شرط بندی های میلیونی با خروس های جنگی

 بعد از ظهر جمعه است. مسابقه در سالن گاوداری که قبل‌تر تخلیه‌شده برگزار می‌شود. با وساطت دوستی موفق می‌شویم داخل سالن برویم، جمعیت بیش‌تر از حد انتظار است. در میان همهمۀ حاضران، به گوش رسیدن لهجه‌های مختلف حاکی از این است که جز سقزی‌ها، کسانی هم از شهرهای بوکان و مهاباد حضور دارند.

از آغاز مسابقه اندکی گذشته که می‌رسیم. هنوز هیجان راند اول در تاریکی و خفگی فضا محو نشده. هیجانی که با بستن تیغ‌هایی که با توافق طرفین به پای خروس‌ها بسته شده دو چندان گشته، هیجانی که هر بار خروس غالب زخمه‌ای به دیگری زده و بر قیمت خود و شانس صاحبش برای بردن شرط افزوده، بر بوی خون پراکنده در فضای خروس مغلوب پیروز شده است.

در بدو ورود، توجه حاضران به دوربین جلب می‌شود و هر چه از ما اصرار و از آن‌ها انکار، با فاش شدن هویت خبرنگاریمان -وسط حاضران- عکاسی را ممنوع اعلام می‌کنند؛ کاری که در این فضای بی‌قانون، ممنوعیتی عجیب نیست. هرچند وقتی زورآزمایی خروس‌ها هوش از سر حاضرین ببرد، حواسی نمی‌ماند تا ما را از عکاسی باز دارد.

مسابقه در دو راند برگزار می‌شود، که زمان هر راند یک ساعت است. هنگامی که عقربه‌های ساعت دیواری، که در دستان رییس گاوداری است، ساعت مقرر را نشان می‌دهد، راند دوم آغاز می‌شود. این بار مسابقه خشونت کمتری دارد، خروس‌ها تیزی ندارند و از نظر حاضران مسابقه غیر حرفه‌ای است، چرا که چون راند قبلی قرار نیست خروسی کشته شود.

شرط مسابقه بر سر ۱٬۰۰۰٬۰۰۰ است که صاحب خروس بازنده، به صاحب خروس برنده پرداخت می‌کند. دو خروس با تمام توان یکدیگر را به‌اصطلاح «چوب می‌زنند». هر چقدر شدت «چوب زدن» خروس‌ها بیشتر می‌شود، تماشاچیان شرط‌های سنگین‌تر می‌بندند و با گذشت یک ساعت از راند دوم مبلغ شرط‌بندی‌ها به رقمی بالغ بر ۲۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تومان می‌رسد. هر چند پس از گذشت یک ساعت نتیجۀ مسابقه پایاپای است و دو خروس به استراحت می‌روند.

هیجان و استرس حاضران با شروع زمان استراحت فروکش می‌کند و فرصتی دست می‌دهد تا با چند تن از حاضران هم‌کلام شوم.

یکی از حاضران وکیل است. او طرفدار خروس سقز است و رویش ۱٬۰۰۰٬۰۰۰ تومان شرط بسته، ۵۰۰٬۰۰۰ تومان هم سر مساوی شدن شرط بسته است. وقتی تعجب من را می‌بیند توضیح می‌دهد که در روند مسابقه این‌که سر برد و مساوی شدن همزمان شرط ببندی امری رایج است و تشخیص شرط ممکن‌تر، احتیاج به تجربه و مهارت دارد.

دیگری که با شور و حال خاصی مسابقه را دنبال می‌کند و مدام کری می‌خواند، مرد میانسالی است که ۲۱ روز پیش پسر جوانش را از دست داده، اما غم مصیبت وارده نتوانسته دل‌ودماغ حضور در این مسابقه را از او بگیرد. با چندین نفر شرط بسته است. می‌گوید خودش ۵ خروس‌جنگی دارد و این هفته بالغ بر ۵٬۰۰۰٬۰۰۰ برایش کاسب شده‌اند.

راند دوم از سر گرفته می‌شود، جمع کثیری دور فرشی که در گاوداری پهن کرده‌اند تا خروس‌ها روی آن بجنگند، را گرفته‌اند. حمله‌ها بیشتر می‌شود و بر مبلغ شرط‌ها می‌افزاید، صاحبان خروس‌ها پر از دلهره هرازگاهی سر خروس‌ها را می‌لیسند و پاهایشان را ماساژ می‌دهند و دوباره راهی نبردشان می‌کنند.

پس از دو ساعت جنگ طاقت‌فرسا، با توافق طرفین نتیجه مساوی اعلام می‌شود، نتیجه‌ای که هم کسانی که شرط را نباخته‌اند را خوشحال می‌کند و هم خروس‌های گران‌قیمت خسته و تشنه را.

داستان عجیبی است! داستان جنگ خونین خروس‌ها که به زندگی صاحبان معنا می‌بخشد، اما پاسخ به اینکه آیا معنایی که قیمتش فدا کردن جان حیوانات بی‌گناه باشد، معنایی ارزشمند است، خود داستان دیگری است. (ایرنا)