به جا مانده از بازی مقابل هوئسکا: مدال افتخار برای واران

توماس رونکرو سردبیر نشریه آس در مورد بازی رئال مادرید و هوئسکا نوشت.

افتخار به پیراهن
به دقیقه ۸۴ رسیدیم و دوباره یک شب ناراحت کننده و ناامیدکننده را از رئال مادرید زیدان این بار در مقابل قعرنشین می دیدم. اما در این لحظه احساسی ناگهان غرور تیم جریحه دار شد آن هم در حالی که رئال مادرید در نیم ساعت پایانی بازیهای قبلی معمولا همه چیز را با بی خیالی دنبال می کرد. این یک گام به جلو برای تیم بود. وقتی هوئسکا گل اول را زد به نظر می رسد که آنها را نیز باید به لیست کابوس هایی همچون الچه، اوساسونا، الکویانو یا لوانته اضافه کنیم . اما نه غایبان سرشناس، نه خبر بد ظاهرگاهی در مورد عمل جراحی کاپیتان چیزی را عوض نکرد و تیم درون زمین می خواست شرایط را عوض کند تا تیم نشان بدهد که حسش همان حسی است که زیدان در روز قبلش در سالن کنفرانس داشته است. این یک فریاد مشترک بود که “همه در این جا هستیم و در این جا کسی ناامید نمی شود.” نمی خواهم به چیزی پز بدهم اما این پیروزی پرزحمت می تواند نقطه عطفی برای تیم باشد. اگر سه شنبه پیروزی دیگری مقابل ختافه در والدبباس تکرار شود(بازی معوقه از هفته اول) و همچنین در یکشنبه آینده مقابل  والنسیا در خانه موفق شویم، می توانیم در مورد واکنشی به سمت چمپیونزلیگ همیشه محبوب، حرکت کنیم. آتالانتا در مقابل تورینو برد سه بر صفر را با تساوی 3-3 عوش کرد، این نشان می دهد که نتیجه بازی شنبه چندان هم برای رئال بد نبوده است…

لحظه واران
اما مثل همه جنگ هایی که در آن یک طرف پیروز می شود، همیشه سربازی وجود دارد که می تواند به خاطر شهامت و جنگندگی خود مدال افتخار را بگیرد. در ال آلکوراز، رافائل واران این کار را کرد و با شایستگی این نشان را گرفت. مدافع ۲۷ ساله فرانسوی در بازیهای دیگر در غیاب راموس نمی توانست نقش رهبری را بپذیرد. این را مقابل سیتی دیده بودیم اما در مقابل ارتش پاچتا، واران در نقش راموس ظاهر شد و باید از خدماتش تشکر کنیم. دو گلش نشانه اصرار به برگرداندن حس منفی تیم بود. روی گل اول، طوری پرید که انگار فنر به پاهایش بسته و در آسمان بارانی هوئسکا خط دفاعی حریف را تحت تاثیر خود قارر داد. روی گل دوم نیز گلی مشابه گل چند سال پیش راموس به ختافه را زد. روی ریباند آلوارو فرناندز (که دروازه بانی فوق العاده است)با ضربه پای چپ دروازه حریف را باز کرد. این پیروزی شایسته ای بود و بعد از گلش دست روی آرم رئال گذشت و این برای من خوشایند بود. درود بر تو رافا.

تاثیر پاچتا
کار خوزه روخو مارتین ملقب به “پاچتا” شایسته تحسین بود. این مربی اهل بورخوس یک مربی با شخصیت و با کاریزما است که ایده های خوبی دارد. او همان مربی ایست که سال گذشته الچه را به لالیگا برد. هوئسکای او نشان داد که ناامید نمی شود، به خصوص در شروع نیمه دوم که هر حمله هوئسکایی ها مثل یک بمب بود. دو تیرک و یک شوت از جانب رافا میر که کورتوا توپگیری فوق العاده ای داشت.

حرکت سال
می دانم که رئال مادرید اهل پز دادن در مورد حرکات و اتفاقات در جریان بازی نیست اما در دقیقه ۶۲ زیباترین حرکت سال را دیدیم. همکاری بنزما، مودریچ، آسنسیو و وینیسیوس به شوت کریم ختم شد که آلوارو مهار کرد. اگر به گل تبدیل می شد، یک گل به یاد ماندنی می شد. وینیسیوسی را دیدیم که می جنگد، دریبل می زند و با خوشحالی بازی می کند. این همان وینیسیوسی است که برنابئو برایش می ایستد. این همان راهی است که باید بروی، بچه.