پسر برای ازدواج چقدر باید پول داشته باشد؟! + عکس

به گزارش ساتین :  حتماً پدربزرگ ها و مادربزرگ ها یا حتی پدر و مادرهایتان برایتان تعریف کرده اند که زندگی شان را بدون ریخت و پاش های امروزی و با صرف مبلغ ناچیزی شروع کرده اند. نه عروس ها توقع برگزاری مراسم های چند ده میلیونی و پرزرق و برق، خرید سرویس های طلای آنچنانی، خرید خانه و ماشین و هزار و یک هزینه اضافه را داشتند و نه دامادها مجبور بودند برای تشکیل یک زندگی، زیر بار قرض و قوله و گرفتن وام از دوست و آشنا و بانک های مختلف بروند و تازه بعد از تمام شدن مراسم عروسی، فکر پرداخت بدهی های میلیونی، خواب و خوراک را به آنها حرام کند.

اما حالا بعضی دخترها به دلایل مختلفی چنین توقعاتی دارند و پسرها هم چون می دانند در خانه هر دختری را بزنند پدر و مادرش ممکن است بگویند باید ماشین و خانه داشته باشی، مراسم عقد و عروسی را باید در فلان تالار و هتل برگزار کنی، مهریه دخترمان فلان قدر باشد و هزار شرط دیگر، ازدواج برایشان تبدیل به کابوس شده و به سختی تن به ازدواج می دهند. یک عده هم که کلاً قید ازدواج را می زنند. همین می شود که سن ازدواج دختر و پسر بالا می رود و صدای مسئولان مختلف از هر طرف بلند می شود که سن ازدواج بالا رفته است؛ کاری بکنید. حالا با این حساب به نظر شما موجودی جیب یک آقا پسر در سال ۹۲ چقدر باید باشد تا با خیال راحت جلو برود و تصمیم به ازدواج بگیرد؟ سه کارشناس به این سوال پاسخ داده اند.

دکتر امان الله قرایی مقدم/ آسیب شناس اجتماعی
حدود ۴۰ میلیون تومان

خب پول برای ازدواج کردن مهم است، اما کافی نیست و مسائل دیگری هم دخالت دارند. یک نمونه اش شغل است. پسر اگر شغل داشته باشد و در ماه هم درآمدی بین یک و نیم تا دو میلیون تومان داشته باشد، می تواند به ازدواج فکر کند. این پسر با پرداخت ۳ـ۲ میلیون به عنوان هزینه های ازدواج، می تواند خانه ای در نقطه ای از مرکز شهر و با حدود ۶۰۰ـ۵۰۰ هزار تومان اجاره، یا با ۲۰ تا ۳۰۰ میلیون تومان رهن و با شرافت و آبرو زندگی کند. همه پسرها که الان وضع مالی خوبی ندارند. بیشترشان هم کارمند هستند. کدام کارمندی را سراغ دارید که در ماه یک و نیم میلیون تومان در ماه درآمد داشته باشد؟ در این دوره زمانه و با این تورم و هزینه ها مگر می توان با حقوق ۶۰۰ تا ۷۰۰ هزار تومان در ماه زندگی کرد؟

اگر قرار باشد هزینه عروسی بشود پنجاه تا شصت میلیون، پدر و مادر هم نتوانند کمک مادی کنند، پسر چند میلیون تومان باید پول لباس عروس بدهد، ۵۰۰ هزار تومان بدهد ماشین را گل بزنند، یک میلیون تومان بدهد از او عکس عروسی بگیرند.

بعدش هم باید مسکنی برای زندگی پیدا کند. خب از کجا بیاورد؟ معلوم است که با این شرایط می ترسد و پا پیش نمی گذارد و ازدواج هم نمی کند این می شود که جوانان ازدواج نمی کنند.

