هزار وعده خوبان… / مروری بر اولین وعده‌های رسمی حسن روحانی، که هنوز اجرا نشده است

کشور نیاز به همدلی، وحدت و اعتماد دارد. تنه‌ها، توهین‌ها و تخریب‌ها را برای همیشه از یاد ببرید و فراموش کنید.
بد نیست حالا که دولت یازدهم به نیمه راه رسیده است، با مروری به رفتار و گفتار دو سال گذشته خود مرور کند که آیا واقعا «تنه‌ها، توهین‌ها و تخریب‌ها» از یاد رفته است؟ آیا اکنون اگر کسی به دولت نقدی داشته باشد، دچار تنه و طعنه نمی‌شود؟ آیا از دوسال پیش تا به حال برچسب‌های جدیدی در عرصه سیاست خلق نشده است؟ آیا دولتمردان که اتفاقا همه از باسابقه‌ها و پیشکسوت‌ها هستند می‌توانند بدون اینکه طرف مقابل را متهم کنند و وجهه او را تخریب کنند، پاسخگوی نقد باشند یا نه؟
قطعا آقای رئیس‌جمهور هم به خوبی می‌داند که چنین نیست و متاسفانه فضای سیاسی جامعه به سویی رفته که برخی‌ها توهین و تحقیر را نه تنها زشت نمی‌دانند که مباح هم می‌شمارند.

اعتدال همان مشی و شیوه‌ای است که در زمینه‌های مختلف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، راه تندروی، افراط، شعار، خودشیفتگی را می‌بندد.
تعریف درست رئیس‌جمهور در آن روزها متاسفانه به درستی تعبیر نشد. مشی اعتدالی قرار بود راه تندروی، افراط، شعار، خودشیفتگی را ببندد، اما متاسفانه در همین دولت اعتدال کم نیستند افرادی که به شدت دچار خودشیفتگی هستند و خودشان را از اشتباه و خطا و افراط مصون و معصوم می‌دانند. افرادی که در برخی مواقع در شعار دادن و عمل نکردن، گوی سبقت را از قبلی‌ها ربوده‌اند.
مصداق بارز آن را می‌توان در برخورد با منتقدان دانست. الفاظی که در برابر منتقدان در این دو سال اخیر به کار رفت، شاید در تاریخ انقلاب بی‌سابقه یا دست کم کم‌سابقه باشد.

باید ظرفیت اقتصادی در کشور فعال و موانعی که در این زمینه وجود دارد برطرف شود. بخش‌هایی که فعال نیستند باید فعال شوند و نقدینگی به سرعت کنترل و به سمت تولید هدایت شود.
کاش می‌شد به مردم گزارش داد که طی دوسال اخیر به جز انتقاد از دولت قبل و عملکردش در حوزه‌های مختلف، درخصوص فعال شدن بخش‌های غیر فعال اقتصادی چه اتفاقی رخ داده است؟ کاش می‌شد پرسید چگونه شد که نقدینگی نه تنها کنترل نشد بلکه افزایش چشمگیری هم داشت؟ کاش می‌شد درخصوص هدایت نقدینگی به سمت تولید، پرداخت یارانه تولید، حمایت از تولیدگران هم یک گزارش مبسوط داده می‌شد تا مشخص می‌شد پس از گذشت ۲ سال از عمر یک دولت چه اتفاقاتی در حوضه اقتصاد رخ داده و مباحثی نظیر نقدینگی، تورم، رکورد، جدای از آمارها و سخنان زیبا در عرصه میدانی به چه سرنوشتی مبتلا شده‌اند.

