چرا دستان سعد انصاری هرگز آتش جهنم را لمس نمی کنند!؟
یکی از آموزه های مهم دین اسلام که بعضا نسبت به آن بی تفاوت هستیم موضوع تنبلی و تن پروری و سستی در همه امور است. موضوعی که شرع مقدس اسلام نسبت به آن هشدار جدی می دهند. قرآن کریم نیز به عناوین گوناگون نسبت به این مساله تذکر می دهد که مبادا مسلمانان در دام تنبلی بیفتند. لذا در آیه ۳۹ سوره نجم می فرماید: «انسان در گرو سعی و تلاش خویش است.» یعنی به هر اندازه تلاش کنی و از تنبلی دوری گزینی به همان میزان در دنیا و آخرت پیشرفت خواهی کرد. با سستی نه تنها دنیای خویش را خراب کرده ایم بلکه قطعا برای آخرت خود نیز توشه ای نیندوخته ایم.
امام موسی کاظم علیه السلام می فرماید:
«إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَیُبْغِضُ الْعَبْدَ النَّوَّامَ إِنَّ اللَّهَ لَیُبْغِضُ الْعَبْدَ الْفَارِغ.»
«خداوند دشمن بنده ای است که زیاد می خوابد و بیکار است.» (وسایل الشیعه ج ۱۷، ص ۵۸، ح ۲۱۹۷۲)
***
سه نکته:
* انحراف در فهم معنای زهد
سیره عملی همه پیغمبران الهی این بوده که بار زندگی خود را بر دوش دیگران –حتی نزدیکترین افراد و یارانشان- نمی سپردند. در حقیقت این کار نشان دهنده نحوه نگرش به رابطه دنیا و آخرت است که برای خیلی از ما اشتباه جا افتاده است. هرچند همه ادیان به زهد توصیه کرده اند ولی نباید در فهم این واژه دچار کج فهمی شد. اینکه کار و تولید و تلاش برای امور دنیا و اصلاح زندگی خود و خانواده را مخالف و مغایر با کمالات معنوی بدانیم قطعا انحراف و کج فهمی نسبت به معنای زهد است.
** چرا دستان سعد انصاری هرگز آتش جهنم را لمس نمی کنند!؟
انس بن مالک از یاران رسول مکرم اسلام (ص) نقل می کند زمانی که حضرت از جنگ تبوک باز می گشت سعد انصاری را دید. سعد در مدینه کارگری می کرد. وقتی سعد با پیامبر دست دادند متوجه زبری و خشنی پوست دست او شدند. پرسیدند که چرا دستانت اینقدر زبر است؟ عرض کرد: کارم با بیل و طناب است و از این راه مخارج اهل و عیالم را تامین می کنم. رسول گرامی اسلام ب دستان سعد بوسه زد و فرمود: این دستان آتش جهنم را لمس نخواهد کرد. (اسدالغابه، ابن اثیر، ج ۲، ص ۱۶۹)
*** در کارهای خیر هم کارآفرین باشیم
در قرآن کریم فرموده است بجای تنبلی در امور نسبت به انجام آنها شتاب گرفته و بر همدیگر سبقت بجویید. ما برعکس عمل کرده و سستی می کنیم! اگر می خواهیم برنده حقیقی در این دنیا باشیم باید نسبت به امور خیر نیز همچون امور دنیایمان ایده داشته باشیم، طراحی کنیم، فکر نو ارائه دهیم. کار خیر امروز مانند کار خیر صد سال پیش نیست. باید در کارهای خیر هم کارآفرین بوده و نوآوری داشته باشیم. ببینیم ضرورت امروز جامعه چیست؟ کجا به نیرو و توان من نیاز است؟ چه کاری از عهده ام بر می آید؟