پسر با خودش می گوید که چرا داماد بشوم؟ فرد به خاطر چشم و همچشمی ها خودش را نابود می کند. عامل مهمش هم شی سروری است. سورکین جامعه شناس نظریه ای دارد تحت عنوان شی سروری و براساس آن اشیا سرور ما شده اند. مردم تهران هم همین طور هستند و قضاوت شان در مورد هر فردی براساس ثروت اوست. تهرانی ها ذهنیت حسی ـ مادی دارند و چون این نوع ذهنیت، بر ذهن مردم حاکم شده است، پسر می خواهد دختر ثروتمند باشد، دختر می خواهد پسر ثروتمند باشد. اما من دختران و پسران زیادی را دیده ام که با حداقل امکانات زندگی شان را شروع کرده اند. مسئله مهم در ازدواج فقط داشتن پول نیست. سبک زندگی و علاقه دختر و پسر به همدیگر هم مطرح است. دختر و پسر اگر همدیگر را بخواهند و دوست داشته باشند، بدون صرف هزینه های گزاف و تشریفاتی و حتی جهیزیه ای که مثلاً توی آن ظرف بستنی خوری و سرویس ۲۴ پارچه گل سرخی هست و وجودشان هم اصلاً لازم نیست می توانند با هم ازدواج کنند. من از سال ۱۳۵۶ روی مسئله طلاق زوجین کار کرده ام و به این نتیجه رسیده ام که اگر دختر بساز باشد، طلاق هم اتفاق نمی افتد.

بین ۷۲ تا ۷۴ درصد درخواست های طلاق هایی که به وقوع می پیوندند، از جانب دختر و به خاطر نساز بودنش است. با یک میلیون تومان هم می شود یک عروسی را برگزار کرد. ما ازدواج را باید مقدس بدانیم. چون بقای جامعه و نظام اجتماعی، نظام اقتصادی و نظام سیاسی ما به ازدواج کردن بستگی دارد. باید الگوسازی کنیم. باید توقعات مان را متناسب با زندگی مان بسازیم. ما باید بدانیم قصدمان از ازدواج کردن چیست؟
آیا به دنبال پول و ماشین و النگو هستیم؟ یا قصد دیگری داریم؟ باید سبک زندگی مان را اصلاح کنیم و دست از شیء سروری و نوکری کردن برای ماشین و النگو و زودپز برداریم. ما باید زندگی مان را ساده بگیریم و شروع کنیم. خداوند متعال در قرآن کریم فرموده است که این گونه آدم ها زن و شوهر واقعی هستند.

حجت الاسلام مسعود شیری/ کارشناس مسائل خانواده
۱۰ تا ۱۵ میلیون تومان

متاسفانه یکی از عمده ترین مشکلاتی که در حال حاضر مردم ایران با آن مواجه هستند، عدم برگزاری ازدواج آسان توسط همه افراد، از عروس و داماد گرفته تا خانواده هاست. یکی از مواردی که ازدواج های آسان را از خانواده ها و جوانان گرفته، برنامه های تلویزیونی و ماهواره ای هستند که مثلاً با به تصویر کشیدن تالارهای پرهزینه، هزینه های کلانی را به دوش خانواده ها تحمیل می کنند. شما سریال های تلویزیونی را نگاه کنید، پسری با سن و سال کمش خانه دارد و همه چیزش تکمیل است، ماشین دارد، شغل فوق العاده ای دارد. خب وقتی یک دختر اینها را می بیند با خودش می گوید که در زندگی واقعی هم همین ها را بخواهم آن وقت پسر چه کاره است؟ مکانیک است. حالا پسر باید چه کار کند؟ خب معلوم است ازدواج نمی کند. این گونه برنامه ها ازدواج ها را خراب و با مشکل مواجه می کنند. فکر می کنید هزینه های ازدواج در شهر ما زنجان چقدر است؟ هزینه های مراسم نامزدی و عقد و ازدواج و گرفتن خانه روی هم می شود بین ۱۰ تا ۱۵ میلیون. اما متاسفانه در تهران این طور نیست و گرفتن تالار حرف اول را می زند و پسر فقط برای گرفتن تالار باید بین ۱۵ تا ۲۰ میلیون تومان پرداخت کند. ۶۰ میلیون تومان باید پول رهن خانه بدهد. ما به جای صرف این چنین هزینه هایی باید بیاییم راهکار نشان بدهیم. خیلی وقت ها ما می آییم و برای آسان شدن ازدواج زوج ها بدل می زنیم. مثلاً به زوج می گوییم که حتماً لازم است مجلس عروسیت را در تالار برگزار کنی؟ می پرسیم می توانی حذفش کنی؟ ارکستر می خواهند بیاورند. می گوییم لازم است؟ به آنها می گوییم با پولی که قرار است به ارکستر بدهید، با نفری سه میلیون تومان می توانید به حج مشرف شوید. من دیدم خانواده هایی که به جای اینکه بروند و هتل اجاره کنند، آمده اند و مراسم عروسی شان را در پارکینگ خانه برگزار کرده اند. خیلی هم خوب شده بود.

