در زمان قدیم که شناسنامه نبود مردم چه می کردند

در زمان قدیم که شناسنامه نبود مردم چه می کردند

در قدیم که شناسنامه نبود مشخصات نوزاد را کجا می نوشتند؟

در قدیم الایام پس از تولد هر فرزندی برای انتخاب نام و ثبت اسم و تاریخ تولد او به نزد ملا یا روحانی محل رفته و پس از انتخاب نام ، نام و تاریخ تولد او را پشت کتاب قرآن و یا کتابهای دیگر می نوشتند و برخی هم زمان تولد و فوت را بر اساس یک واقعه مهم مثل زلزله یا خوشید گرفتگی و یا … به خاطر می سپردند و بر اساس آن سال سن را محاسبه و می دانستند .

در گذشته زمانی که نوزادی به دنیا می آمد نام او را در حاشیه کتاب های مقدس مانند قرآن می نوشتند، زمانی هم که فردی از دنیا می رفت، فقط تاریخ وفات و نامش را روی سنگ قبرش حک می کردند.

آن موقع ها هر خانواده ای بسته به فعالیت و حرفه ای که داشت برای خود نام خانوادگی انتخاب می کرد به عنوان مثال اگر فردی آجیل می فروخت و نخود و تخمه بو داده درست می کرد، فامیل او را «نخود بریز» می گذاشتند، دیگری که اجدادش پارچه فروش بودند، «بزاز» نام می گرفت و اسامی مختلفی به تناسب شغل هر فردی به وفور در زمان قدیم وجود داشت.

در زمان قدیم نام فرزندان در جایی ثبت نمی شد و بزرگ ترها خودشان نام و نام خانوادگی انتخاب می کردند، اما سال ها گذشت تا این که به برخی مناطق ماموران «سجل احوال» می رفتند و نام خانوادگی افراد را در دفترچه های موسوم به «سجل» یا همان شناسنامه امروزی ثبت می کردند.

تا آخرین ماه‌های عمر سلطنت قاجارها، مردم ایران از اقشار و گروه‌های مختلف دارای ورق هویت یا شناسنامه رسمی و قانونی نبودند سال ها پس از آن نخستین شناسنامه به شماره  یک در بخش ۲ تهران به تاریخ ۱۶ قوس (۱۶ آذر) سال ۱۲۹۷ هجری شمسی صادر شد. گفته می شود که صاحب این شناسنامه دختری به نام « فاطمه» و نام خانوادگی اش «ایرانی» بود که صاحب شماره شناسنامه یک شد تا این روز برای همیشه روز ثبت احوال در ایران نام بگیرد.

بنا بر اطلاعات موجود این شناسنامه یک برگی  و حاوی اطلاعاتی در مورد تاریخ تولد، محل تولد و خلاصه ای از ازدواج و طلاق بود و محلی برای ثبت نام  فرزندان و یا مرگ  صاحب شناسنامه نداشت.