با کمک مردم عزیز ما هرچه زودتر این اتفاق(کاهش نرخ بیکاری) می‌افتد. مساله اشتغال مساله بسیار مهم و دغدغه اکثریت خانواده‌های ایرانی عزیز است و… دولت هم برنامه‌ریزی می‌کند که مشکلات دیگر را رفع کند و ان‌شاءالله شاهد خواهیم بود که در سال اول آثار این مساله را ببینیم. هر وقت رقم بیکاری تک رقمی شد جشن کوچک و وقتی به متوسط و نُرم جهانی رسید جشن ملی خواهیم گرفت.
شاید این بند هم نیازی به توضیح اضافه نداشته باشد. مسئله اشتغال هنوز و همچنان جزو مشکلات اصلی اقتصاد کشور تلقی می‌شود. موضوعی که پس از گذشت دو سال از عمر دولت تدبیر هم راه علاجی پیدا نکرده است و تنها به مسکن‌های زودگذر می‌توان دل خوش کرد. به هرحال وقتی بحث تولید ملی و استفاده از ظرفیت‌های داخلی مغفول می‌ماند و برخی مسئولان چون گذشته راه نجات را در واردات بی‌رویه و بدون منطق می‌یابند، نباید توقع این را داشت که بتوانیم حتی جشن کوچکی برگزار کنیم!

مساله تحریم معضلی است که امروز با آن مواجه هستیم که البته ظالمانه است و ملت ایران کاری نکرده که استحقاق تحریم را داشته باشد. کاری که ما انجام داده‌ایم قانونی و در چارچوب مقررات بین‌المللی بوده است.
این جمله رئیس‌جمهور در آن روز یکی از نکات مهم و برجسته سخنان ایشان بود. تاکید بر قانونی و درچارچوب بودن عملکرد و ظالمانه بودن تحریم‌ها. حال سوال اینجاست این حقوق حقه ملت چگونه باید استیفا شود؟ ما طبق قانون پیش رفته‌ایم و غربی‌ها بی‌قانونی را به حد اعلا رسانده‌اند. چرا به جای اعتمادسازی طرف غربی و به چالش کشیدن تحریم‌ها، حالا باز هم ما مجبوریم اعتمادسازی کنیم و غربی‌ها علی‌رغم همکاری ایران، همچنان بر موضع تحریم‌ها تکیه زده‌اند و به دنبال باج‌گیری هستند؟ چرا یک موضع محکم و قاطع در مقابل این گستاخی‌ها گرفته نمی‌شود؟

مسکن مهر باید تکمیل شود؛ البته اشکالاتی دارد که لازم است مرتفع شود. مثلا از لحاظ مکان و امکانات مشکلاتی وجود دارد و برخی جاها به صورت یک خوابگاه است که باید به صورت یک شهرک شکل بگیرد.
کاش این جمله را رئیس‌جمهور محترم در حکم وزیر راه دولت هم قید می‌کرد تا آن بنده خدا گوشی دستش باشد و از آن طرح مهم به عنوان «مزخرف» یاد نکند. تعهدی که از دولت قبل برجای مانده و علی‌رغم تاکید رهبر انقلاب بر به اتمام رساندن آن، همچنان بسیاری از مردم درگیر آن هستند و جواب درست و درمانی هم نمی‌گیرند. مردمی که به امید خانه‌دار شدن، سرمایه‌های اندکشان را جمع کردند تا شاید زیر سقف خانه خودشان بنشینند، اما حالا نشسته‌اند تا ببینند دولت برای آینده‌شان چه تصمیمی می‌گیرد. دوسال از عمر دولت گذشته است و همه می‌دانند که مردان کابینه یازدهم، به این طرح دولت قبلی انتقاد دارند، اما به جای حل مشکلات آن، نام طرح‌های دیگری نظیر مسکن‌ اجتماعی و… مطرح می‌شود.

