و مضامین تکراری خانوادگی و اجتماعی و عاشقانه از روی آثار داخلی و خارجی است! انتظار طراوت گل‌های خوش آب و رنگ بهاری در قالب فیلم‌های سینمایی از سینمای بیمار ایران که افزون بر درمان خود بعضی مدیران و هنرمندان آن هم به معالجه فرهنگی و اصلاح‌سازی عملکرد سینمایی خود نیاز دارند توقعی طبیعی نیست. از همین رو سه فیلم تازه اکران شده «ماجان»، «نگار» و «من و شارمین» هم محصولاتی بیمارگونه از درخت آفت‌زده و به کرم نشسته سینمای ایران است.
«ماجان» نخستین تجربه سینمایی رحمان سیفی آزاد فیلمنامه‌نویس و کارمند سازمان صدا و سیما، فیلمی سردستی، سطحی و ناپخته از ماجراها و داستان‌های قوام‌نیافته‌ای است که از دوران دهه ۶۰ پا به سینمای حرفه‌ای ایران گذاشته است. «ماجان» پر است از کاراکترها و حوادث پرداخت نشده و مضامینی که جایی در درام شکل‌نیافته سینمایی این فیلم ندارند. ساخته سیفی آزاد اثری احساس‌گرا است که در متن کوشیده با سرهم بندی گره‌های داستانی ریز و درشت بجا و نابجا ضعف‌های دراماتیک فیلمنامه را بپوشاند و در اجرا با تصویرسازی‌های دم‌دستی جمع و جور شود. این کار در متن و اجرا و بازی‌ها و کارگردانی هیچ حرفی جز تکرار و خام‌دستی ندارد و فقط یک تجربه برای سازنده‌اش است که در قالب فیلم‌نمایی به نام «ماجان» از سر شکم سیری ساخته شده است.
رامبد جوان بازیگر، مجری و کارگردانی که هنوز سینما و ابزار سینمایی را به درستی نفهمیده و نشناخته و تجربه نکرده است در فیلم‌نمای جدید خود پا در مسیر تولید آثار موسوم به پست‌مدرنیسم گذاشته و به خیال خود برای دورشدن از کلیشه‌های رایج فیلم‌های ایرانی نوآوری و خلاقیت به خرج داده است. «نگار» فیلم‌گونه‌ای آشفته و انفجاری از یادمانده‌های سینمایی ذهن پریشان جوان در قالب کاراکتری به نام نگار است که با ترکیبی نامتناسب و درهم آثاری چون «هملت»، «تلقین»، «قیصر»، «گاوخونی» و… را در تابلویی بدون شکل و قواره در جای جای خود ردیف کرده است. «نگار» در مضمون و محتوا میان انواع ساختارهای سینمایی سرگردان مانده است و سازنده‌اش چون تصور کرده پست‌مدرنیسم یعنی درهم و برهم‌سازی و بی‌هدفی، هرچه از ذهنش عبور کرده و دور و اطرافش بوده را در ظرف غیرجذاب «نگار» ریخته است.
این فیلم صرفاً یک تجربه ناموفق سینمایی از رامبد جوان است که برای تقدیم به همسرش بوده است. «نگار» برای بلندپروازی بدون دانش و عجولانه سینمایی تجربه‌های جاری سینما را هم نادیده گرفته و در نتیجه ملغمه‌ای غریب و ناهمگون از شبه‌فیلم شده است. بیژن شیرمز سینمای حرفه‌ای را با فیلم پاره نابسامانی به نام «من و شارمین» تجربه کرده است. «من و شارمین» هم در روزگار تب داغ فیلم‌های عاشقانه تجارتی با نگاه به گیشه و استفاده از بازیگران گیشه‌ساز ساخته شده است. «من و شارمین» یک فیلمک شبه کمدی-رمانتیک است که نه از فیلمنامه‌ای با مضامین درست پرداخت شده و ساختارمند برخوردار است و نه در چارچوب‌های حداقلی استاندارد سینمای تجاری ایران می‌گنجد.
افزون بر این موارد نویسنده و کارگردان آن به خیال خام خود از آثار کمدی و رمانتیک که هیچ کدام از اصول و مختصات آنها را به درستی نمی‌شناسد سعی کرده یک کمدی شلوغ و اثری عاشقانه و شاعرانه بسازد که دست برقضا فیلم در بخش‌های کمدی و عاشقانه و شاعرانه هم موفق نیست. «من و شارمین» یک جنگ ناموفق از انواع ژانرها و مضامین تکراری خانوادگی و اجتماعی و عاشقانه از روی آثار داخلی و خارجی است. اوضاع فیلم‌ها و سینمای جاری ایران نشان می‌دهد چنانچه فیلم‌های جذاب، استاندارد، بامحتوا و مردمی می‌خواهیم باید خواهان اصلاح و درمان سینمای بیمار کشور باشیم و تا زمانی که سینمای عقب‌مانده و کلنگی ما درمان نشود، محصولات آن هم بیمارگونه خواهند بود. ما این فیلم‌ها و سینمای عقب‌مانده را درخور شأن خود نمی‌دانیم و امیدواریم مسئولان سینمای کشور تدبیری جدی برای جلوگیری از ساخت این نوع آثار نازل داشته باشند.
نگار فیلمی به کارگردانی و تهیه‌کنندگی رامبد جوان و فیلمنامه توسط احسان گودرزی نوشته شده است و محصول سال ۱۳۹۴ است. فیلمبرداری این اثر از ۲۷ آذر ۹۴ آغاز و ۱ اسفند ۹۴ به پایان رسید و اولین نمایش آن در سی و پنجمین دوره جشنواره فیلم فجر بود. این فیلم نامزد کسب ۹ سیمرغ بلورین شده و توانست موفق به کسب سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر شود.همچنین در سومین جشنواره جهانی فیلم فجر نیز به نمایش گذاشته شد.
این فیلم به ماجرای جنایی پرداخته جایی که نگار جواهریان نقش دختری به نام نگار را بازی می کند. او دختر خانواده‌ای نیمه مرفه و اصیل است، پدر او دریک معامله اقتصادی شکست خورده و با اسلحه خودکشی کرده است. این تحلیلی است که پلیس نسبت به مرگ او اعلام می کند اما نگار این تحلیل را باور ندارد و برای رسیدن به اصل ماجرا تصمیم می گیرد که روزهای آخر پدر را مرور کند.
همچنین در خلاصه اولیه آمده : ما به این ته سیگار رژلبی مشکوکیم ،ولی این کمکی به ما نمی کنه!
بازیگران فیلم نگار
- نگار جواهریان (نگار ولیان)
- محمدرضا فروتن (پیمان)
- مانی حقیقی (وحید بهتاش)
- آتیلا پسیانی (رضا بهمنی-شوهر خاله نگار)
- افسانه بایگان (نسرین -مادر نگار)
- فریبا کامران (بیتا -خاله نگار)
- علیرضا شجاع نوری (فرامرز ولیان-پدر نگار)
- اشکان خطیبی (اسلحه فروش)
- محمود کریمی (وکیل)
وَمَا یَذْکُرُ‌ونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّـهُ ۚ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَىٰ وَأَهْلُ الْمَغْفِرَ‌هِ ﴿۵۶﴾ «مدثر» و هیچ کس پند نمى‌گیرد مگر اینکه خدا بخواهد؛ او اهل تقوا و اهل آمرزش است! (۵۶)