۱۰ پدر و پسر معروف فوتبال ایران + عکس

به گزارش ساتین : در دنیای فوتبال یک عقیده کلی وجود دارد که فرزندان فوتبالیست های معروف معمولاً بازیکن سطح بالا و در حد پدرشان نمی شوند، اما مواردی هم وجود داشته است که خلاف این عقیده را ثابت کرده است که می توانیم در این مورد مالدینی ها را مثال بزنیم که مالدینی پسر خیلی معروف تر از پدرش نیز شد.

به جز این ۱۰ مورد، پدر و پسرهای دیگری نیز در فوتبال ایران بوده اند مثل محمد و نعیم مایلی کهن، محمد و سجاد پنجعلی، وحید و امیرمسعود قلیچ، فرشاد و ماهان پیوس و مرتضی و میلاد کرمانی مقدم که این آخری در نفت تهران بازی می کند و شاید روزی یکی از پسر و پدرهای معروف فوتبال ایران شوند.

 علی دانایی فر یکی از بنیانگذاران فوتبال در باشگاه دوچرخه سواران و سپس تاج بود. او به مدت حدود ۲۵ سال سرمربی این تیم بود و در سال های دهه ۲۰ بازیکن تیم دوچرخه سواران نیز بود.

دانایی فر علاوه بر مربیگری، یکی از داوران سرشناس فوتبال ایران در دهه ۳۰ نیز بود. اما ایرج پسر وی در فوتبال به عنوان بازیکن موفقیت های بیشتری کسب کرد و از پدرش سرشناس تر بود. ایرج در دهه ۵۰ بازیکن تیم استقلال بود و در جام جهانی ۱۹۷۸ نیز مقابل اسکاتلند گلزنی کرد. او در جام ملت های ۱۹۸۰ آسیا نیز در تیم ملی حاضر بود و چند سال نیز در باشگاههای آمریکایی بازی کرد.

ناصر نوآموز اولین رئیس فدراسیون فوتبال ایران بعد از انقلاب و همچنین در اواخر سال های دهه ۶۰، در زمان خود بازیکن سرشناسی بود. تیمسار فوتبال ایران در دهه ۳۰ بازیکن تیم دارایی بود و در مسابقات مقدماتی جام ملت های ۱۹۶۰ در هند برای تیم ملی به میدان رفت.او در دوره ریاست فدراسیون دکتر دادکان نیز نایب رئیس او بود.

آرش پسر او بازیکن تیم های پورا، پاس و بهمن در دهه ۷۰ بود و در سال ۱۹۹۶ به تیم لس آنجلس گالکسی آمریکا پیوست و یک فصل در این تیم توپ زد. او سابقه بازی ملی نیز در کارنامه دارد.

 همایون بهزادی یکی از محبوب ترین فوتبالیست های تاریخ ایران است و بهترین مهاجم ایران در دهه ۴۰. او بازیکن شاهین بود و سپس هم به پرسپولیس آمد.بهزادی دو پسر دارد به نام های شاهین و علی که دومی فوتبالیست در سطح حرفه ای بود. علی بهزادی در سال ۷۳ زیر نظر ناصر حجازی در تیم سپاهان اصفهان بازی می کرد، اما هیچگاه بازیکن بزرگی نشد و به سرعت از سطح اول فوتبال محو شد.

  عزت جانملکی مدافع چپ اسبق استقلال با پیراهن شماره ۳ این تیم مدت ها پست دفاع چپ آبی پوشان را بیمه کرده بود و یکی از دو مدافع چپ برتر تاریخ استقلال است. او در سال های آخر عمرش به شدت بیمار و در نهایت در سال ۱۳۷۷ درگذشت. پسر او علی بازیکن تیم پاس بود که در بازی های آسیایی ۱۹۹۸ نیز در تیم ملی ایران حضور داشت و مدال طلای این مسابقات را به گردن آویخت. بعد از فوت پدرش، مدت ها بحث حضور او در تیم استقلال بود اما علی جانملکی در نهایت فوتبال خود را در تیم پاس به پایان برد.