دختر اگر به پسر فشار نیاورد که من فلان چیز را می خواهم و نگوید که یک شب هزار شب نمی شود، اتفاقاً دختر باید به این جمله دقت کند و بداند که یک شب هزار شب می شود. همان یک شب با هزینه هایی که روی دست پسر می گذارد، او را برای چند سال بدبخت می کند. هم خودش را هم پسر را.
ما باید بیاییم و توقع را برای جوانان تعریف کنیم. باید بگوییم خب دختر خوب این توقعی که داری تا این حد معقول است و بعد از آن مشکل زاست. ازدواج در مکتب اسلام یک امر پسندیده و سنت رسول الله است، اما متاسفانه این سنت پسندیده در جامعه امروزی با مشکلات موجود بر سر راه ازدواج بسیار نگران کننده شده است.

دکتر مجید ابهری/ آسیب شناس اجتماعی
به طور متوسط ۳۰ میلیون تومان

قبل از اینکه ببینید یک پسر چقدر باید پول داشته باشد تا داماد شود، باید بدانید چقدر مسئولیت پذیر است؟ داشتن پول شرط لازم برای ازدواج است ولی کافی نیست. برای اینکه بسیاری از آقا پسرها وضع مالی خوبی دارند؛ اما نمی خواهند ازدواج کنند و مسئولیت بپذیرند.

مسئولیت پذیر شدن جوان هم از خانواده ها شروع می شود. اگر خانواده مدام بگویند بچه است، جوان است، عیب ندارد، همین حرف ها باعث می شود تا جوان از مسئولیت پذیری بترسد و جلو نرود. چون می ترسد دوران خوش مجردی را از دست بدهد. جوانان نسل چهارم و جوانان بعد از جنگ، مسئولیت پذیر نیستند. پدر شاغل، مادر شاغل، دیگر وقتی برای تربیت بچه ها نمی ماند. چه اتفاقی می افتد؟ می شوند جوانان وی چتی، تانگویی و اینترنتی که همسر آینده شان را از سایت های اینترنتی و چت روم ها پیدا می کنند.

اما در مورد سوال شما، اینکه یک پسر چقدر باید پول داشته باشد تا تصمیم به ازدواج بگیرد، خب ما نشستیم و حساب کردیم و دیدیم متوسط هزینه ای که یک پسر در شهر تهران لازم دارد تا ازدواج کند، ۳۰ میلیون تومان است. یعنی از زمان خواستگاری که بله را از دختر می مگیرد تا برگزاری مراسم نامزدی و عقد و عروسی و زمانی که با همسرش زیر یک سقف می رود، ۳۰ میلیون تومان برای او آب می خورد. حالا اگر چیزی که پسر برای ازدواجش در نظر می گیرد، کمتر از ۳۰ میلیون تومان باشد، باعث بروز مشکلاتی میان او و همسرش می شود.

گذشته از این موضوع، ازدواج یک پسر به پایگاه فردی او نیز بستگی دارد. مثلاً پسری که متعلق به قشر متوسط جامعه است، باید چیزی حدود ۶۰ تا ۷۰ میلیون تومان داشته باشد تا جلو برود.

