بیوگرافی اکبر افتخاری (فوتبالیست) +عکس خانواده

اکبر افتخاری متولد ۱۵ آذر ۱۳۲۲ است ، او بازیکن سابق تیم ملی فوتبال ایران و باشگاههای استقلال تهران و پرسپولیس تهران بوده است.

افتخارى در شهرستان بندر امام خمینی به دنیا آمد .او پس پایان دوره ابتدایی وارد شهر اهواز شد و پس از ورود به باشگاه فوتبال کلنی خوزستان با بازیکنانی همچون مهراب شاهرخی و ناظم گنجانپور همبازی شد.

افتخارى با تیم کلنى خوزستان مقام دوم مسابقات کشورى را کسب کرد و همین امر باعث شد تا او بتواند به تیم ملى و دارایى راه پیدا کند.

افتخارى از سال ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۷ در باشگاه دارایى پا به توپ شد و او در سال ۱۳۴۷ همراه با تیم ملی توانست به قهرمانی جام ملتهای آسیا دست یابد. پس از این افتخار، باشگاه دارایی منحل شد و او به باشگاه استقلال تهران پیوست و تا سال ۱۳۵۰ براى آبى پوشان به میدان رفت و در نهایت به دلیل اختلاف با زدراکو رایکوف مربی سابق استقلال مجبور به ترک این باشگاه گرفت.

او همچنین پس از خروج از استقلال به باشگاه عقاب تهران رفت و پس از عقاب وارد باشگاه پرسپولیس تهران شد اما تنها در ۸ یا ۹ بازی پرسپولیس بازی کرد و سپس برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد.

او در بازى هاى تیم ملى در سال ١٩۶٨ هم حضور داشت و در آن بازى ها جدا از قهرمانى به عنوان بهترین بازیکن این دوره از مسابقات انتخاب شد . همچنین در بازی فینال در برابر رژیم صهیونیستى یکی از ٢ گل پیروزی ایران را به ثمر رساند.

افتخارى همچنین به عنوان اولین بازیکن ایرانیىبه تیم منتخب آسیا دعوت شد و با تیم منتخب آسیا برابر آرسنال قرار گرفت. با اینکه منتخب آسیا در این بازی ۴ بر ٢بازی را واگذار کرد اما یکی از ٢گل آن دیدار را افتخاری به ثمر رساند. بعد از آن بازى بود که مربیان آرسنال به او پیشنهاد پیوستن به این تیم را دادند که نکته قابل توجه این است که در آن موقع خسروانى رییس وقت سازمان تربیت بدنى و تیم تاج با رفتن بازیکنان به تیم های خارجى موافقت نمى کرد و مى گفت هر چقدر آنها به شما پول بدهند، ما هم همان قدر پول می دهیم .در چنین شرایطی افتخاری با گرفتن مبلغى ١٢٠هزار تومان و ماهى ۳ هزار تومان به تیم تاج رفت.

گفتنى است از آخرین باری که افتخارى به طور رسمی به عنوان بازیکن وارد زمین شد، چیزی حدود ۳۴ تا ٣۵ سال می گذرد. اما هنوز بیشتر مسافرانی که سوار تاکسی اکبر افتخاری مى شدند ،گوش چپ کلاسیک سابق تیم‌های ملی، دارایی، تاج، عقاب واین آخرها پرسپولیس را هنوز به خاطر داشتند.

به هر ترتیب با گذشت سال‌ها از آن روزها، اکبر افتخاری برای چرخاندن چرخ زندگی با یک تاکسی پیکان در خیابان‌های پایتخت به مسافر کشی می پرداخت و در نهایت او امروز در سن ٧۴ سالگى دار فانى را وداع گفت.

 افتخارات:

در بازی های تیم ملی سال ۱۹۶۸ به عنوان بهترین بازیکن این دوره از مسابقات انتخاب شد .

قهرمانی جام ملت های آسیا در سال ۱۳۴۷

ازدواج و همسر اکبر افتخاری:

سال ۴۷ بعد از قهرمانى مسابقات جام ملت‌هاى آسیا ،افتخارى با مریم ثابت ‌پور ازدواج کرد که حاصل آن یک دختر و یک پسر است.

این عکس نمایشگر گوشه ای از بازی اکبر افتخاری است و بازتابنده نمایش کم نظیرش: ایران – چین در جام ملت های آسیا ۱۹۶۸ در تهران. او غرق بازی شده، خودش شده. پرویز قلیچ خانی توپ را برایش فرستاده. او مکث کرده و توپ از فراز سر مدافع چینی گذشته و به او رسیده.  توپ را جلو برده و دروازه بان چین را به سوی خود فراخوانده و سپس آن را با خونسردی و چشمان باز فرستاده در قعر دروازه. دوباره شده همه کاره و گل سوم را طی پیروزی چهار گله زده…

“بچه ها حمله کنید، بچه ها حمله کنید”… شعار مرسوم آن سال ها روی سکوهای چنین ترکیبی داشت و بچه ها همان مردان جنگنده ما بودند. میان آن بچه ها، اکبر افتخاری، برای مان جادوگری بود دست نیافتنی. مرد کوچک اندام مهارناپذیری در گوش چپ که با قد ۶۶/۱ متری اش  همه را به بازی می گرفت. با توپ روی زمین ور می رفت و به اصطلاح آن دوران “روی یک دستمال” همه را به سرگیجه می انداخت. آهنگ بازی را تند می کرد و کند. مهارش محال بود و برای متوقف کردنش باید صف می کشیدند. اهل شیرینکاری بود و تکروی و حقیقت این بود تکروی اش را دوست داشتیم، زیاد، خیلی زیاد…

