مصاحبه با امیررضا طاری “رضایا” ، خواننده زیرزمینی + عکس

اسم کامل و غیر مستعار من امیررضا طاری است. متولد ۱۶ تیر سال ۱۳۶۶؛ یک تیر ماهی سرسخت اما احساساتی. ساز تخصصی من گیتار است. دیپلم گرافیک دارم اما ادامه تحصیل من در رشته موسیقی بوده؛ همین.

خـُب، از چه زمانی موسیقی برایت جدی شد و تصمیم گرفتی بخوانی؟

کودکی من به ساز زدن و یاد گرفتن سازهای سنتی گذشت اما از ۱۱ سالگی به موسیقی پاپ علاقه‌مند شدم و کم‌کم شعر گفتن را هم از همان اوایل نوجوانی شروع کردم تا ۱۸- ۱۷سالگی کار موسیقی من به شکل صوتی و تصویری وارد بازار شد.

آره، خب ما ۹-۸ سال پیش چاره دیگه‌ای برای معرفی خودمان نداشتیم هر چند راه بدی هم نبود چون گستردگی استفاده از اینترنت و سایت‌ها مثل امروز نبود. سال ۸۶ بود که آهنگ نازگل خیلی سر زبان‌ها افتاد.

همیشه عاشق کارها و اتفاق‌های سوال‌برانگیز بودم به همین خاطر اسم رضایا را انتخاب کردم چون هم به اسم من نزدیک بود و هم دقیقا مثل ماجراجویی‌هایی که همیشه جزء علاقه‌هام بوده است مبهم بود و ذهن را درگیر می‌کرد.

حدودا سال ۸۶ یا ۸۷ بود که آهنگ نازگل به یکباره گل کرد؛ آهنگی که ما به صورت گروهی آن را با دیگر دوستانم که همه با هم همزمان وارد موسیقی شده بودیم آماده کردیم.

۱۶ ساله بودم که اولین‌بار برای گرفتن مجوز اقدام کردم اما موفق نشدم و تیرهای من حتی برای بار دوم و سوم هم برای دریافت مجوز به سنگ خورد. به نظرم اگر همان موقع کارهای مجوز من با موفقیت انجام می‌شد، کم سن و سال‌ترین خواننده پاپ مجوز‌دار می‌شدم اما خب نشد و من ناخواسته و کاملا اتفاقی وارد موسیقی زیرزمینی شدم؛ جایی‌که استعدادهای زیادی از همان‌جا رشد کرد.

من هیچ‌وقت در زندگی‌ ای‌کاش نگفتم و نخواهم گفت. حسرت چیزی را هم نمی‌خورم به نظرم هر چیزی که شده حتما باید اتفاق می‌افتاده است. من برای گرفتن مجوز همان طور که گفتم حتی با وجود سنی که داشتم تلاش خودم را کردم اما خب نشد.

بله، وارد شدن ما به زیرزمین موسیقی برمی‌گردد به همان سال‌هایی که اشاره کردم. ما در استودیو‌های مختلف مشغول کار می‌شدیم و با دوستان زیاد دیگری هم در همین زمینه آشنا شدیم. تجربه بسیار جالب و مفیدی بود اگرچه ما خارج از چارچوب موسیقی و قوانین آن زمان حرکت می‌کردیم اما آن‌قدر تجربه‌های متفاوت و به‌دردبخور در این چند سال به دست آوردیم که شاید یک جورهایی آن سال‌ها را برای امثال من مهم و خاطره‌انگیز کرد. چه بسا نوآوری‌های ما در سبک خوانندگی و موزیک آن دوره از همان زمان استارت خورد.

این اتفاق اگرچه عمدی نبود اما برای تلاش‌هایی که در این مدت برای گرفتن مجوز کردم امتیاز بزرگی محسوب می‌شد. چون این مدت تمرکز بیشتر من روی تغییر سبک کار کردنم و گرفتن مجوز بود. از سویی دیگر یکسری فعالیت‌های تجاری را شروع کرده بودم که نیاز به وقت و تمرکز زیادی داشت.