من از امروز رییس جمهور منتخب تمام مردم هستم و وظیفه دارم به خواست و نظر همه مردم ایران توجه کنم و تلاش خواهم کرد که به همه خواسته‌ها و مطالبات به حق همه مردم، احزاب و گروه‌ها توجه داشته و در این راستا حرکت کنم.
خوب است حالا که عمر دولت به نیمه نزدیک می‌شود، آقای روحانی و همکارانشان در همین جلسات هیئت دولت بنشینند و عملکرد یک دولت مدعی فراجناحی را بررسی کنند. ببینند در این میان سهم مردم، احزاب و گروه‌هایی که زیر پرچم جمهوری اسلامی نفس می‌کشند به یک اندازه پرداخته شده است و دولتمردان محترم توانسته‌اند علی‌رغم تمایلات حزبی و جناحی خود، نگاهی فراجناحی داشته باشند؟ آیا دولت یازدهم به جز همایش‌هایی در راستای تئوریزه کردن معنای اعتدال توانسته در عمل هم معتدل برخورد کند و از رفتارهای سلیقه‌ای و حزبی فاصله بگیرد؟ آیا توانسته آنچه بر گذشتگان نقد داشته را خود تکرار نکند؟

دولـــــت آینده، دولت کارآمدی و شایسته‌سالاری است و از همه عزیزان و مدیرانی که هشت سال کار و تلاش کردند و شایسته هستند استفاده می‌کنیم و در مقابل آنها تواضع می‌کنم؛ البته اگر کسی اتوبوسی آمده باشد و بدون بلیط، خودش می‌داند.
شعار شایسته‌سالاری، از آن شعارهایی است که دست کم طی دو دهه اخیر مدام از سوی روسای دولت‌های مختلف تکرار شده است، اما متاسفانه در مقام عمل، نتیجه قابل قبولی نداشته است. کنار گذاشتن افرادی که پیش از این بر مسند کار بوده‌اند، یک امر عادی در ابتدای هر دولتی محسوب می‌شود و شاید اگر یک دولت چنین برخوردی نداشته باشد، مورد عجیب و حتی در برخی موارد لازم به مواخذه تلقی می‌شود.
در این دولت هم سعی شد تا مدیران گذشته، چندان بر سر کار باقی نمانند. به نوعی یک بی‌اعتمادی نسبت به گذشتگان وجود داشته و دارد و همواره دولت‌ها مدیران پیش از خود را به چشم یک رقیب خطرناک می‌نگرند. در این دولت هم همین اتفاقات رقم خورد و اغلب مدیران با بلیط هم یا از قطار پیاده‌شان کردیم و یا مجبور به پیاده شدن شدند.

قول می‌دهم من به سهم خودم اجازه نخواهم داد در دولت آینده به کسی توهین شود یا تهمت زده شود، بلکه اخلاق، برادری و محبت در کشور مستقر خواهد شد که فقط از این راه می‌توان کشور را پیش برد.
این یکی از وعده‌های رئیس‌جمهور محترم بود که نه تنها عملیاتی نشد، بلکه دقیقا در خلاف جهت آن حرکت شد. متاسفانه توهین و تهمت، جزو مواردی بود که در این دولت به طور مستمر تکرار شده و می‌شود. از رئیس‌جمهور محترم گرفته تا برخی وزرا و مدیران و حتی رسانه‌های حامی دولت، جواب منتقدان را جز با زبان تحقیر و توهین ندادند و مردمان عادی و دلسوزان انقلاب را با انواع و اقسام انگ‌ها و با یک پیشوند «برخی» به صفت‌هایی چون دلال، کاسب، دلواپس و بزدل و… ملقب کردند. این دقیقا جریان معکوس قولی بود که رئیس‌جمهور محترم بر آن اصرار داشت و به قولی وعده استقرار اخلاق و محبت به جای خوبی نرسید و مردم نتوانستند بپذیرند که در کوچه‌های این کشور بوی اخلاق، برادری و محبت پیچیده است.

