نگران نباش، برای ما که نیست برای دولته!

امام رضا (ع) در دوران حیات گرانبهای خویش برای برقراری با شیعیان دچار محدودیت هایی بودند. لذا برخی توصیه ها و نکات مورد نظرشان را به واسطه نمایندگان مورد اعتماد به اطلاع مردم می رساندند. یکی از این نمایندگان حضرت عبدالعظیم حسنی یا سیدالکریم است. یار با وفایی که محضر سه امام را درک کرد و چهارم ربیع الثانی ولادت اوست. امام رضا (ع) در طی نامه ای مهم به عبدالعظیم حسنی توصیه های مهمی به شیعاین فرمودند. در بخشی از پیام امام رضا (ع) آمده است:
«اى عبدالعظیم، سلام مرا به دوستانم برسان و به آنان بگو که برای شیطان به سمت خودشان راهی قرار ندهند!، همچنین ایشان را امر نما به:
۱- الصدق فى الحدیث؛ راستگویى در گفتار،
۲- اداء الامانه؛ امانتدارى،
۳- السکوت؛ سکوت،
۴- ترک الجدال فیما لا یعنیهم؛ ترک جدال و مشاجره در امور غیر مهم،
۵- و اقبال بعضهم على بعض والمزاوره؛ و نیز روى آوردن و ملاقات و زیارت یکدیگر،
فإنّ ذلک قربه الىّ؛ که رعایت این امور، موجب تقرب جستن به سوى ماست.» (بحارالأنوار، ج ۷۱، ص ۲۳۰؛ الإختصاص، ج ۱، ص ۲۴۷)
                                                                 ***
سه نکته:
* امانت داری در شرکت های دولتی و خصوصی
از یاد نبریم که هرکدام از ما وقتی در یک مجموعه ای (چه دولتی و چه خصوصی) کار می کنیم همه اموال آنجا در نزد ما امانت است. اگر آسیبی بزنیم یا در مصرف زیاده روی کنیم خیانت در امانت کرده ایم. حال اگر آن مجموعه دولتی باشد که اموالش می شود بیت المال مسلمین و اگر هم خصوصی باشد در صورت عدم رعایت مدیون مسئولین آن شرکت خواهیم بود. پس مراقب این قِسم از امانت داری باشیم زیرا کمتر بدان توجه می شود.

** نگران نباش، برای ما که نیست برای دولته!
برخی افراد هستند که هنگام استفاده شخصی از بیت المال می گویند در مصرف اموال اینجا نگران نباش، برای ما که نیست برای دولته! یعنی نسبت به حفظ اموال دولتی کمترین توجهی ندارند. در حالی که آنها نزد ما امانت است و خیانت در امانت آنهم امانتی که متعلق به همه مردم است گناهی بزرگ و نابخشودنی است.

*** ساعات کار در ادارات امانت نزد ما هستند
قرآن می فرماید به امانت های خویش خیانت نکنید. امانتی که قرآن نسبت به آن حساس است فقط در یک وسیله ای که از همسایه قرض گرفته ایم خلاصه نمی شود! حتی ساعاتی که در یک اداره هستیم و برایش حقوق می گیریم نزد ما امانتند و باید در آن ساعات به کار اداری مشغول باشیم نه امور شخصی. مگر مواقعی که کاری نیست یا ساعات استراحت. (که البته در انها هم نباید زیاده روی نمود)