نه، اتفاقا بیشترین درآمد من از موسیقی به ویژه آهنگسازی برای دوستانم بوده است اما خب، کاری غیر از موزیک را هم همیشه دوست داشتم تجربه کنم.

مدتی بود که دوستانم پیشنهادش را به من می‌دادند و می‌گفتند الان که فضا برای کار بازتر و بهتر از گذشته شده تلاشم را برای گرفتن مجوز انجام دهم به همین خاطر به این فکر افتادم چون به نظرم دوستانم درست می‌گفتند. الان هم پرونده‌ام به‌طور کامل زیر دست حراست دفتر موسیقی است و امیدوارم به زودی اتفاق‌های خوبی بیفتد.

معمولا بعد از هر تغییر اساسی در سبک و نوع موسیقی مخاطب‌ها کمی عقب می‌کشند تا ببینند از این سبک هم خوش‌شان می‌آید یا نه ولی بعد از مدتی احتمالا همه آن را دوست دارند مثل الان که می‌گویند آیفون ۶ خوب نیست و بعد از مدتی آن را دست همه می‌بینید. تا امروز هم که گهگاه به کنسرت دوستان خواننده‌ام رفته‌ام مردم لطف زیادی داشته‌اند.

آشنایی ما هم به همان ۱۷-۱۶ سالگی‌مان بازمی‌گردد که دقیقا ابتدا در شمال و بعد آشنایی بیشتر ما در استودیو شکل گرفت و بعد از اون کم‌کم تصمیم گرفتیم همکاری‌مان را بیشتر کنیم درست از همان زمان بود که کار گروهی ما هم شروع شد و یه جورایی به هم مربوط شدیم.

نه اصلا! اما فکر می‌کنم چون برای گوش مردم آشنا نبود و سبک تازه‌ای داشت برای‌شان بامزه و دلنشین شد. چون تلفیق رپ و پاپ که یه عده نوجوان آن را با ایده‌های خلاقانه‌ای اجرا می‌کردند تا آن زمان نداشتیم.

به خاطر رشته تحصیلی‌ام که گرافیک بوده هرازگاهی طرحی می‌کشم؛ طرح‌هایی که همان لحظه بسته به شرایط روحی به ذهنم خطور می‌کند. غیر از نقاشی عاشق فلسفه هستم به همین خاطر کتاب‌های زیادی در این زمینه می‌خوانم. علاقه دیگری هم که فعلا در حد آرزوست دریانوردی یا ملوانی است که خیلی دوست دارم.

چرا، خیلی اما خب شرایطی که به یکباره در مسیرش قرار گرفتیم ما را به این سمت برد حتی بسیار دنبال این بودیم که متفاوت‌تر شروع کنیم، مثلا دوست نداشتم پاپ و رپ یا آر‌اندبی(R&B) با آن اجرا تلفیق شود بلکه پاپ و راک با تجهیزات و عملکردی حرفه‌ای‌تر ترجیح من بود اما ترکیب ما با هم خروجی این شکلی داشت که خدارو شکر بازتاب‌های بدی هم نداشت. از طرفی هم در سنی که ما موزیک را شروع کردیم پر از انرژی و شور بودیم که غیرقابل کنترل بود.

چند سال کم‌کاری من در موزیک بیشتر به این خاطر بود که بتوانم همزمان با بهتر شدن سبک خودم را پیدا کنم و در این سال‌ها راهم را پیدا کرده‌ام اما با چیزی که در ذهنم هست فاصله دارم. به‌طور معمول هیچ‌کس به ایده‌آل‌هایش نمی‌رسد اما من هنوز به چیزی که می‌خواستم حتی تا حدودی هم نرسیده‌ام.

تا امروز هر دو این کارها حتی شعر گفتن را هم توامان دوست داشتم یعنی تا جایی که بتوانم دوست دارم در تمام آنها موفق باشم.

خوانندگی و آهنگسازی با این امکانات امروز کار چندان سختی نیست اما اینکه بخواهی سری در سر‌ها در بیاوری و حداقل برای مدت‌ها موسیقی‌ات در ذهن‌ها ثبت شود کار سختی است.

