بیوگرافی سهیلا رضوی و همسرش فرخ نعمتی + عکس

فرخ نعمتی و همسرش سهیلا رضوی این روزها سریال تلویزیونی یادآوری را در حال پخش از شبکه ‌پنج دارند. آنها در این سریال نقش زن و شوهری را بازی می‌کنند که فرزندشان به‌دلیل قتل در زندان به سر می‌برد.

سهیلا رضوی در سال ۱۳۳۳ در تهران متولد شد. همسر وی «فرخ نعمتی»، بازیگر می باشد. بازی در تئاتر را از سال ۱۳۵۹ تجربه کرد. بازی در سینما را از سال ۱۳۶۴ با «گردباد» به کارگردانی «کامران قدکچیان» شروع کرد.

سینما

• میگرن (۱۳۹۰)
• آقا یوسف (۱۳۸۹)
• یه حبه قند (۱۳۸۸)
• مارمولک (۱۳۸۲)
• هتل کارتن (۱۳۷۵)
• چهره (۱۳۷۴)
• عاشقانه (۱۳۷۴)
• چون ابر در بهاران (۱۳۶۹)
• سراب (۱۳۶۵)
• گردباد (۱۳۶۴)

تلویزیون

• گارد ساحلی
• یادآوری
• ورثه آقای نیکبخت

---

فرخ نعمتی که از حدود ۳۰ سال پیش در عرصه بازیگری سینما، تئاتر و تلویزیون به طور توامان فعالیت دارد، در کارنامه اش ده ها اثر به یادماندنی را به ثبت رسانده است. وی همسر سهیلا رضوی بازیگری سینما، تئاتر و تلویزیون است. این زوج از جمله زوج های بی حاشیه هنری کشور به شمار می آیند. این هنرمند اخیراً فیلم «بشارت شهروند هزاره سوم» را بر پرده سینما داشت. با این هنرمند پیشکسوت، گفت و شنودی داشته ایم که خواندنی است.

فرخ نعمتی در یک نگاه

تولد: ۱۳۳۰ تهران
تحصیلات: لیسانس مدیریت اقتصاد
متاهل: همسر سهیلا رضوی بازیگر

کارنامه هنری

تئاتر: لومومبا، ادیپ، دو مرد در یک اطاق و…
سینما: برف روی شیروانی داغ، آتش سبز، خواب لیلا، هتل کارتن، جمیل، بشارت شهروند هزاره سوم و…
تلویزیون: مدرس، خانه سبز، ولایت عشق، پای پیاده، مدار صفر درجه، مختارنامه، سال های مشروطه، شاید برای شما هم اتفاق بیفتد، حیرانی، ستاره حیات (در حال پخش) و…

از کجا به کجا رسیدم

وقتی انقلاب شد من تازه لیسانس گرفته بودم و خدمت سربازی را با درجه ستوانی می گذراندم. سال ۵۷ که امام خمینی (ره) فرمان داد سربازان از پادگان ها فرار کنند، من برگه پایان خدمتم را گرفتم و چون در آن شرایط پیدا کردن شغل مناسب خیلی سخت بود، در چند جا به صورت موقت مشغول کارهای مختلف شدم. سال ۵۸ در فیلمی بازی کردم که هرگز اکران نشد و از سال ۶۰ فعالیت هنری را با ایفای نقش در سه فیلم سینمایی شروع کردم و از آنجا که دلم می خواست با بی نیازی در سینما فعالیت داشته باشم مدتی وارد کننده لوازم پزشکی بودم و از سال ۷۵ که در مجموعه «ولایت عشق» نقش حضرت امام رضا (ع) به عهده ام گذاشته شد، به طور رسمی وارد حیطه بازیگران حرفه ای شدم. حرفه ای به این معنا که از آن زمان به بعد جز بازیگری حرفه دیگری نداشته ام. من الفبای بازیگری را با مطالعه و دیدن فیلم های مختلف آموخته و متاسفانه هرگز معلم بازیگری نداشته ام، اما همیشه سعی کرده ام در بازیگری شاگرد خوبی باشم و همیشه به آموختن ادامه بدهم.

