آیا استفراغ روزه را باطل می کند

آیا استفراغ روزه را باطل می کند (قی کردن)

استفراغ روزه را باطل نمی کند مگر اینکه | به عمد نبوده باشد. اما اگر روزه دار به عمد استفراغ کند روزه اش باطل است. در ادامه این مقاله نظرات مراجع را درباره اینکه آیا استفراغ روزه را باطل می کند یا نه، با هم می خوانیم.

نظر مقام معظم رهبری خامنه ای

هرگاه روزه دار عمداً قَی کند اگر چه به واسطه ی بیماری و مانند آن ناچار به این کار باشد، روزه اش باطل می شود ولی اگر سهواً یا بی اختیار قی کند اشکال ندارد.

اگر در هنگام آروغ زدن چیزی در دهانش بیاید باید آن را بیرون بریزد و اگر بی اختیار فرو رود روزه اش صحیح است.

اگر روزه دار به جهت حالت تهوّع، قَی کند؛ روزه ‏اش چه حکمی دارد؟

اگر بی اختیار باشد، اشکال ندارد؛ ولی اگر از روی عمد باشد، روزه را باطل می ‏کند.

آیا قی کردن عمدی موجب کفّاره است؟

قَى موجب کفّاره است

نظر آیت الله مکارم شیرازی

قی کردن از روی عمد روزه را باطل می کند، هرچند برای نجات از مسمومیّت و درمان بیماری و مانند آن باشد، ولی قی کردن بدون اختیار یا از روی سهو روزه را باطل نمی کند.

اگر فردی به طور عمد در ماه رمضان قی کند(مانند فرو بردن انگشت در دهان) و موجب باطل شدن روزه شود آیا فرد باید کفاره آن روز را بپردازد یا نه فقط قضا کافیست؟

اگر عمداً باشد علاوه بر قضا کفاره هم دارد.

مطابق نظر آیت الله سیستانی

هرگاه روزه‏ دار عمداً قی (استفراغ) کند هر چند به دلیل مرض یا برای نجات از مسمومیت و مانند آن ناچار به این کار باشد، روزه‏اش باطل می شود ولی اگر سهواً یا بی اختیار قی کند، اشکال ندارد.

اگر فرد در شب چیزی بخورد که می داند به علّت خوردن آن، در روز، بی اختیار قی می کند، روزه‏اش صحیح است.

اگر روزه‏ دار بتواند از قی کردن خودداری کند، چنانچه خود به خود انجام شده است به گونه ای که عرفاً نگویند فرد، خودش را وادار به قی کردن نموده لازم نیست از آن جلوگیری کند و روزه‏اش صحیح می باشد.

طبق نظر آیت الله صافی گلپایگانی

هر گاه روزه‎دار عمداً قی کند اگر چه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد، روزه‎اش باطل می‎شود، ولی اگر سهواً یا بی‎اختیار قی کند، اشکال ندارد.

اگر در شب چیزی بخورد که می‎داند به واسطه خوردن آن، در روز بی‎اختیار قی می‎کند، احتیاط واجب آن است که روزه آن روز را قضا نماید.

اگر روزه‎دار بتواند از قی کردن خودداری کند، چنان چه برای او ضرر و مشقت نداشته باشد، باید خودداری نماید.

اگر مگس در گلوی روزه‎دار برود، چنان چه ممکن باشد، باید آن را بیرون آورد و روزه‎اش باطل نمی‎شود، ولی اگر بداند که به واسطه بیرون آوردن آن، قی می‎کند واجب نیست بیرون آوردن و روزه‎اش صحیح است.

اگر سهواً چیزی را فرو ببرد و پیش از رسیدن به شکم یادش بیاید که روزه است، چنان چه ممکن باشد باید آن را بیرون آورد، و روزه‎اش صحیح است.

اگر یقین داشته باشد که به واسطه آروغ زدن، چیزی از گلو بیرون می‎آید، نباید عمداً آروغ بزند بلکه اگر احتمال بدهد بنابر احتیاط واجب آروغ نزند.

حضرت آیت الله جعفر سبحانی:

مسأله ۱۳۰۹- تنقیه با چیز روان اگرچه از روی ناچاری و برای معالجه باشد، بنا بر احتیاط واجب روزه را باطل می‌کند ولی استعمال شیاف هائی که برای معالجه است، اشکال ندارد.

