پزشکانی که نسخه بی اخلاقی می نویسند …
برخی‌هایشان تعرفه شان زیاد است، به کنار؛ دیر به دیر وقت می دهند و حال اورژانسی بیمار برای شان اهمیت ندارد، به کنار ؛ هر وقت دل شان بخواهد و بدون اعلام قبلی بیماران را به حال خود رها می کنند و سفر می روند، به کنار ؛ خلق شان همیشه تنگ است و با توهین و پاسخ های یک کلمه ای، بیماران را تحقیر می کنند، به کنار ؛ دفترچه بیمه که می بینند سگرمه های شان تو هم می رود و می غرند « با بیمه قرار داد نداریم »، به کنار ؛ با آزمایشگاه ها و داروخانه ها، زد و بندهای پنهان دارند تا برای شان بیمار بفرستند، به کنار؛ وقتی می فهمند در درمان اشتباه کرده اند طوری طلبکارانه رفتار می کنند که انگار تقصیر شما بوده خوب نشده اید، به کنار؛
این یک فقره را که می خواهیم برای تان تعریف کنیم نوبرانه رفتارهای غیر حرفه ای برخی اعضای جامعه پزشکی است که با قانون شکنی های شان باعث شده اند از خودگذشتگی و انسانیت بقیه همکاران شان هم به چشم مردم نیاید و بدنام شوند.
ماجرا چیست؟ تازگی ها رسمی تازه میان شماری از متخصص ها باب شده که پیش تر سابقه نداشته است. حالا آنها وقتی بیمار درباره مشکلات سلامتی اش حرف می زند ناگهان حرفش را قطع می کنند و به او تذکر می دهند که درهر جلسه فقط حق بیان یک مشکل سلامتی اش را دارد.
یکی از آن بیماران که این برخورد را تجربه کرده است همکار ماست که وقتی از پزشک پوستش درباره توده چربی زیر چشمش پرسیده و او بی حوصله از بالای عینک نگاهی به آن انداخته و گفته باید از اتاق جراحی برای سوزاندنش وقت بگیرد، خواسته درباره مشکل پوستی دیگرش هم سوال کند که دکتر آشفته شده و گفته است « شما همه درد و مرض هایت را جمع کرده ای یک جا آمده ای؟! برو باز وقت بگیر. در هر جلسه فقط یک مشکلت را باید بگویی! »
توجه داشته باشید که این پزشک کمتر از سه دقیقه وقت صرف بیمارش کرده است اما نبودن نظارت بر عملکرد او و باقی همکارانش باعث شده است کار به جایی برسد که علناً به بیمارش توهین کند و از او بخواهد اتاق را ترک کند و اگر می خواهد مشکل تازه ای مطرح کند بار دیگر تعرفه بپردازد.
این داستان، نخستین شنیده ما از رسم تازه پزشکان نیست. پیش تر هم درباره رفتارهایی مشابه ، حرف هایی شنیده بودیم و حتی تجربه اش کرده بودیم اما هر بار به خودمان نهیب می زدیم که شاید این مورد و این متخصص ، فقط یک استثناء است و همکاری شبیه خودش ندارد حالا ولی شنیده های مان درباره این رسم تازه آنقدر زیاد شده است که به نظر می رسد واجب شده ماجرا را عمومی اعلام کنیم تا مردم بدانند پزشک باید دستکم ۱۵ دقیقه به ویزیت هر بیمار اختصاص دهد و بیمار حق دارد درباره بیماری اش صحبت کند و چه بسا مشکلات مختلفی که مطرح می کند مجموعه نشانه های یک بیماری خاص باشد که راه تمیز دادنش از بیماری های مشابه، توضیح علایم بالینی دقیق تر و بیشتر باشد.
با همه این اوصاف اما ، قبول کنید که همه تقصیر ها را نباید فقط گردن برخی پزشکان انداخت ، مردم هم تقصیرکارند. می پرسید چرا ؟ اگر امروز صاحب فروشگاهی هنگام خرید به شما توهین کند دیگر به آنجا نمی روید و شاید حتی آنقدر رفتارش برای تان گران تمام شود که از او به صنفش شکایت کنید؛ اگر در آرایشگاه ، آرایشگری نخواهد به وظایفش عمل کند یا غیر مؤدبانه رفتار کند، نه فقط آرایشگاه تازه ای پیدا می کنید بلکه حتما به آرایشگر بی ادب تذکر می دهید ، اگر مکانیکی بخواهد از سر و ته کارش بزند، تعمیرکارتان را عوض می کنید و به بقیه هم توصیه می کنید خودروشان را به او نسپرند اما اگر پزشکی به شما توهین کند یا نخواهد وظایف حرفه ای اش را به جا آورد، سرتان را پایین می اندازید و سکوت می کنید چون او تافته جدا بافته جامعه است و شما خیال می کنید تنها کسی است که راه درمان بیماری تان را می داند در حالی که در کشورمان صدها متخصص شبیه او وجود دارند که دقیقا مثل او درس خوانده اند و خیلی های شان شاید از او بسیار حرفه ای تر و آگاه تر باشند و در عین حال یاد گرفته اند به بیمارشان احترام بگذارند و بر اساس وجدان و انسانیت به وظیفه حرفه ای شان عمل کنند.
مریم یوشی زاده / جام جم