دعای همیشگی پیامبر اکرم (ص) چه بود؟

0

چون همه همتمان دنیاست برایش به آب و آتش می زنیم، برای دو زار دنیای بیشتر در کاسبی همایمان دروغ می گوییم، در اداره از کارمان می دزدیم، در ساختمان سازی از مصالح ارزان تر استفاده می کنیم…

یکی از مشکلات اصلی در ضعف ایمان ما نداشتن بینش صحیح است. وقتی بینش صحیح نبود نمی دانیم از خدا چه بخواهیم، چطور دعا کنیم، چه چیزی برایمان خوب است، چه چیزی بد است، اگر به ظاهر از چیزی محروم شدیم جزع و فزع می کنیم و… و خلاصه دچار مشکلات فراوانی خواهیم شد. اگر بینش ما اصلاح شد گاهی ممکن است با یک عمل ساده هم به دنیا برسیم و هم به آخرت! بدون اینکه حرص دنیا را بخوریم آن را بدست می آرویم. اگر نگرش ما منطبق بر فرمایشات معصومین شد می فهمیم هرچه نیت انسان از استفاده صرفاً مادی و لذت و عیش بیشتر به سمت اهداف بلند حرکت کند، بهره واقعی شما از دنیا بیشتر؛ و احساس فقر و بدبختی از زندگیتان دورتر خواهد شد. یعنی حتی از دنیا نیز لذت بیشتری خواهید برد.

ابن ابی یعفور از امام صادق (ع) روایتی را بیان می کند که ترسیم گر دو حالت مختلف با دو نتیجه کاملا متفاوت است:

حالت اول: «مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الدُّنْیَا أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ وَ لَمْ یَنَلِ الدُّنْیَا إِلَّا مَا قُسِّمَ له»

«کسی که صبح و شام کند در حالی که دنیا بزرگ‎ترین همّ و غم او باشد، خداوند نیازمندی را بین دو چشمش قرار می‎دهد (یعنی همیشه احساس کمبود می‎کند) و کارش را پریشان سازد و از دنیا جز به مقداری که برای او مشخص شده برخوردار نمی گردد.»

حالت دوم: «وَ مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الْآخِرَهُ أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْغِنَى فِی قَلْبِهِ وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَه»

«کسی که صبح و شام کند در حالی که بزرگ‎ترین هدف و غصّه اش آخرت باشد، خداوند بی نیازی را در دل او قرار داده و امورش را سامان می دهد.» (کافی، ج ‏۳، ص ۷۷۶)
                                                                                                                                                   ***
سه نکته:

* نعمت بزرگ رضایتمندی از زندگی

گروه نخست مدام در حال غصه خوردن هستند. هرچقدر سود کنند باز چشمشان به دیگری است که سود بیشتری در تجارتش برده، همیشه احساس خسران می کنند و در اندوه به سر می برند. همیشه ترس دارند که مبادا سودشان کم بشود، مبادا دارایی شان از بین برود و خلاصه لذتی از زندگی نمی برند.

در نقطه مقابل عده ای هستند که برای کسب رزق و روزی تلاش می کنند ولی برای دنیا اصالت قائل نیستند. هرچه نصیبشان شد خدا را شاکرند و از همان لذت می برند. خدا هم به چنین بنده ای نعمات خویش را ارزانی می کند. او از دنیا به اندازه کفاف راضی است و البته بزرگترین نعمت برایش همین رضایتمندی از زندگی است.

** هم دنیا را می بازیم هم آخرت را مگر…!

اگر غصه اصلی ما دنیا شد مطابق این روایت شریف ضرر دنیوی و اخروی کرده ایم یعنی “خَسِرَ الدُّنیا و الآخره” شده ایم! چون در دنیا که لذتی نمی بریم و همیشه احساس کمبود و نیاز داریم. از طرفی چون همه همتمان دنیاست برایش به آب و آتش می زنیم، برای دو زار دنیای بیشتر در کاسبی همایمان دروغ می گوییم، در اداره از کارمان می دزدیم، در ساختمان سازی از مصالح ارزان تر استفاده می کنیم، در تجارت صداقت نداریم، در دادگاه رشوه می دهیم تا ناحقی حق شود، ربا می دهیم و می گیریم تا کمی سود بیشتری کنیم و… غافل از اینکه بازنده اصلی ما هستیم! هم دنیا را باخته ایم هم آخرت را!

*** دعای همیشگی پیامبر (ص) چه بود؟

یکی از دعاهایی که در روایات آمده است پیامبر اکرم (ص) دائماً به آن متوسل می شدند این بود که:

«اللَّهُمَّ اقْسِمْ لَنَا مِنْ خَشْیَتِکَ مَا یَحُولُ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ مَعَاصِیک» خدایا! به من خشیتی عطا کن که بین من و معصیت تو فاصله اندازد.
«وَ لَا تَجْعَلِ الدُّنْیَا أَکْبَرَ هَمِّنَا وَ لَا مَبْلَغَ عِلْمِنَا» مبادا دنیا مقصد من و یا بزرگ‎ترین غصّه من شود. مبادا منتهای دیدِ من، دنیا شود و به آخرت نرسد. (بحارالانوار، ج ۹۲، ص ۳۶۱)
این دعا در حقیقت بینش انسان را تصحیح می کند. وقتی به این بینش رسیدیم دیگر از خدا کفاف می خواهیم نه بیشتر! چنین فردی هر چه دنیا در پی اش باشد، از آن گریزان است.

ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