آنچه دیگران می خوانند

همه دفعاتی که رئال مادرید و اتلتیکو استادیوم مشترک داشتند

بوسیله ساتین در ۲۰ خرداد ۱۴۰۰

رئال مادرید نیوز : رئال مادرید ممکن است که در دو ماه آغازین فصل آینده بازیهای خانگی خود را در ورزشگاه دشمن قدیمی یعنی اتلتیکو مادرید برگزار کند. این ایده یک سال پیش نیز مطرح شد و حالا شاید به خاطر بازسازی برنابئو، رئال مدتی بازیهای خانگی را به واندا متروپولیتانو برگزار کند چرا که با بازگشت هواداران برگزاری بازیهای خانگی در دی استفانو منطقی نیست.

اگر این اتفاق رخ بدهد اولین باری نیست که رئال و اتلتیکو ورزشگاه هایشان را با هم شریک می شوند. در زمان اختراع فوتبال، باشگاه ها هر جایی که می توانستند بازی می کردند و اولویت مربوط به حومه شهارها بود. رئال مادرید در اواخر قرن بیست و یکم در شرق مادرید در نزدیکی پارک ریتایرو بازی می کرد یعنی در کمپ “ال یتایرو” یا “تیرو ده پیچون” . در آن دوران خود بازیکنان زمین ها را خط کشی می کردند یا دروازه ها را جایگزی می کردند. رئال و اتلتیکو هر دو در این زمین بازی می کردند.

بعد از آن این دو باشگاه چندین سال در منطقه سالامانکا با هم همسایه بودند. مادرید سی اف در سال ۱۹۱۲ کمپ اودونی را تاسیس کرد و چند صد متر دورتر اتلتیکو زمین خودش را ساخت. در سال ۱۹۲۳ رئال به ولودرومو سیوداد لینئال رفت و در سال ۱۹۲۴ به ورزشگاه چامارتین رفتند. اتلتیکو در سال ۲۰۲۳ در منطقه کواترو کامینوس در ورزشگاه متروپولیتانو بازی می کرد که در آن زمان این زمین متعلق به شرکت متروی مادرید بود.

در سال ۱۹۳۶ جنگ داخلی در اسپانیا آغاز شد. در نوامبر همان سال، جنگ به مادرید کشیده شد و استادیوم اتلتیکو یکی از مناطق جنگی بود. در سال ۱۹۳۹ و با پایان جنگ، استادیوم اتلتیکو قابل استفاده نبود در حالی که ورزشگاه چامارتین زیاد اسیب ندیده بود. در فصل ۴۰-۱۹۳۹ هر دو باشگاه از استادیوم رئال استفاده می کردند هر چند که اتلتیکو در پایان فصل به وایکاس رفت و تا سال ۱۹۴۳ و تا زمان بازگشایی متروپولیتانو در همان جا ماندند. رئال از طرفی در فصل ۴۷-۱۹۴۶ و در بخشی از فصل ۴۸-۴۷ در متروپولیتانو بازی می کرد چرا که ساخت و ساز چامارتین جدید انجام می شد. سانتیاگو برنابئو مدیر وقت رئال از آن دوران خاطره خوشی ندارد چرا که به طور مثال هواداران اتلتیکو با بلیت رایگان بازیهای رئال را تماشا می کردند.

بعد از آن اتلتیکو مادرید به ورزشگاه سانتیاگو برنابئو آمد. آنها در ۲۴ اوریل ۱۹۶۳ در نیمه نهایی جام در جام مقابل نورنبرگ آلمان در استادیوم رئال بازی کردند چرا که استادیوم بهتر و مناسب تری برای یک بازی بزرگ اروپایی بود. تجربه خوب ورزشی، اقتصادی و مالی باعث شد هر دو باشگاه این تجربه را در اول ژانویه ۱۹۶۴ تکرار کنند و اتلتیکو در جام فریاس میزبان یوونتوس در برنابئو بود. اما این بار شرایط متفاوت بود. اتلتیکو شکست خورد و هواداران رئال مادرید در استادیوم به تشویق یووه بازی کردند چرا که لوئیز دل سول بازیکن سابق رئال در این تیم بود. بدین ترتیب هواداران دو تیم درگیر شدند و شهرداری مادرید به این نتیجه رسید که استادیوم مشترک ایده مناسبی برای دو باشگاه نیست.

اختلافات باعث شد تا اتلتیکو با وجود ساخت و ساز استادیومش در دوران مدیریت ویسنته کالدرون ترجیح بدهد که بازیهای خانگی را در زمین رئال برگزار نکند. اتلتیکو در آن زمان به استادیوم های مختلف می رفت تا به زمین رئال نیاید. در دهه ۹۰ شرایط بهتر شد. آخرین باری که رئال و اتلتیکو استادیوم مشترک داشتند در فصل ۹۷-۹۶ بود که اتلتیکو به علت تغییر چمن خود در برنابئو بازی می کرد. اما نباید ۱۲ مارس ۱۹۹۴ را فراموش کرد. در شکست رئال مقابل تنه ریف در بازی خانگی در کوپا، هواداران بطری به درون زمین پرت می کردند و یکی از آنها به کمک داور خورد. برنابئو بسته شد و رئال برای بازی مقابل رایو به زمین اتلتیکو رفت. آن شب دل بوسکه برای اولین بار روی نیمکت تیم بزرگسالان رئال نشست.