قطعا، چون با روند مجوزی که قرار است کارهای من بگیرد سبک و سیاق کارهایم باید شکل متفاوتی به خود بگیرند. از بچگی عاشق سبک پاپ راک بودم و دلم می‌خواست این سبک را به بهترین شکل ادامه دهم.

الان وضعیت موسیقی به شکلی هست که مثل سابق دیگر ویدئوکلیپ و کارهای تصویری در دیده شدن تاثیری آنچنانی ندارند؛ به‌ویژه با بازتر شدن فضای موسیقی امروز که تک‌آهنگ‌ها به سرعت در فضاهای مجازی پخش می‌شوند، در کل موفقیت‌ها واقعا بیشتره.

آشنایی با دوستانم که موزیسین‌های بزرگی هستند و در این سال‌ها همکاری زیادی با هم داشته‌ایم باعث شد تا به دیدگاه تازه‌ای از دنیای موزیک برسم. درواقع با این آشنایی مسیرم در موزیک تغییر کرد؛ حال اینکه این تغییر چقدر خوب یا بد بوده چیزی است که این سال‌ها انتخابش کرده‌ام.

من آدم مغروری هستم پس هر کاری که خودم فکر می‌کنم درست است همان را انجام می‌دهم. درنهایت خودم تصمیم‌گیرنده هستم.

شعرها برای تایید در دفتر ارشاد هستند تا مراحل بعدی که انشاء‌الله به سرعت طی شود. این پروسه کمی وقت‌گیر است اما به صبرش می‌ارزد.

من سبک را به این معنی که همه می‌گویند درک نمی‌کنم، خب همه ما داریم پاپ کار می‌کنیم و سبکم درواقع تمام فاکتورهای پاپ را دارد فقط کمی در تنظیم و ریتم‌ها با هم متفاوت هستیم. از طرفی مدت‌هاست با رپرها کار نمی‌کنم و دیگه از آن سبک و سیاق قبل فاصله گرفته‌ام بنابراین تک‌آهنگ‌هایی که این مدت از من منتشر شده سبکی متفاوت از قبل داشته است.

توهین به هیچ کس نباشد اما موزیک ما حرفی برای گفتن ندارد. متاسفانه سبک موسیقی حتی سبک زندگی ما را متمایل به سبک‌های عرب و به‌ویژه ترک کرده مثلا موزیک‌ها و حتی ظاهر (سبیلی که مد شد) خواننده‌ها. این شاید برای عده‌ای جالب و جذاب باشد ولی برای من اصلا شنیدنی نیست و ترجیح می‌دهم موزیک‌های خارجی گوش کنم. استانداردی در موسیقی ما جز در موارد خاصی مثل سیروان یا گروه کامنت وجود ندارد. شنونده‌ها کمتر کارهایی که به گوش‌شان آشنا نیست را می‌پذیرند.

بله،‌ برای کارهایی که برایم خاص است مدت‌ها روی شعر آن کار می‌کنم و بعد مرحله ساخت آهنگ با دوستانی که در کار موزیک قبول‌شان دارند، آن را ضبط می‌کنیم و مرحله نهایی تنظیم آهنگ که با توجه به فضای کار آن را انجام می‌دهیم.

من خودم را خواننده نمی‌دانم. به نظرم تا وقتی در کاری عالی نباشی و حرفی برای گفتن نداشته باشی، نمی‌توانی این اسم را روی خودت بگذاری. من کارهای زیادی خوانده‌ام که از خواندن‌شان پشیمان شدم اما چون به‌شدت احساساتی هستم آن لحظه تصمیم گرفته‌ام آن را بخوانم.

خیلی زود با کارهای خوب و البته با مجوز به موسیقی برمی‌گردم که امیدوارم طرفدارانم مرا بپذیرند. با مجوز قابلیت‌های دیگری از خودم نشان خواهم داد که حتما رضایا جدیدی را خواهید شنید.