روایت نقاش شدن “ننه حسن” منور رمضانی + عکس

وی در مورد چگونگی آشنایی مادرش با نقاشی توضیح داد: مادرم اکنون حدود ۷۶ سال دارد. او از کودکی به قالیبافی و طراحی نقوش قالی مشغول بود و از سال ۷۸ به نقاشی روی آورد.

فرزند این نقاش افزود: سال ۷۸ من سیاه‌قلم کار می‌کردم و مادرم کنار دست من می‌نشست و از روی کارهای من کار می‌کرد. کارهایش از دید من خیلی خاص بودند پس تشویقش کردم که بیشتر کار کند و نقاشی بکشد.

رحیمی با اشاره به تشویق‌هایش در راه نقاشی کشیدن مادرش گفت: با دیدن نقاشی‌ها و طراحی‌های اولیه مادرم که با خودکار و مداد انجام می‌داد من نیز سر ذوق می‌آمدم و برایش متریال خریدم تا بیشتر کار کند ولی هیچوقت به جهان‌بینی او کاری نداشتم تا خودش در خلق آثارش دخیل باشد نه من.

وی به زندگی‌ پر فراز و نشیب مادرش و رابطه آن با آثار و مفاهیم نقاشی‌های او اشاره کرد و گفت: مادرم سرشار از تجربیات و آموخته‌هایی است که از قدیم و از گذشتگان خود به ارث برده است که این آموخته‌ها شامل داستان‌ها و آیین‌های کهن است که این دانسته‌های ذهنی مادرم را می‌توان در قالب آثار نقاشی دید؛ دانسته‌هایی که نشان‌دهنده اصالت هنری مادرم است.

وی در پایان گفت: در این نمایشگاه ۳۶ اثر از مادرم به نمایش درآمده که ۲ تا از آنها با خودکار کشیده شده و باقی با متریال‌های دیگر خلق شده است.

علاقه‌مندان برای حضور در این نمایشگاه می‌توانند تا ۱۲ تیر همه روزه از ساعت ۱۴ تا ۲۱ به نگارخانه نامی خانه هنرمندان ایران مراجعه کنند.

منور رمضانی معروف به ننه حسن متولد ۱۳۱۶ خورشیدی در سهرورد و ساکن شهرستان خدابنده شهر قیدار از توابع استان زنجان، نقاش خود آموخته ایرانی است. “ننه حسن” کشف امسال نمایشگاه هنرمندان خودآموخته و مکرمه‌ دوم نقاشی خودآموخته‌ ایران نامیده شد.

دوران زندگی پر فراز و نشیب «ننه حسن» سرشار از تجربیات وآموخته هایی است که او نسل به نسل وسینه به سینه از پیشینیان خود به ارث برده است که این آموخته ها شامل روایت ها، افسانه ها، داستان واره ها، منظومه ها، اعتقادات، اسطوره ها و آئین های کهن است که انبوهی از ناگفته ها را پیش روی ما قرار می دهد، که بازگو کننده ی هویت این مرز و بوم بوده و بازنمود آنها را در قالب آثار نقاشی «ننه حسن» می توان دید.

زندگی، طبیعت و انسان از شاخصه های مهم و مشترک اغلب آثار این هنرمند است و نحوه ی بازنمایی تصاویر یادآور  نقش های کهن و آثارتمدن های باستانی است که گویی او این شیوه ی بازنمایی را بی واسطه از پیشینیان خود آموخته و میراث دار دانسته های آنان است.