اما افراد مذهبی و ساده زیست می توانند با دو میلیون تومان مراسم ازدواج را به راحتی برگزار کنند، ۵۰ میلیون تومان هم باید برای گرفتن خانه کنار بگذارند که روی هم می شود ۵۲ میلیون تومان اما شاید فقط پنج درصد خانواده های مذهبی این طوری باشند.

در خانواده های بالاتر از قشر متوسط، پسر برای ازدواج، دست کم به ۲۰۰ میلیون تومان پول نقد نیاز دارد. به نظر من اینها خانواده های نوکیسه و تازه به دوران رسیده ای هستند که برای برگزاری مراسم نامزدی، عقد و عروسی، ماه عسل، خانه گرفتن و هزار و یک جور خرج دیگر دست به انجام چنین کارهایی می زنند. مشکل فرهنگی جامعه ما هم همین خانواده های تازه به دوران رسیده هستند؛ آدم هایی که بدون زحمت سکه طلا سر عروس و داماد پاشیده اند. جشن عروس هایی دیدم که ۳۰۰ میلیون تومان خرج برگزاری آنها شده است. از بردن مهمانان به کیش و هزینه هواپیمایشان بگیرید تا رفتن عروس و داماد برای گذراندن ماه عسل به اروپا.

اما در شهرستان ها خرج و مخارج عروسی طور دیگری است و پولی که یک پسر برای ازدواجش لازم دارد، ۱۵ میلیون تومان است. متاسفانه سبک زندگی مردم تحت تاثیر شبکه های مختلف ماهواره ای تغییر کرده است. حتماً که عروسی نباید در هتل باشد، حتماً که عروس و داماد نباید به ماه عسل بروند، ماشین عروس که نباید پورشه باشد یا عکاسی نباید فلان آتلیه عکاسی باشد. لباس عروسی که نباید ۱۰ میلیون تومان باشد. عروسی که تمام می شود، داماد تازه بدهکاری بالا می آورد و بایدب رود قرض و قوله و وام هایی که گرفته را پس بدهد.

مشکلات از اینجا شروع می شود و مرد به زن می گوید که تو باعث شدی من زیر بار قرض بروم و وام بگیرم. خانواده های زیادی دیده ام که در همان سال اول زندگی شان از هم جدا شده اند. الان ۷۰ درصد طلاق هایی که بین زوج ها اتفاق می افتد، در پنج سال اول زندگی شان از هم جدا شده اند. الان ۷۰ درصد طلاق هایی که بین زوج ها اتفاق می افتد، در پنج سال اول زندگی شان رخ می دهد و ۳۰ درصدش مربوط به مسائل و مشکلاتی است که زن و مرد در زمان ازدواج داشتند. وقتی یک نفر ندارد و می رود قرض می کند، خب زیر بار رشوه هم می رود، زیر بار روابط ناسالم اقتصادی می رود و همین می شود الگوی منفی در جامه. به اعتقاد من چشم و همچشمی ها، رقابت های ناسالم، رسانه ها و تلویزیون باعث شده اند تا الگوهای منفی در جامعه شکل بگیرند. باید سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی را به جامعه برگردانیم. جوانان باید یک زندگی علی وار و زهراوار را در پیش بگیرند. اگر این اتفاق بیفتد، بسیاری از ناهنجاری ها مثل ناهنجاری های جنسی هم به وقوع نمی پیوندد. گام بعدی را دولت باید در راستای حمایت از جوانان بردارد. باید مسکن رایگان برای زوج های نوخانمان تهیه کند. وام ازدواج بدهد و نه وام گدایی. این وام ازدواج دو پنج میلیون تومانی که گذاشته اند، چه مشکلی را حل می کند؟ باید وام بدون بهره دراز مدت به جوانان بدهند تا حداقل پول پیش خانه شان را تهیه کنند. کار باشد، خانه باشد، خب طبیعی است که آمار ازدواج هم بالا می رود. اما الان و امسال ما با کاهش ۶/۷ آمار ازدواج نسبت به سال گذشته مواجه هستیم و این مسئله خود سونامی فرهنگی به دنبال دارد.