مرثیه‌ای برای وداع با شماره چهار ابدی؛ بگذرد این روزگار تلخ‌تر از زهر…!
داشتیم امیدوار می شدیم. گفته بودند که راموس جمعه گذشته با فلورنتینو ملاقات کرده و هر دو با لبخند جلسه را ترک کرده اند. فکر می کردیم که حداقل یک سال دیگر قرار است که کاپیتان را در پیراهن سفید ببینیم.داشتیم آماده می شدیم که خبر تمدید قرارداد کاپیتان را بشنویم. دلمان غنج زده بود که برای یک بار دیگر گلهای دقیقه نود و راموس را ببینیم و کاپیتان پس از گل برای کری خوانی به سمت هواداران حریف برود و گوش هایش را به سمتشان بگیرد اما…
پنجشنبه ۲۷ خرداد ۱۴۰۰ بدون تردید یکی از تلخ ترین روزهای عمر همه ما رئالی هاست. روزی که در اولین ثانیه های آن با شوک رفتن کاپیتان محبوبمان مواجه شدیم. وقتی خبر رسمی را دیدیم باورمان نمی شد. تا جایی که می توانستیم چشمانمان را به هم مالیدیم که نکند خواب باشیم اما متاسفانه واقعیت داشت.
انکار نمی کنم که تا قبل از ۲۰۱۴ راموس بازیکن محبوب من نبود. همواره بازیکنان ساکت تر و کم هیاهوتر مثل کاسیاس و رائول را ترجیح می دادم. اما در آن دقیقه ۹۲:۴۸ معروف، راموس قبله ای جدید را در میان رئالی های کل دنیا شامل خودم گشود. آن شب مادریدیسمو های کل دنیا در آستانه اشک و گریه بودند چرا که چیزی نمانده بود تا اتلتیکو رویای دسیما از آنها برباید اما این «خدایی به نام راموس» بود که از آسمان ها نزول کرد تا همه چیز را عوض کند. راموس بعد از دسیما برای رئالی ها اسطوره دیگری بود و شاید به همین خاطر بود که رئالی ها دوست داشتند که رب النوعشان در پیراهنی جز پیراهن رئال مادرید از فوتبال وداع نکند اما امان از آقای اسطوره‌کش!
کمتر از یک ماه پیش بود که زیدان سعی کرد چشمان همه را به هیولایی به نام فلورنتینو پرز باز کند. نمی دانیم ما رئالی ها چه گناهی به درگاه خداوند کرده ایم که هر چند سال یک بار باید این گونه قلبمان به درد بیاید و بلایی به نام پرز بر سرمان نازل شده است. دل بوسکه، هیرو، رائول،کاسیاس، رونالدو، زیدان و … حالا راموس. مورد شماره چهار اما خاص تر بود. رفتن وی را باید یک جدایی انتقامی دانست. فلورنتینو پرز فراموش نکرده بود که راموس بعد از حذف مقابل آژاکس او را جلوی بازیکنان دیگر سکه یک پول کرد و گفت که فصل ضعیف تیم با سولاری و لوپتگی حاصل تیمی است که مربی ساخته است. مگر بیراه میگفت؟ رونالدو سه سال است که در فوتبال ایتالیا و تیم ملی پرتغال خدایی می کند و حتی اگر قرار به رفتنش بود، رئال باید در همان تابستان ۲۰۱۸ یک ستاره را به جای وی می خرد و عجیب است که هنوز که هنوزه خبری از خرید جانشین برای رونالدو نیست و حتی حالا هم نزدیکان «گادفادر» خرید امباپه را یک اتفاق بعید قلمداد می کنند.
همان بادمجان دورقاب چین هایی که سه سال پیش می گفتند رئال مادرید با رفتن رونالدو دچار مشکل نخواهد شد و «گادفادر»شان همه چیز را حل می کند (هر چند که رئال مادرید در این سه سال به یک مضحکه در فاز هجومی تبدیل شده) حالا توجیه می کنند که راموس از نظر فنی افت کرده بود (با یک بازی با چلسی به این نتیجه رسیدید؟ راموس در نیم فصل اول همین فصل در سن ۳۴ سالگی ستاره بی چون و چرای تیم بود) اما بدون تردید نقش راموس در تیم چیزی فراتر از نقش یک بازیکن بود. حضور او به خصوص از نظر روحی رئال مادرید را به تیم متفاوتی تبدیل می کرد. روحیه راموس همان روحیه ای بود که یک بازی عادی را به یک بازی متهورانه تبدیل می کرد و با یک فریاد کاری می کرد تا حریفانش قبض روح شوند. حتی حضورش در بازیهای پایانی فصل در روی سکوها هم کافی بود تا حس و حال متفاوتی را از تیم ببینیم. هر چند که خیلی از این هایی که حالا علیه راموس صحبت می کنند در سال ۲۰۱۴ هنوز به سن فوتبال دیدن نرسیده بودند…
بگذریم. امشب را گریه می کنیم چون راه دیگری نداریم اما این روزگار تلخ تر از زهر هم می گذرد. هر چند که پرز این روزها با خنجر خود تیشه به ریشه اصالت رئال مادرید می زند (اگر راموس ها، کاسیاس ها، رونالدوها و … نبودند رئال مادرید تفاوتی با تیم های بی ریشه مثل منچسترسیتی و پی اس جی نداشت) اما بالاخره روز دیگر روزگار چون شکر برای ما عاشقان رئال در راه خواهد بود…
حامد فلاح
مرثیه‌ای برای وداع با شماره چهار ابدی؛ بگذرد این روزگار تلخ‌تر از زهر…!
منبع : مرجع خبری رئال مادرید