خیلی کم به جای خودم حرف زده ام

هر وقت یک بازی خوب می بینید، تردید نکنید که نقش، خوب نوشته شده است، مهمترین مسئله در کار بازیگر سیناریوی خوب و قوی است که باید بازی کند و سهم کارگردان مراحل بعدی قرار دارد. به قول آلفرد هیچکاک میک کارگردان خوب نمی تواند از یک فیلمنامه بد، فیلمی خوب بسازد و یک کارگردان متوسط از یک سناریو خوب فیلم بدی نخواهد ساخت. متاسفانه در شرایط فعلی بسیاری از کارگردان های جوان، ناشناخته هستند و نمی توان به آنها زیاد اعتماد کرد و اگر کارگردان صاحب نام باشد، امتیاز خوبی برای بازیگر است و البته در بخش اقتصادی کار هم، در مواقعی تهیه کننده دوست دارد بازیگر با کمترین دستمزد در کارش حضور پیدا کند که اتفاق جالبی برای یک بازیگر حرفه ای نیست.

با وجودی که خیلی ها معتقدند صدایم کاملاً خاص است، به جز یکی دوبار که به جای خودم در فیلم ها حرف زده ام، هرگز در بخش دوبله فعالیت نداشته ام و در بیش از ۱۵ فیلم و سریال که صداگذاری سر صحنه انجام می شد، حاضر نشدم به جای خودم حرف بزنم، چون فکر می کنم دوبله یک حرفه مستقل است و در این حرفه بزرگان زیادی داریم. بارها اساتیدی مثل مظفری، منوچهر والی زاده، جلال مقامی، پرویز بهرام و… به جای من حرف زده اند و از این اتفاق بسیار خوشحال هستم. فقط در مجموعه تلویزیونی «مدار صفر درجه» (که در قرارداد ذکر شده بود) به جای خودم حرف زده ام.

کارهایی که دیدید یا خواهید دید

آخرین کار تلویزیونی من مجموعه «ستاره حیات» به کارگردانی جواد ارشادی بود که قصه جمع و جوری پیرامون اورژانس داشت. در این مجموعه مسائل مختلف اورژانس به شکلی تخصصی به نمایش در آمد. در این مجموعه، من ایفاگر کاراکتر نقاشی بودم که همسرش را از دست داده و در خارج از کشور زندگی می کرد. او دختری داشت که بیمار بود و نزد مادر همسرش زندگی می کرد. او برای درمان دخترش به ایران آمده بود. در یک مجموعه تلویزیونی دیگر نیز، به کارگردانی حجت قاسم زاده با عنوان «یادآوری» مشغول بازی بودم که به تازگی به اتمام رسیده است.

در این مجموعه من و همسرم سهیلا رضوی ایفاگر نقش زن و شوهری هستیم که دختر و پسری جوان دارند. بازیگران دیگر مجموعه عبارتند از: مسعود رایگان، رویا تیموریان و پرویز پورحسینی. علاوه بر این، فیلم سینمایی «بشارت شهروند هزاره سوم» به کارگردانی محمدعلی کریمی را نیز بر پرده سینما داشتم. که در آن هنگامه قاضیانی بازیگری اصلی بود. فیلم در جشنواره فجر سال گذشته به نمایش درآمد و قصه اش پیرامون عده ای جوان و عقاید خاص آنان بود.

آخرین تئاترم «دو مرد در یک اتاق» بود

در نمایشنامه «دو مرد در یک اتاق» من و همایون ارشادی بازیگر بودیم. موضوع نمایشنامه درباره دو نویسنده سوئدی بود، که ظاهراً پیشنهادی از سازمان ملل برای نوشتن نمایشنامه ای درباره بیماری ایدز دریافت می کنند.

هدفی که نمایشنامه «دو مرد در یک اتاق» تعقیب می کرد ایجاد وحشت در تماشاگر به خاطر خطرات بیماری مهلک ایدز است. من همیشه خواهان حضور در کاری قابل قبول بوده و خیلی دلم می خواست با کارگردانی کار کنم که خودش بازیگر باشد، به این جهت برای بازی در این نمایش مکث زیادی نکردم، چون متن بسیار جذاب بود و امیدوارم من و همایون ارشادی از عهده اجرایش به خوبی بر آمده باشیم. نمایش را سی روز تمرین کردم و یک ماه نیز روی صحنه بود.