او بود که در همان رقابت ها در مصاف با برمه بیش از حد خشن همه چیز را زیر و رو کرد. برمه که با یک گل ناباورانه اسرائیل را شکست داده بود، حریفی بود سرسخت. آن روز تماشاگران روی لبه دیواره های امجدیه نشستند، پشت تورهای میدان، روی پشت بام های اطراف جمع شدند و از دیرک نورافکن ها بالا رفتند. “بچه” آن روز بهترین بازی زندگی اش را انجام داد. با دریبل های پاس ها و نفوذهایش. با تحمل خشونت مفرط  برابر حریفی سرگیجه گرفته. حسین کلانی در کمتر از دو دقیقه ایران را جلو انداخت، برمه ای ها در دقیقه ۵۰ بازی را به تساوی کشیدند و فریاد شادی سر دادند؛ ولی او ده دقیقه بعد دروازه شان را باز کرد و خشونت از نوع برمه ای را به هیچ گرفت؛ سپس همایون بهزادی گل سوم را زد پیروزی ۱-۳ به دست آمد.

او در نبرد نهایی برابر اسرائیل هم مرد سرنوشت ساز شد. اسرائیلی های قلدر در نیمه اول تیم برتر بودند و او بود که با “سماجت”، یکی دیگر از هنرهایش، به نبرد با تالبی، اشپیگلر و روزنتال پرداخت و با حفظ توپ و دریبل هایش بار سنگین فشار را کم کرد. دروازه عزیز اصلی ده دقیقه پس از آغاز نیمه دوم فرو ریخت و اسرائیلی ها به جام نزدیک شدند؛ ولی “بچه” آن جا بود تا دوباره همه چیز را عوض کند. یک ربع به پایان دیدار مانده بود که جعفر کاشانی از قلب دفاع پا به توپ به سوی جناح چپ نفوذ کرد و توپ را برای او فرستاد. “بچه” جلو رفت و موازی با عرض زمین به سوی دروازه اسرائیل تاخت. مدافع اسرائیلی را پشت سر گذاشت و توپ را برای بهزادی و اسماعیلی درون محوطه شش قدم فرستاد. ویسوکر شیرجه رفت؛ ولی توپ در آن هنگامه راهش را به درون دروازه کشید. مدافعان اسرائیلی توپ را دفع کردند. داور به نشانه گل در سوتش ندمید و بازیکنان ایران به سوی او و داور کنار هجوم بردند. داور کنار بود که رای به عبور توپ از خط دروازه داد و بازی به تساوی کشیده شد. قلیچ خانی چهار دقیقه به پایان گل دوم را زد و ایران برای نخستین بار قهرمان آسیا شد. قهرمان شد و تاریخ فوتبال ایران ورق خورد.

سوت پایان را که کشیدند همه از شوق زدند زیر گریه. فریاد بود و غوغا، اشک بود و بوسه، دست افشانی بود و پایکوبی. پسر کوچک اندامی که در کلوپ شنای اهواز زیر نظر نعمت پور و امیر افتخار شکوفا شده بود یکی از بهترین های آسیا خوانده شد. او که در ۱۳۴۰ مورد توجه باشگاه دارایی قرار گرفت، در کنار غلامحسن نوریان و محسن حاج نصراله بالا رفت و سپس پیراهن باشگاه تاج را بر تن کرد. او که در تیم منتخب آسیا طی شکست ۲-۶ از آرسنال یکی از دو گل را زد و دروازه توپچی های لندن را فتح کرد.

 

با این وصف آن “بچه” سوی دیگری هم داشت. مرد بیقراری بود که گاه و بیگاه ساز خودش را می نواخت. آن تک نوازی را به محاق کشید و با ورود رایکف به تاج روزگارش را تلخ کرد. رایکف به بازیکنانی که بازی گروهی اعتقاد بیشتری داشتند، روی آورد و افتخاری هم با نیش و طعن به مصاف رایکف رفت و در رسانه ها تمرین های رایکف را به نقد کشید. رایکف او را کنار گذاشت که مقدمه ای بود بر پایان دوران اوجش.

“بچه” راهی عقاب شد و در تیم حسین فکری جای گرفت. فکری دشمن دیرینه تاج او را به نبرد با تاجی ها فراخواند. قرار گرفتن افتخاری در خط حمله عقاب کنار غلام وفاخواه، فریبرز اسماعیلی  و حمید امینی خواه برای ما  طرفداران کم شمار عقاب شیرین بود؛ ولی افتخاری شده بود مرد ناآرام فوتبال. وقتی در آن دیدار برابر تاج اخراج شد و زد زیر گریه و او را به زحمت از میدان بیرون بردند با او گریستیم و تصور کردیم قربانی بی عدالتی شده. وقتی راهی پرسپولیس شد برایش روزگار خوشی را آرزو کردیم؛ ولی در پرسپولیس هم دوام نیاورد و زودتر از تصور کنار رفت… پس آن روزگار را با دلتنگی سپری کرد و ما هرگز نتوانستیم توصیف کنیم چقدر حرکات و ریزه کاری های جاخوش کرده از “بچه” در ذهن مان را دوره کرده ایم و دوره.

“بچه” متولد پاییز ۱۳۲۲، در پاییزی دیگر وداع کرد، در آبان ۱۳۹۶.

عکس اکبر افتخاری در دوران جوانی و قبل از انقلاب