حداکثر تلاش این است که به دشمنان بفهمانیم ناچار هستند در برابر ملت بزرگ ایران سر فرود آورند نه اینکه دشنه خود را نشان دهند.
متاسفانه در عرصه دیپلماسی و پای میز مذاکرات این اتفاق هم نیفتاد. نه تنها دشمنان ما در برابر ملت بزرگ ایران سر فرود نیاوردند که بلکه در مواقعی گستاخی‌های خود را بیش از حد ممکن افزایش دادند. داستان معرفی سفیر ایران در سازمان ملل، مشتی نمونه خروار از رفتارهایی بود که برخلاف عزت ملی صورت گرفت و در نهایت هم دشمنان ملت ایران بودند که ما را مجبور به تغییر «تنها گزینه‌»مان کردند.
در همین نشست خبری ۲۷ خرداد دو سال پیش رئیس‌جمهور درخصوص رابطه با همسایگان و به خصوص عربستان سعودی سخنان زیادی را مطرح کرد. تلاش برای گسترش همکاری‌ها و روابطی نزدیک‌تر. حال که دو سال از آن سخنان می‌گذرد، چه اتفاقی در برخورد همین همسایه بی‌منطق ایران رخ داده است؟ جز توهین به مردم و نظام جمهوری اسلامی، جز قلدرمأبی و تهدید چه کرده‌اند و چرا پاسخ درخوری هم دریافت نمی‌کنند؟

پایان سخن
قطعا بررسی همه وعده‌هایی که از سوی رئیس‌دولت یازدهم در روزهای رقابت‌های انتخاباتی مطرح شد، زمان و مجال بیشتری را می‌طلبد. مرور فیلم‌های تبلیغاتی، گفت‌وگوهای رادیو – تلویزیونی، سفرهای استانی و حضور در جمع مردم نقاط مختلف کشور و بیان وعده‌ها و ارائه برنامه‌ها، اصلی‌ترین برنامه‌های بهار سال ۹۲ بود. همه کاندیداها آمدند و وعده دادند، اما از میان همه آن وعده‌ها، تنها یک نفر توانست اعتماد نسبی مردم را جلب کند و هرچند حدود ۵۱درصد آرا را به خود اختصاص و تقریبا نیمی از جامعه آماری شرکت‌کنندگان گزینه‌های دیگر را مناسب دانستند، اما به هرحال حسن روحانی اکنون رئیس‌جمهور همه ملت ایران است.
حتی اگر برخلاف برخی وعده‌ها عمل کند و مردم همچنان چشم‌انتظار اجرایی شدن آنها باشند. یادمان نرود که نیمی از عمر دولت تمام شده و تنها دو سال دیگر تا انتخابات دوازدهم ریاست جمهوری فرصت و فاصله داریم.
دولت علی‌رغم آمارهایی که خود ارائه می‌دهد، نتوانسته اتفاقات مد نظرش را رقم بزند. نظرسنجی‌های رسمی و غیر رسمی هم در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن، نشان از عدم تغییر جایگاه دولتمردان در آراء عمومی دارد. این اتفاق قطعا نه تنها به سود دولت نیست، که به ضرر نظام اسلامی است. اینکه مردم هنوز نتوانسته‌اند به دولت برآمده از رای مردم اعتماد کامل داشته باشند، یک نمره منفی تلقی می‌شود. نمونه بارز آن را در بهار سال گذشته تجربه کردیم. جایی که دولت از مردم خواست (آنها که می‌توانند) از یارانه خود صرف نظر کند تا دولت در زمینه بهداشت، درمان، تولید، محیط زیست و… اقدامات موثرتری را انجام دهد. اما آمار انصراف‌دهندگان کاملا ناامیدکننده بود.
به هرحال دو سال پیش روی دولت یازدهم فرصت مغتنمی است تا ضمن جبران اشتباهات و نواقص خود، تلاش کند به وعده‌هایی که پیش از این داده و البته در چارچوب قانون و در راستای عزت ایرانیان است عمل کند. کاری که سخت به نظر می‌رسد اما غیر ممکن نیست. دوسال پیش رو فرصت خوبی است تا دولت به جای آنکه مدام تقصیر و قصور را بر گردن گذشتگان بیندازد، نشان دهد که چه در چنته دارد.

منبع : سیاست روز و مشرق