همکاری های مشترک من و همسرم

بیشترین همکاری مشترک من و همسرم سهیلا رضوی در تئاتر بوده و علاوه بر آن در چند فیلم سینمایی و تلویزیونی از جمله هتل کارتن، «مسافری از بهشت» و مجموعه «یادآوری» همبازی بوده ایم. از بین کارهای سینمایی، تئاتری و تلویزیونی خودم فیلم «برف روی شیروانی داغ» را براساس انتخاب تماشاگران و فیلم «آتش سبز» را به انتخاب خودم بهترین می دانم و از بین کارهای تئاتری اولین نمایشنامه ای که در آن بازی کرده ام به نام «لومومبا» و آخرین کار تئاتری ام «دو مرد در یک اتاق» را خیلی دوست دارم و از بین کارهایی که در تلویزیون انجام داده ام، «مدار صفر درجه» و «ولایت عشق» را بیشتر می پسندم.

هنر، زندگی مرا تامین نمی کند

ما، یعنی من و همسرم خانواده قانعی هستیم و یک زندگی کاملاً فرهنگی داریم. منتهی یک خانواده هنرمند نسبت به خانواده های معمولی هزینه های بیشتری دارد. شخصی که در جامعه شناخته شده، نمی تواند کاری را که افراد عادی می کنند انجام بدهد و متقابلاً خیلی کارهایی انجام می دهد که آدم های عادی انجام نمی دهند و این بزرگترین مشکل خانواده های هنرمند است. با این حال هرگز پیش نیامده که به خاطر مشکلات اقتصادی کاری را بازی کنم که دلخواهم نبوده است.

من چند برابر کارهایی که انجام می دهم پیشنهاد دریافت می کنم، اما هرگز کارهای توامان انجام نمی دهم و هیچ وقت با نیاز مالی به کار هنری نگاه نمی کنم، چون از خیلی سال پیش فهمیده ام زندگی ام از راه هنر به خوبی تامین نمی شود.

همسرم بهترین انتخابم در زندگی بوده

فوق العاده ترین کاری که در زندگی انجام داده ام، انتخاب همسر است. همسرم همه چیز من است. سهیلا رضوی زنی بزرگوار، با گذشت و در یک کلام زنی به مفهوم کامل است و خیلی خوشحالم که همسری چون او دارم. ما وقتی ازدواج کردیم مجموعه سن هر دو نفرمان چهل سال بود و امسال وارد چهلمین سال زندگی مشترک شده ایم. دو پسر داریم، پسر اول مان علی سال ۵۵ به دنیا آمده و پسر دوم مان آرش متولد سال ۶۱ است. هر دو ازدواج کرده اند. از پسر اول مان یک نوه داریم به نام نامی که امروز همه زندگی مان شده، از وقتی نوه ام به دنیا آمده احساس می کنم مرد دیگری در زندگی مان پیدا شده که همسرم بیشتر به او توجه دارد، آرش اما، هنوز صاحب فرزندی نشده. همسرش بهناز تاجیک منشی صحنه سینما است و خودش هم عکاس هنری است. الان توجهی که به نوه ام دارم، بیشتر از توجهی است که به بچه های خودم داشتم. هنگامی که علی و آرش در سنین خردسالی بودند بیشتر مسئولیت های آنان به عهده مادرشان بود. من آدمی آرام، قانع، همیشه خوشحال، کم سر و صدا و کم حاشیه هستم. وقتی کاری ندارم، از تهران فرار می کنم و سری می زنم به ولایت اجدادی ام طالقان و در طبیعت زندگی می کنم.

سوال و جواب هایی کوتاه

ـ مسئولیت خرید خانه به عهده شما است یا همسرتان؟

تمام مسئولیت های خانه را همسرم به عهده دارد، حتی بسیاری از کارهای مربوط به من را.

ـ خرید لباس شما با سلیقه خودتان است یا همسرتان

به طور معمول در خرید لباس اشتراک مساعی داریم و حتماً به اتفاق خرید می کنیم.

ـ آخرین باری که سوار اتوبوس واحد شدی کی بود؟

سال های دانش آموزی در دبیرستان.