مسأله ۱۳۱۰- هر گاه روزه دار عمداً قی کند، اگرچه به واسطه مرض و برای رفع مسمومیت و مانند آن ناچار باشد، روزه‌اش باطل می‌شود ولی اگر سهواً یا بی اختیار قی کند، اشکال ندارد.

مسأله ۱۳۱۱- اگر در شب چیزی بخورد که می‌داند به واسطه خوردن آن، در روز بی اختیار قی می‌کند، احتیاط واجب آن است که روزه آن روز را قضا نماید.

مسأله ۱۳۱۲- اگر موجبات قی کردن غیر اختیاری فراهم شد خودداری از آن لازم نیست.

مسأله ۱۳۱۳- اگر مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه به قدری پایین رود که به فرو بردن آن خوردن نمی‌گویند لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه او صحیح است. و اگر به این مقدار پایین نرود باید آن را بیرون آورد و چنانچه فرو برد روزه‌اش باطل می‌شود و باید کفّاره هم بدهد.

مسأله ۱۳۱۴- اگر یقین داشته باشد که به واسطه آروغ زدن، چیزی از گلو بیرون می‌آید، نباید عمداً آروغ بزند ولی اگر یقین نداشته باشد، اشکال ندارد.

مسأله ۱۳۱۵- اگر آروغ بزند و بدون اختیار چیزی در گلو یا دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد و اگر بی اختیار فرو رود، روزه‌اش صحیح است.

مسأله ۱۳۱۶- اگر روزه دار سهواً یکی از کارهائی که روزه را باطل می‌کند انجام دهد و به خیال اینکه روزه‌اش باطل شده، عمداً دوباره یکی از آنها را به جا آورد، روزه او باطل می‌شود.

مسأله ۱۳۱۷- اگر چیزی به زور در گلوی روزه دار بریزند، یا سر او را به زور در آب فرو برند، روزه او باطل نمی‌شود. ولی اگر مجبورش کنند که روزه خود را باطل کند مثلاً به او بگویند اگر غذا نخوری ضرر مالی یا جانی به تو می زنیم و خودش برای جلوگیری از ضرر چیزی بخورد، روزه او باطل می‌شود.

مسأله ۱۳۱۸- روزه دار نباید جایی برود که می‌داند چیزی در گلویش می‌ریزند یا مجبورش می‌کنند که خودش روزه خود را باطل کند و اگر قصد رفتن به چنین مکانی کند خواه برود یا نرود و خواه چیزی در گلویش بریزند یا نریزند، روزه او باطل است.

حضرت آیت الله وحید خراسانی:

مسأله ۱۶۵۳- اماله کردن با چیز روان اگر چه از روی ناچاری و برای معالجه باشد، روزه را باطل می‌کند.

مسأله ۱۶۵۴- هرگاه روزه دار عمداً قی کند. اگر چه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد – روزه‌اش باطل می‌شود، ولی اگر سهواً یا بی اختیار قی کند اشکال ندارد.

مسأله ۱۶۵۵- اگر در شب چیزی بخورد که می‌داند به واسطه خوردن آن، در روز بی اختیار قی می‌کند، روزه‌اش باطل نمی‌شود، و احتیاط مستحب آن است که روزه آن روز را قضا نماید.

مسأله ۱۶۵۶- اگر روزه دار بتواند از قی کردن خودداری کند، چنانچه برای او ضرر و مشقت نداشته باشد، باید خودداری نماید.

مسأله ۱۶۵۷- اگر مثلاً مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه ممکن باشد بدون قی کردن آن را بیرون بیاورد، باید بیرون آورد، و روزه او صحیح است، ولی اگر ممکن نباشد، چنانچه طوری باشد که به فرو دادنش خوردن صدق می‌کند، باید بیرون آورد هر چند به واسطه قی کردن باشد و روزه‌اش باطل است، و اگر خوردن صدق نمی‌کند، باید بیرون نیاورد و روزه‌اش صحیح است.

مسأله ۱۶۵۸- اگر سهواً چیزی را فرو ببرد و از حلق گذشته باشد و پیش از رسیدن به معده یادش بیاید که روزه است، بیرون آوردن آن لازم نیست و روزه او صحیح است.

