آنچه دیگران می خوانند

کودکی سخت کاماوینگا: جنگ، مهاجرت و آتش سوزی

بوسیله ساتین در ۱۱ شهریور ۱۴۰۰

رئال مادرید نیوز : ادواردو کاماوینگا در میکونژ متولد شده است، در یک جامعه کوچک از آنگولایی ها در ایالت کابیندا در کمپ پناهجویان. ادواردو پس از دورانی کوتاه در شهر لیل به همراه خانواده اش از کشورشان به خاطر جنگ فرار کردند و در سال ۲۰۰۳ در شهر کوچک فوژر در ۵۰ کیلومتری شمال شرقی رن اقامت گزیدند. ادواردو کودکی آسانی نداشت، فرزند سوم از میان شش فرزند بود، مادرش در ابتدا سعی کرد که او را به سراغ جودو بفرستد اما آن قدر وسایل خانه را خراب کرد که پدرش سلستینو تصمیم گرفت که او را به باشگاه فوتبال ددراپیو فوژر ببرد، باشگاهی کوچک که از انتقال وی به رئال سود مالی برد. ادواردو در این باره می گوید:” اطلاعی نداشتم. مادرم من را در همان روزی که ثبت نام شدم، من را به آن جا برد. یادم است که توپ را برداشتم و شروع به دریبل زدن کردم و بعد از آن توپ را از بالای دروازه به اوت زدم.”

ادواردو هفت ساله فوتبال بازی کردن را آغاز کرد و از بچگی همیشه در رده هایی بالاتر از سن خودش بازی می کرد. وقتی به دعوت رن به یک تورنمنت تابستانی رفت همه چیز برایش عوض شد چرا که در آن جا ژولین استفان سرمربی سابق رن او را دید و تصمیم گرفت که این ستاره را به آکادمی تیمش ببرد.

در زمانی که ادواردو فقط ۱۳ سال سن داشت و به نظر می رسید که زندگی قرار است برایش راحت تر شود، یک اتفاق وحشتناک رخ داد. در حقیقت کل خانه خانواده کاماوینگا در آتش سوخت. باشگاهش یک گلریزان خیریه برگزار کرد تا نیازهای خانواده جمع آوری شود. نیکولاس مارتینایس، اولین مربی ادواردو در آکادمی رن بود که حالا یکی از نزدیکان این خانواده است. او تعریف میک ند:” همه چیزشان را از دست دادند. خانه شان تبدیل به دریای اشک شده بود.” کاماوینگا هم یادآوری می کند:”روز بعدش باید تمرین می کردم و فوتبال به من کمک کرد تا آرامش بگیرم. این راه فراری برای من بود.” در آن زمان پدر کاماوینگا به او گفت:” نگران نباش، فوتبالیست بزرگی می شوی ودوباره این خانه را بلند می کنی. تو امید خانواده هستی. ” کاماوینگا می گوید که این صحبت ها به او امید بخشیده است.

انتقال کاماوینگا به رن کمی طول کشید چرا که خانواده اش کل اسناد را از دست داده بودند. حتی برای گرفتن تابعیت فرانسوی هم مشکلاتی داشتند چرا که اسناد شناسایی خانواده از بین رفته بود.ادواردو می گوید:” کمتر از یک سال بود که به آن خانه آمده بودیم. والدینم با سختکوشی آن خانه را ساخته بودند. آتش سوزی انگار همین دیروز بود. در مدرسه بودم و از پنجره دیدم که آتش نشان ها عبور می کنند. در پایان کلاس، معلم ها پیش من و خواهر کوچکم آمدند و گفتند که چه اتفاقی افتاده است. پدرم دنبال ما آمده بود و ما ر برد. همه چیز سوخته بود.”