ناصر حجازی یکی از دروازه بانان برتر تاریخ فوتبال ایران و دومین دروازه بان برتر قرن ۲۰ آسیا در تیم های استقلال و شهباز بازی کرد و سال های آخر دوران بازی اش را نیز در بنگلادش سپری کرد. حجازی در تیم ملی نیز موفقیت های بی شماری کسب کرد و در تیم های مختلفی نیز مربیگری کرد. آتیلا پسر ناصر خان نیز در دوره مربیگری پدرش در استقلال به این تیم آمد و پنالتی زن اول این تیم بود. بهترین دوران فوتبال آتیلا نیز در همین سال ها بود، اما هیچگاه به سطح موفقیت های پدرش نرسید.

این هم یکی از موارد استثنایی در فوتبال ایران بود که پسر به شهرتی بیشتر از پدرش در فوتبال رسید. سیاوش حیدری ابتدا با سپاهان وارد فوتبال ایران شد، اما در سال ۵۲ به ذوب آهن رفت و با این تیم در لیگ تخت جمشید درخشید. او در یکی از بازی های آن فصل مقابل ماشین سازی تبریز ۴ گل زد که تا چند سال قبل در تاریخ ذوب آهن رکورد بود. سپهر نیز فوتبال خود را از ذوب آهن شروع کرد و با این تیم به شهرت رسید. اما در پرسپولیس با زدن گل قهرمانی سرخپوشان در لیگ برتر به محبوبیتی بی نظیر رسید و در دوره مربیگری دایی کاپیتان این تیم نیز شد.

 ابراهیم آشتیانی بدون شک بهترین مدافع راست تاریخ فوتبال ایران است. او یکی از برترین بازیکنان دهه ۵۰ بود که با شاهین فوتبالش را آغاز کرد و در پرسپولیس به اوج رسید. آشتیانی در جام ملت های ۱۹۷۲ آسیا نیز به عنوان بهترین بازیکن جام انتخاب شد. اردلان پسر ابراهیم خان اما هیچگاه ذره ای از درخشش پدر را نداشت. اردلان در فصل ۸۲ که پدرش در پرسپولیس سرپرست تیم بود، به سرخپوشان پایتخت پیوست اما کمتر به میدان رفت. او بعد از جدایی پدرش از این تیم همچنان در پرسپولیس باقی ماند، اما به جز چند بازی کوتاه و چند دقیقه ای چیز زیادی از اردلان آشتیانی در خاطر هواداران این تیم نیست.

  آندرانیک اسکندریان مدافع چپ اسبق استقلال و تیم ملی که اکنون ۶۱ ساله و ساکن آمریکاست، یکی از بهترین مدافعان فوتبال ایران در دهه ۵۰ بود که سابقه حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ را نیز دارد. او در این تورنمنت مقابل اسکاتلند یک گل به خودی زد، اما به تیم منتخب جهان برای بازی دوستانه مقابل کاسموس نیویورک دعوت شد. او بعد از جام جهانی به تیم کاسموس نیوریوک پیوست و ۵ سال در این تیم بازی کرد. آلکو پسر او نیز یک فوتبالیست حرفه ای شد، اما نه در سطح پدر. او که اکنون ۳۰ ساله است در تیم های مختلف آمریکایی بازی کرد و در نهایت دو سال پیش در تیم لس آنجلس گالاکسی بازنشسته شد.

علی پروین اسطوره تاریخ پرسپولیس است؛ یکی از بهترین های تاریخ فوتبال ایران با موفقیت های بی شمار در سطح باشگاهی و ملی و به عنوان بازیکن و مربی. محمد پسر او فوتبال را در کنار پدر و در پرسپولیس آغاز کرد و در نهایت در سال ۸۴ در تیم بزرگسالان این تیم به میدان رفت. محمد پروین در پرسپولیس توفیق زیادی نداشت و راهی استیل آذین شد و در این تیم عنوان آقای گلی دسته اول را بدست آورد. او سپس به سایپا رفت و در این تیم توسط علی دایی به تیم ملی نیز دعوت شد و دوباره به پرسپولیس بازگشت، اما در مقطع دوم حضورش نیز بیشتر نیمکت نشین بود. محمد در نهایت به پیکان رفت و اکنون در تیم گهر توپ می زند.