مسأله ۱۶۵۹- اگر یقین داشته باشد که به واسطه آروغ زدن، چیزی از گلو بیرون می‌آید، بنا بر احتیاط واجب نباید عمداً آروغ بزند، ولی اگر یقین نداشته باشد اشکال ندارد.

مسأله ۱۶۶۰- اگر آروغ بزند و چیزی در دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد، و اگر بی اختیار فرو رود، روزه‌اش صحیح است.

حضرت آیت الله جوادی آملی:

مسأله ۱۷۴۰- اماله کردن با چیز روان، اگرچه از روی ناچاری و برای معالجه باشد، روزه را باطل می‌کند و قضا دارد؛ ولی کفاره ندارد؛ اما شیاف با چیز جامد، روزه را باطل نمی‌کند.

مسأله ۱۷۴۱- چیزی را که نمی‌داند مایع یا جامد است، اماله کردن با آن جایز است؛ ولی به احتیاط مستحب، آن را ترک کند.

مسأله ۱۷۴۲- استعمال شیاف جامدی که برای لذت بردن یا تغذیه به کار می‌رود، مثل تریاک و مانند آن، احتیاط واجب ترک آن است؛ ولی روزه با آن باطل نمی‌شود.

مسأله ۱۷۴۳- قی کردن عمدی، روزه را باطل می‌کند.

مسأله ۱۷۴۴- اگر چیزی مانند هسته میوه از حلق خارج شود و قی کردن عمدی بر آن صدق نکند، روزه باطل نمی‌شود.

مسأله ۱۷۴۵- اگر در شب ماه رمضان چیزی بخورد که می‌داند در روز باید آن را نمی‌کند، چنانچه آن را بخورد و در روز با اختیار قی کند، روزه او باطل می‌شود و قضا دارد؛ ولی اگر بی اختیار قی کند، به احتیاط واجب قضا دارد و در هردو صورت، به رسم ادب باید تا مغرب چیزی نخورد

مسأله ۱۷۴۶- اگر روزه دار بتواند از قی کردن خودداری کند، چنانچه برای او حرج یا ضرری نباشد، باید خودداری کند؛ وگرنه روزه او باطل می‌شود و قضا دارد و اگر حرج یا ضرری باشد، می‌تواند قی کند و روزه آن روز قضا دارد.

مسأله ۱۷۴۷- اگر روزه دار، پس از بردن غذا به دهان و پیش از رسیدن آن به حلق، متوجه شود که روزه است، واجب است غذا را برگرداند؛ ولی اگر پس از فرو بردن غذا به حلق – که خوردن به آن صدق نمی‌کند. متوجه شود که روزه است، چنانچه برگرداندن آن ممکن باشد، چون قی کردن بر او صدق نمی‌کند، باید آن را برگرداند و روزه او صحیح است.

مسأله ۱۷۴۸- اگر با آروغ زدن، چیزی از حلق روزه دار به دهانش آید و به عمد آن را فرو برد، روزه‌اش باطل است و قضا و کفاره دارد؛ گرچه مایه تنفر باشد، کفاره جمع ندارد.

مسأله ۱۷۴۹- اگر حشره‌ای – مانند مگس -، به گلوی روزه دار برود، چنانچه بدون قی کردن، بتواند آن را بیرون آورد، واجب است چنین کند و روزه او صحیح است و اگر نتواند، چنانچه نگهداشتن آن، حرج یا ضرر جانی غیر قابل تحمل دارد، باید قی کند و روزه او باطل است و قضا دارد.

مسأله ۱۷۵۰- اگر روزه دار در روزه واجب معینی – مثل روزه ماه رمضان – در حال نماز باشد و خرده غذا یا حشره‌ای بی اختیار به گلوی او برود که قابل بازگرداندن است؛ ولی نمی‌تواند تا پایان نماز آن را نگه دارد و برای بیرون انداختن آن، ناچار به تکلم به «أخ» است. که نماز را باطل می‌کند – چنانچه وقت برای نماز، حتی با ادراک یک رکعت باقی است، باید با قطع نماز، آن چیز را بیرون اندازد و روزه را ادامه دهد؛ اما در ضیق وقت، مخیر بین باطل کردن نماز و قضای آن، یا باطل کردن روزه و قضای آن است.